Nakahanap nanaman ng pagdidiskitahan si Shindong, so see him drag Hyukjae through the hallways.

Sa ‘di kalayuan, narinig mong sinigaw na niya yung pangalan mo. At ilang sandali pa, nakita mo siyang ‘dala-dala’ ang biktima for the day. Tinatawag ka na naman ng lalaking paborito kang asarin.

“Uy, sira ka ba? Wag!” Nagpupumiglas si Hyuk mula sa pagkaka-headlock sakanya ni Shindong habang patuloy rin niyang tinatawag ang atensyon mo. “Shindong, ‘wag maawa ka! Ibibigay ko na lahat ng baon ko sa’yo!”

“Not bad, Hyukjae!”

Nilapitan ka ni Shindong, karay-karay si Hyuk.

“Uy, DongHee! Wag kasi!” hinatak ni Hyuk ang sarili niya para mabitawan siya ni Shindong. To no avail. Kasi si Shindong nga siya. Try mo ba naman kumawala sa salbabida, diba?

Uy, pero napansin mo, pumapayat na siya…

Wala lang. Napansin mo lang.

“Bakla ka ba, ha? Dali na!” Siniko niya sa tagiliran niya si Hyuk. “Sabihin mo na. ” Humarap nang nakangisi si Shindong sa’yo. “May ipagtatapat daw tong kaibigan ko.”

“Hindi! Wala, wala! Woroh—!” tinakpan ni Shindong sandali yung bibig ni Hyuk.

“Nahihiya pa ata siya eh…” Ngumisi si Shindong. “…ako na lang kaya magsasabi?” Biglang kumawala si Hyuk pagkasabi nun ni Shindong.

“O sige na! Sige na! Sasabihin ko na!” Napasuko din ang biktima. Ke’sa naman magulpi, diba?

Shindong crossed his arms and patted Hyuk on the back a few times. Hyuk glared at him, fixed his shirt and sighed heavily.

“Uhm…” Hyuk whispered, looking down. “Ma…” tumango-tango naman si Shindong. “...mahal ka ni Shindong!”

Please Subscribe to read the full chapter