{A/N: alert.}

Hawak niya pa rin niya si Jaejoong sa kanyang kamay. Ilang taon na din—at kahit ilang beses pa siyang masaktan, di pa rin siya bumibitaw. Ayaw pa rin niyang bumitaw.

Hawak niya pa rin si Jaejoong sa kanyang kamay. Ilang minuto na din—at kahit sinabi na sakanya nitong: Yunho, wag na, di pa rin siya bumibitaw kay Jaejoong. Ayaw pa rin niyang bumitaw.

Ilang pagkakataon na ang ibinigay ni Jaejoong sakanya para mabago pa niya ang isip nito. Pero alam ni Jaejoong na dumating na sa puntong sapat na ang panahong nasayang at imposible nang maisalba pa ang lahat. Kahit dito, na halatang-halata na, ay ayaw pa ring tanggapin ni Yunho na, hanggang dito na lang ang lahat.

Naka-para na rin sila sa wakas ng fx papunta sa destinasyong iisa lang sakanila ang nagkukusang pumunta. Pero nahiwalay rin silang pansamantala sa isa’t isa dahil tig-isa lang sa harap at likod na bahagi ng sasakyan ang may natitirang pang upuan. Pansamantalang bumitaw si Yunho, at may kung anong lungkot na bigang namutawi sa kanyang mga mata.

Tahimik lang si Jaejoong sa likod, ngunit halatang hindi mapakali. Napatingin siya sa nakatalikod na anyo ni Yunho sa harapang bahagi ng sasakyan at saka nagsabing,

“Kuya, sa tabi lang ho…” napa-upo nang tuwid si Yunho nang marinig ang boses ng taong pumara para bumaba nang sasakyan, at bago pa man siya makagawa ng kung anumang kilos, naisarado na ang pintuan sa likod ng fx. Lumingon si Yunho sa