May pakiramdam akong nangyari na ‘to kahapon.

Binaba ko muna yung librong binabasa ko. Kanina pa ‘to ah.

“Excuse me,” sabi ko dun sa lalaking nakatayo sa tabi ko at nakahawak sa railings. “Are you following me?”

The guy turned to me and answered with a straight face, “No, I go to your school.”

Napatingin ako sa uniform niya. Ay, oo nga. He has the same one with the guys at school.

“Oh. Okay then.”

With that, I went on reading. Kinakabahan ako sa quiz namin. My memory’s not too good but I can’t afford to fail this.

Anidito na pala kami. Hinintay ko nang bumaba yung guy kanina kasi nakatayo naman na siya and so I assumed na mauuna na siya. Late na rin kasi. But to no avail. He just stood there, indifferent to the fact na kailangan na niyang bumaba. He didn’t seem being chivalrous to me, kaya nauna na lang ako. How weird…

Nung naglalakad na ko papuntang classroom, nag-review uli ako.

“In 1930—”

“Naiwan mo sa bus.” May biglang nag abot ng libro ko.

“Oh, my god, Tha—Uy, ikaw nanaman?”

Nauna na siyang pumasok sa loob ng classroom..

“Classmates tayo.” sabi niya.

Hala, weh?! Ba’t di ko siya kilala?

Please Subscribe to read the full chapter