2

                “เฮ้! ซาน” แชรินเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นราวกับทักทายคนตรงหน้า “ไง สีหน้าเธอดูไม่ดีเลยวันนี้”

                “อย่ากวนโมโหฉันแช” หญิงสาวตอบ

                “โอ๊ะ โอ ใครกันน้า ที่ทำให้ซานดาร่าอารมณ์เสีย” ผู้หญิงผมทองตรงหน้าเคี้ยวหมากฝรั่งในขณะที่พูดกับเธอก่อนที่จะเป่ามันออกมา แชริน มีบุคลิกที่ไม่ธรรมดาเลย เธออาจจะดูผ่อนคลายแต่ใช่ว่าจะดูไร้พิษสง

และถ้าถามว่าใครที่ทำให้เธออารมณ์เสียถึงขนาดที่ต้องมาระบายที่นี่ คำตอบคงไม่พ้น…GD แห่ง Black Dragon!

            GD เล่นตลกกับเธอ เขาทำให้เธอเสียหน้า รวมทั้งหยามหยันเธอในฐานะนายคนใหม่แห่ง EAGLE…ความคุกรุ่นภายในใจมันทำให้เธอต้องหาทางออก

                “วันนี้มีใครบ้าง?” …ซานดาร่า หรือ S ถามออกไปก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ Frighten จุดรวมตัวของพวกที่ชอบยืดเส้นยืดสายยามค่ำคืน…แต่เธอเรียกมันว่าพื้นที่สำหรับการระบายอารมณ์มากกว่า

                ตามกติกาของ Frighten แต่ละรอบจะมีการแข่งขันการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่ง และหนึ่งต่อห้า ทุกคืนมักจะมีพวกกล้ามโตสมองน้อยที่ต้องการอวดความเก่งของตัวเอง และคนอย่างเธอที่ต้องการหาที่ปลดปล่อย ไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใคร ไม่มีใครรู้ว่าเธอมากจากไหน รวมทั้งเธอก็ไม่ทราบเช่นเดียวกันว่านักสู้บางคนที่เธอเคยเห็นฝีมือของพวกเขา และเคยคิดว่าอยากจะดึงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของแกงค์นั้นคือใครแม้เธอเคยถึงขั้นพยายามสืบเรื่องของพวกเขาก็ตาม…เช่นเดียวกับแชริน ซานดาร่าเคยสู้กับคนตรงหน้าครั้งหนึ่ง…และฝีมือเธอไม่ธรรมดาเลย

                “ก็หน้าเดิมๆ แล้วก็…นู้น” เล็บเรียวยาวสีเดียวกับริมฝีปากชี้ที่ชายร่างใหญ่ที่สายตาจับจ้องมาที่เธอ “คู่อริเธอน่ะ”

                “หึ…”

                “ว่าไงซาน…คืนนี้จะลงแข่งด้วยไหม?”

                “นายจะยอมเป็นกระสอบทรายให้ฉันอีกซักรอบไหมล่ะ ถ้ายอม ฉันก็จะลองคิดดู” เธอย้อน อีกฝ่ายชะงักไปพร้อมกับกำหมัดแน่น

                “อย่าคิดว่าตัวเองแน่นักเลยซานดาร่า ฉันก็แค่ออมมือให้เธอเพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงเท่านั้นแหละ!”

                “พูดมากเหมือนเคยนะฮิวจ์…ฉันต่อให้นายในรอบ FIVE ONE เลยก็ได้ ถ้านายพร้อม พอดีคืนนี้ฉันต้องการที่ระบายพอดี” เธอยิ้มเหยียด สีหน้าและแววตาของเธอเรียบสนิท

                “ปากเก่งจริงๆ นะ เธอไม่รอดแน่คืนนี้!”

                “ฉันน้อมรับวิธีสกปรกของนายเสมอฮิวจ์” ฮิวจ์มีสีหน้าคล้ายกับไม่พอใจ แต่เขากลับข่มอารมณ์เอาไว้พร้อมชี้หน้าเธอก่อนจะพูดแบบไม่มีเสียง ‘ระวังตัวให้ดี’ และหันหลังให้เธอ

มันคือการต่อสู้ที่ไร้กติกา ดังนั้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีสกปรกแค่ไหน ฝ่ายตรงข้ามก็ทำได้เพียงแค่หาวิธีรับมือเท่านั้น การต่อสู้ของ Frighten แต่ละรอบจะไม่จบลงจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะล้มลงไปกองกับพื้น

                “ท่าทางคืนนี้อารมณ์เธอจะแย่จริงนะซาน ปกติไม่เคยเห็นเธอจะเล่นรอบ FIVE ONE”

                “ฉันก็แค่คิดว่ารอบ ONE TO ONE จะดับอารมณ์ของฉันไม่ได้เท่านั้นแหละ” แชรินเดาะลิ้นเป็นเชิงรับรู้ เธอกำลังรอคอยดูเรื่องสนุกๆเช่นเดียวกัน

                รอบ FIVE ONE

            ซานดาร่ายืนอยู่ตรงหน้าล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมายที่รอชมการต่อสู้ที่น่าสนุก เสียงร้องโห่รวมทั้งเสียงเป่าปากราวกับเสียงเชียร์กำลังดังขึ้น…ดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อฮิวจ์แสดงท่าทีฮึกเหิมคล้ายกับกำลังข่มขวัญเธอ รวมทั้งพรรคพวกของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังอีกด้วย…ทุกคนมีสายตาที่เต็มไปด้วยความหิวกระหายในการต่อสู้

                “ถนอมเธอหน่อยนะพวก ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง!” หนึ่งในเสียงของกองเชียร์ดังขึ้นราวกับเยาะเย้ยนั่นยิ่งทำให้ฮิวจ์มีท่าทีมั่นใจมากขึ้นไปอีก

                “นายจะร่วมด้วยอีกคนก็ได้นะ หึ” ซานดาร่าปรายตามองเสียงที่ตะโกนออกมา ท่าทางของเธอทำให้ผู้ชายบางคนนึกชื่นชม และอีกส่วนกลับเหยียดหยามเพราะคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงอวดดีคนหนึ่ง และแน่นอนคำว่าปรานีไม่มีอยู่ในการต่อสู้ของ Frighten 

                “พวกนายจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม ฉันชักจะง่วงแล้วนะ” พูดจบหนึ่งในห้าก็ตรงเข้ามาหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว เขาปล่อยหมัดใส่เธอก่อนที่ผู้ชายอีกคนจะเข้ามาแทรกเมื่อซานดาร่าเอี้ยวตัวหลบ เธอคว้าคอของชายคนแรกไว้แล้วเอาเขาเป็นโล่กำบังท่อนขาของอีกคน แน่นอนว่าแรงที่ถูกส่งมามันต้องหนักหน่วงจนทำให้โล่กำบังของเธอแทบจะทรุดลงไป

                ภายนอก ซานดาร่าอาจจะดูบอบบางและดูอ่อนแอ แต่ทว่าความแข็งแกร่งของเธอกลับตรงกันข้าม เมื่อเธอปล่อยหมัดไปที่ผู้ชายตรงหน้า พร้อมกับเท้าที่ถีบไปเต็มแรงตรงหน้าท้องของฝ่ายตรงข้าม ไม่รอช้าอีกสองคนก็พุ่งเข้ามาหาเธอแทบจะทันที พวกเขาเล่นเธอไม่ยั้งแต่สำหรับซานดาร่า แค่นี้เธอยังไม่รู้สึกแม้กระทั่งความเหนื่อยล้าเลย จนกระทั่งฮิวจ์ก้าวเข้ามาประชิดตัวเธอด้านหลังโดยไม่ทันให้เธอตั้งตัว และใช้ท่อนแขนรัดคอเธอไว้

                “อวดดีจริงนะซานดาร่าคนเก่ง!” เสียงเฮของคนรอบข้างดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อฮิวจ์ผลักเธอเต็มแรงก่อนจะยกเท้าถีบแผ่นหลังของเธอจนเธอกระแทกกับกำแพง

                “หึ…” ชายหนุ่มหวังว่าจะได้เห็นสีหน้าอันเจ็บปวดของหญิงสาว แต่ผิดคาดเขากลับเห็นเพียงแค่รอยยิ้มบนใบหน้าที่สวยสดราวกับนางฟ้าแทน “แรงแกมีแค่นี้งั้นเหรอฮิวจ์?” นั่นเป็นแรงผลักดันที่ส่งผลให้ฮิวจ์ก้าวเข้ามาประชิดตัวเธออีกครั้ง แต่คราวนี้ซานดาร่ากลับรับมือกับหมัดที่อีกฝ่ายส่งมา เธอจับมือเขาแน่นก่อนจะพลิกไพล่ไว้ด้านหลังและผลักเขาจนชิดกำแพง เขารู้ว่าเธอจะมีแรงมากถึงขนาดกดผู้ชายอย่างเขาได้เพราะเคยพ่ายแพ้กับเธอมาครั้งหนึ่ง แต่การที่เธอสามารถสู้กับผู้ชายพร้อมกับทั้งสี่คนและยังมีแรงรับมือกับเขาได้นั้น เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายจริงๆ เพราะความหยิ่งยโสของเธอมักท้าทายผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขา เขาจึงคิดเพียงแค่ว่าทำยังไงถึงจะกดเธอให้จมดินให้ได้

                ซานดาร่าใช้เท้าเตะข้อพับของเขา จนเข่ากระแทกกับผนังซึ่งเป็นอิฐ และแน่นอนมันส่งผลให้ความเจ็บมากขึ้นไปอีก ไม่รอช้าเธอซ้ำด้วยการกระแทกฝ่ามือลงไปที่ต้นคอของฮิวจ์ จนอีกฝ่ายกระตุกล้มลงไปบนพื้น หญิงสาวซ้ำด้วยเท้าของตัวเองก่อนจะลากเขาขึ้นมาเพื่อพิงกับกำแพง

                “นายโชคไม่ดีที่มาเจอตอนฉันอารมณ์เสีย…โทษทีนะฮิวจ์” พูดจบซานดาร่าก็ซัดเขาด้วยหมัดไม่ยั้ง จนใบหน้าของผู้ชายร่างใหญ่เต็มไปด้วยรอยช้ำ พร้อมเลือดที่ไหลออกมา

                เฮ…เสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้นไปอีก พวกเขาไม่สนใจหรอกว่าใครจะเป็นหรือจะตาย มันคือความสนุกที่ได้ชมเรื่องสนุกเท่านั้น

                โดยไม่รู้ตัวเลยว่าใครบางคนก้าวเข้ามาประชิดตัวเธอที่กำลังออกแรงโดยไม่คิด หมัดสุดท้ายที่กำลังถูกปล่อยออกไปถูกใครบางคนหยุดมันเอาไว้

                “ถ้าเธอยังไม่เหนื่อย…มาต่อกับฉันดีกว่า…ที่รัก” สายตาของซานดาร่าเลื่อนจากมือหนาที่จับข้อมือเธอไว้ก่อนจะปรายสายตามองผู้ชายที่ขัดอารมณ์ของเธอ

                หมวกเบสบอลสีดำปกปิดใบหน้าของเขาไปกว่าครึ่ง เผยให้เห็นเพียงแค่แนวกรามได้รูปของคนตรงหน้าเท่านั้น

                “ปล่อยฉัน” เธอกัดฟันแน่น มือซ้ายค่อยๆ คลายออกจากคอเสื้อของฮิวจ์ที่จับไว้อยู่ “ปล่อย!”

                “หึ หึ…” อีกฝ่ายหัวเราะด้วยเสียงต่ำๆ “เหนื่อยแล้วเหรอคนเก่ง” ไม่แปลกสำหรับการเข้ามาท้าผู้ชนะในแต่ละรอบ

                …ไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงทำให้อารมณ์คุกรุ่นของเธอที่เพิ่งจะหมดไปจากการระบายเริ่มกลับมาอย่างไร้สาเหตุ 

                “ONE TO ONE หรือ FIVE ONE ดีล่ะ”  เขาพูดพร้อมกับคลายมือออกจากข้อมือของเธอ  ก่อนจะยกมือขึ้นขยับหมวกที่สวมอยู่ทำให้เธอสามารถเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนขึ้น  ซานดาร่าแค่นยิ้มให้กับคำถามของคนตรงหน้า ดูเหมือนว่าเธอควรจะทำให้เขาได้รู้สักนิดว่าการถามคำถามนั้นกับเธอไม่ใช่เรื่องที่เขาควรจะทำ 

                “ฉันไม่ใช่คนใจร้ายเท่าไหร่หรอกนะ”  เธอพูดพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบตัวก่อนจะหยุดสายตาลงที่ฮิวจ์ซึ่งกำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาเคียดแค้น  “นายคงไม่อยากจบชีวิตที่นี่  ..  แบบเขาหรอกนะ” เธอพูดพร้อมกับเหยียบไปที่หน้าอกของฮิวจ์อย่างเต็มแรงและนั่นก็เรียกเสียงโห่ร้องจากพวกปลายแถวที่อยู่รอบสนามได้เป็นอย่างดี

                “หึ”  เสียงที่พ่นออกมาจากปลายจมูกของเขาทำให้สติของเธอที่เคยมีหมดลง  เธอยกเท้าออกจากหน้าอกของฮิวจ์หมายจะถีบลงบนหน้าอกของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ ซานดาร่าค่อนข้างแน่ใจว่าเพราะความตัวเล็กทำให้เธอได้เปรียบเรื่องความเร็ว ทว่าคราวนี้เธอกลับคิดผิดเมื่อจังหวะที่เท้าของเธอจะสัมผัสร่างกายของคนตรงหน้า เขากลับจับหมับที่เรียวขาของเธอโดยที่มืออีกข้างรับกับหมัดของเธอที่ปล่อยออกมาแทบจะทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองเสียหลักให้กลับเขา เท่ากับว่าตอนนี้ชายหนุ่มปิดทางไม่ให้เธอได้ลงมือกับเขา

ควอนจียง ใช้ร่างกายของเขาดันตัวเธอจนติดกำแพงเหล็กจนเกิดเสียงกระแทกดัง หมวกที่ชายตรงหน้าสวมอยู่หล่นลงเปิดเผยให้เธอเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน เขามีดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ฉายแววจะขี้เล่นก็ไม่ใช่ จริงจังก็ไม่เชิง ใบหน้าเรียวยาว ส่งผลให้ถ้าผู้หญิงคนไหนเห็นเขา แน่นอนว่าต้องหยุดชะงักแน่นอน

ผู้คนรอบข้างส่งเสียงดังกระหึ่ม เมื่อเห็นคู่ต่อสู้ตรงหน้าที่กำลังทำให้พวกเขาได้เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องน่าสนุก ซานดาร่าเบิกตากว้างเมื่อสัมผัสได้ถึงการประชิดตัวเธอจนมากเกินไปเมื่อคนตรงหน้าโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้และพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังก้องภายในหูของเธอ

                “ฉันยอมจบชีวิตลงด้วยน้ำมือเธอเสมอที่รัก…ถ้าเธอทำได้” เธอจ้องมองเขาด้วยท่าทีคุกรุ่นภายในใจเพราะคนตรงหน้าแสดงท่าทีหยาบคายและหยามหยันเธอด้วยการแสดงออกที่ตรงกันข้ามกับคำพูด เขาเบียดร่างกายเข้ามาหาเธอจนแทบจะชิด มือใหญ่จับแขนและขาของเธอทำให้เธอแทบจะเคลื่อนไหวไม่ได้ “เป็นผู้หญิง ไม่ควรเอาร่างกาย เอาผิวสวยๆ มาทำให้เกิดรอยบอบช้ำอย่างนี้นะ” ยังไม่ทันจบประโยคเธอก็ใช้หน้าผากของตัวเองโขกลงไปที่ศีรษะของคนตรงหน้าแทบจะทันที เป็นผลทำให้เขาปล่อยเธอและถอยออกห่าง ควอนจียงใช้มือสัมผัสบริเวณที่ถูกเธอกระทำ ชายหนุ่มเหยียดปากบางก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิม

                “พรุ่งนี้ผิวนุ่มๆ ของเธอจะช้ำนะที่รัก” ซานดาร่าจ้องเขาเขม็งก่อนจะสูดลมหายใจเขาออก เธอมาที่นี้เพื่อระบายความโกรธ แต่ทำไมตอนนี้อารมณ์ของเธอถึงเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว !

                เพราะอารมณ์ที่คุกรุ่นภายในร่างกายทำให้เธอไม่รอช้าที่จะก้าวเข้าไปหาคนตรงหน้า ซานดาร่าเตะเข้าไปที่ลำตัวของเขาอีกครั้งก่อนจะเดินตรงเข้าไปประชิดตัวเขาพร้อมกับกระชากตัวเขาและเหวี่ยงคนตัวสูงติดกับกำแพงอีกด้าน ราวกับว่าครั้งนี้เขายอมเป็นฝ่ายพลาดพลั้งให้เธอจนเธอรู้สึกได้ เพราะเขาแทบจะไม่สกัดหรือปัดป้องสิ่งที่เธอทำเลย และก่อนที่หมัดจากคนตัวเล็กจะถูกส่งไปยังใบหน้าของเขามือหนาก็คว้ามันเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะบิดมันพร้อมกับดันตัวเธอให้ติดกับกำแพง… “แรงเธอเยอะดีนะที่รัก รู้สึกดีไหมที่อย่างน้อยฉันก็ยอมให้เธอจับเหวี่ยง…” ลมหายใจของเขาเป่ารดที่ข้างหูของเธอราวกับกำลังหยอกเย้า คล้ายกับพยายามจะปั่นหัวเธอ

ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนมากแค่ไหนเสียงโห่ร้องก็ยิ่งดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบ  “ ซานดาร่า…เธอไม่รู้รึไงว่าสิ่งสำคัญของการต่อสู้คือเธอต้องมีสติ” 

                “ปล่อย !”  น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธดังออกจากปากของเธอ 

                “ตามคำขอ”  เขาพูดพร้อมกับปล่อยเธอให้เป็นอิสระ   แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาบอกกับเธอไปจะไม่ได้ทำให้เธอคิดได้เลยสักนิดเพราะเมื่อทันทีที่เป็นอิสระ  ผู้นำคนใหม่ของ  EAGLE ก็ยกเท้าถีบลงบนหน้าอกของเขา  ผลก็คือชายหนุ่มตรงหน้าเพียงแค่ขยับตัวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ทำให้เขาลงไปกองกับพื้นอย่างที่เธอคาดหวัง ดวงตาที่เคยถูกปิดบังเอาไว้ในคราวแรกจ้องมองมายังเธอ ซึ่งมันเป็นแววตาที่มองเธอราวกับว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่หนีแม่มาเล่นสนุกในนามเด็กเล่นของพวกผู้ชาย ไม่ใช่แววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างที่เธอเคยได้รับ

แม้ว่าซานดาร่าจะรู้ว่าหากต้องการจะจัดการกับคนตรงหน้า เธอต้องมีสติ แต่เมื่อมองไปที่เขาทีไร ดวงตาคู่นั้นมักทำให้ความคิดของเธอกระเจิงทุกครั้งไป และแทนที่ด้วยอารมณ์ที่แล่นพล่านขึ้นมาแทน ไม่รอช้าหญิงสาวพุ่งตัวไปด้านหน้าเพื่อจัดการเขาแต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะหลบทันในทุกครั้งจนน่าโมโห

สีหน้าของคู่ต่อสู้ในยามที่รับมือกับเธอเต็มไปด้วยท่าทีผ่อนคลายราวกับเขาไม่ได้ออกแรงอะไรเลย มีบางครั้งที่เธอสังเกตเห็นรอยยิ้มของเขาที่เผยให้เห็นบ่อยครั้ง

หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว S ฉันจะทำให้เธอได้เห็นว่าสิ่งที่เธอเผชิญอยู่มันคืออะไร เขาคิดก่อนที่จะยิ้มให้เธออีกครั้ง แต่คราวนี้ชายหนุ่มยกขาขึ้นมาอย่างรวดเร็วก่อนจะเตะเข้าที่ลำตัวของเธออย่างรวดเร็ว จนถ้าไม่สังเกตจะไม่สามารถเห็นได้ถึงการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วของเขาได้เลย ควอนจียงเตะซ้ำอีกครั้งจนทำให้ซานดาร่าก้าวถอยหลัง ใบหน้าสวยแสดงให้เห็นสีหน้าของความเจ็บปวด มือหน้าจับคอเสื้อของเธอก่อนจะเหวี่ยงลงบนพื้นอย่างไม่ปรานี ชายหนุ่มใช้เท้าเตะซ้ำที่สีข้างของเธอ ก่อนจะคว้าหญิงสาวขึ้นมาจากพื้นพร้อมเหวี่ยงเธออย่างเต็มแรงจนติดกำแพงหนาทำให้ความเจ็บปวดของเธอเพิ่มมากขึ้นไปอีก ซานดาร่าไม่เอ่ยอะไรออกมาซักคำ เธอจ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่ไม่ยอมแพ้ แน่นอนว่าเขานับถือในฝีมือของเธอ แต่ไม่มีที่ยืนสำหรับผู้หญิงที่แบล็คดราก้อน !

ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาคนอวดดีตรงหน้าด้วยท่าทีนิ่งและฝีเท้าที่หนักแน่น ไม่ยอมแพ้สินะ เธอยังคงไม่ยอมแพ้แม้ว่าตอนนี้แค่หายใจยังลำบากสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ ลมหายใจของซานดาร่าเริ่มติดขัด เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นมาตามหน้าผากของเธอ  มือหนายื่นออกไปบีบลำคอของเธอก่อนจะก้มหน้าลงไปที่ข้างหูของร่างบางตรงหน้า

                “ฉันชอบความอวดดีของเธอนะที่รัก…จะบอกว่าหลงรักเลยก็ว่าได้” เสียงลมหายใจที่ยากลำบากของเธอทำให้เขาเหยียดยิ้ม  “ฉันเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายเท่าไหร่หรอกนะ”  เขาบีบคอของเธอให้แรงขึ้นอีก โดยที่คนตรงหน้าไม่มีปฏิกิริยาร้องขอชีวิตเสียด้วยซ้ำ ไม่นานเขาคลายมือออก…เขาเลือกที่จะไว้ชีวิตเธอ  “ ฉันแค่อย่างจะเตือน เพราะไม่ว่าจะที่นี่ หรือ ที่ไหน ก็ไม่ใช่ที่สำหรับผู้หญิงอวดดี  กลับไปซะ!”  ควอนจียงพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด คล้ายกับคนที่เคยชินกับการออกคำสั่ง พร้อมกับเตะเข้าที่กลางลำตัวของเธออีกครั้ง ชายหนุ่มกวาดตามองหาสิ่งของที่เป็นของเขา ก่อนจะเจอมัน เขาหยิบหมวกเบสบอลที่ตกหล่นอยู่ไม่ไกลจากตัวเองและสวมลงบนศีรษะของเขาอีกครั้ง เสียงโห่ร้องเพื่อบ่งบอกถึงชัยชนะของเขาดังกระหึ่มไปทั่ว ชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดที่ผู้หญิงผมทองคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกล รอยยิ้มของเธอส่งให้เขาราวกับรู้ว่าเขาคือใคร…ส่วนเขาก็คุ้นเคยกับเธอเช่นกัน

มือหนายกขึ้นขยับหมวกที่สวมอยู่ในเข้าที่ก่อนจะก้าวถอยหลัง เขาหันกลับไปมองร่างบางที่นอนหายในรวยรินอยู่อีกครั้ง  ใบหน้าสวยของเธอยังคงเด่นชัดถึงแม้ว่ามันจะมีเลือดเปรออยู่บนใบหน้าของเธอ รวมถึงรอยช้ำที่เริมปรากฏให้เห็น  เขาละความสนใจจากตัวเธอ ขายาวก้าวเดินไปที่ทางออก แต่ด้วยสัญชาตญาณอะไรบางอย่าง หรืออาจจะเป็นความผิดปกติเมื่อเสียงโห่ร้องเงียบลง   ทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปมองซานดาร่าอีกครั้งและในครั้งนี้ดูเหมือนว่าเธอกำลังถูกจะฮิวจ์ที่เคยนอนกองอยู่กับพื้นฟาดด้วยเหล็กขนาดใหญ่ที่อยู่ในมือ ควอนจียงก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเตะเข้าที่ลำตัวของฮิวจ์อีกครั้งจนผู้ชายตัวใหญ่ล้มลงไปนอนกับพื้น เขาหยิบเหล็กที่หลุดจากมืออีกฝ่ายขึ้นมา

                “ขอโทษด้วยนะเพื่อน  แต่ฉันไม่ค่อยชอบวิธีสกปรกของนายสักเท่าไหร่…และนี่มันไม่เหมาะสำหรับผิวนุ่มๆ ของผู้หญิงเลย มันเหมาะกับนายมากกว่า” พูดจบเขาก็ฟาดท่อนเหล็กนั้นลงบนตัวของฮิวจ์ไม่ยั้ง การกระทำของเขาอยู่ในสายตาของซานดาร่าตลอด ก่อนที่ชายหนุ่มจะหยุดเมื่อลมหายใจของฮิวจ์เริ่มเหลือน้อยจนหมดลงพร้อมกับเสียงโห่ร้องดังขึ้นรอบสนาม สายตาคมหันกลับมาจ้องมองเธออีกครั้งราวกับเตือนให้เธอได้รู้ว่า เธอเองก็อาจจะต้องจบชีวิตลงเหมือนกับฮิวจ์เพราะเขาเช่นกัน