Mabigat na ang mga mata niya. Ginagantihan na siya ng sariling katawan dahil sa ilang gabi ng pagpupuyat. Ngayong tubig na lang sakanya ang kape, ngayong umaga na rin niya pati ang gabi, ngayong ang bawat eyebag ay maleta na, at kahit pa tila wala parin ni isa sa mga nagawa na niya ang may silbi…

Wala. Wala naman. Walang parin namang nabago sa intensyon niya. Gusto pa rin niyang sumubok.

“Bakit ba ayaw mong sumuko? Alam naman nating mangyayari rin ang dapat mangyari eh.” Medyo maingat na tanong ng binata. Alam niya kasing hindi dapat iniinis ang mga taong puyat. “Kung sa simula pa lang alam mo na mawawala rin sa'yo, hindi ka pa ba bibitaw ngayon pa lang?”

Isang ngiti ang tugon ni Yoona sakanya. “Mas gusto kong humanap ng paraan para mapanghawakan yun nang habangbuhay.” 

Hindi mapigilang mapasimangot ni Kyuhyun. “Bakit?”

“Mahal ko eh.” Ngiti ulit ng dalaga. “Yun lang naman. Wala naman akong ibang dahilan.”

“Tss.” Napailing ang binata, sabay baling ng tingin sa bintana, para mapigil ang pagpatak ng mga luhang nagbabadya. “Mamamatay na lang ako, pahihirapan pa rin ba kita?”

“Ikaw lang naman ang nag-iisip niyan.” Ibinalik ni Kyuhyun ang tingin kay Yoona at tinignan nang mabuti ang babaeng nasa harapan niya. Mukha na rin siyang pasyente. Hindi naman sa nang-aasar pero multuhin na ang itsura niya: maputla, haggard, pwede nang commercial model ng Stresstabs. Bagay na lalo silang dalawa.

Kung norm