Nang walang pasa-pasabi, sumugod agad si Sunny sa pamamahay ng mga Cho. Sabado yun; walang pasok, kaya alam niyang ngayong umaga pa lang ay nagsisimula nang magkuta si Kyuhyun sa kwarto niya para sa buong araw. Kailangan niya ng kausap eh. At kailangan niya nun…ngayon mismo.

“Waaaahhhh!” iyak agad ang bungad niya, sa halip na ‘good morning’. But then again, ano nga ba ang maganda sa umaga?

“Manahimik ka nga! Kita mo nang busy ako eh! Umagang-umaga ginugulo mo ko!” ang bati sakanya ng so-called best friend. Kelangan kasi ni Kyuhyun na manalo sa larong ‘to eh.

Sa inis, kumuha si Sunny ng isang malaking unan na pakalat-kalat sa magulong kama at pinaghahampas si Kyuhyun nito, kasabay ng pag-atake ng online opponent niya sa DoTA.

“Aiiiisssh! Tumigil ka nga!” Kyuhyun tried to avoid her blows as he keeps his long fingers on the keyboard, defending himself from his enemy. At some point Kyuhyun managed to injure the online competition, but Sunny was invincible.

“Hindi ka makikinig sakin, ha?? Maglalaro ka pa??” Yes. Sunny could be pretty violent when she wants to. Never underestimate small people like us.

“Aw! O-kay! Okay!” sumuko rin si Kyuhyun.  “Oo na! Oo na! Makikinig na ko!”

Pagkarinig niya nun, tinigilan na ni Sunny ang paghampas kay Kyuhyun. She embraced the pillow instead as she walked towards his bed.

“Cho, anong gagawin ko?” she says sounding wearily, as she sits hopelessly at the edge. 

Nagpatuloy pa rin sa paglalaro si Kyuhyun.

“Changmin and I…” Sunny can’t bear to say, ‘broke up’. She felt as if she was still in a nightmare, and she’s afraid that it will all be really over when she does say the words. Daglian siyang napatingin kay Kyuhyun. “Hoy! Patayin mo na nga yan! Diba sinabi ko, makinig ka?!”

“Nakikinig nga ako!”

“Well, look over here!”

“I can’t! I’m playing!”

“Then stop playing!”

Please Subscribe to read the full chapter