Punong puno ng libro ang tote bag ko. Nangangalay na ang balikat ko. It's been thirty minutes simula nung nag-intay ako kay Lia. She's really such a slowpoke.

 

"My God, Lia!" I exclaimed when I entered her car, "Kung hindi pa kita tinawagan, 'di ka pa dadating."

 

She chuckled before giving me a coffee, "Binilan naman kita ng coffee." Natatawa na sabi niya.

 

I rolled my eyes.

 

Sinundo niya 'ko from the terminal, papunta kami sa university. Buti nalang ay inagahan ko ang pag-punta ko, alam ko kasing ganito si Lia eh. Pag sinabi mong 1:00 PM, mga 2:00 PM pa 'yan dadating.

 

"'Di naman tayo late!"

 

"Kahit na." I hissed.

 

Ang pinaka-ayoko sa lahat ay ang ma-late ako. Hindi pa ako na-late kahit isang beses. Lia knows how much I hate being late.

 

Hindi naman ako nagpa-sundo sa kaniya, she insisted na she'll pick me up sa terminal. Sino ba naman ako para tumanggi?

 

"Why so grumpy?" Bati sakin ni Ning pagka-upo niya sa tabi ko, "Hindi ka naman late."

 

Yeji laughed, "Stop being so OA, Rina."

 

"You just don't get it."

 

Lia laughed, "Okay, Ms. Punctual."

 

Umaga palang wala na ako sa mood, that's why Lia kept staying by my side. Siya daw kasi yung reason kung bakit ako grumpy.

 

They all know how important being punctual is for me. Hindi lang ako mapakali tuwing wala ako sa oras. I like being organized, sa lahat ng bagay. Parang dapat sa loob ng three hours tapos na 'ko sa isang gawain. Gusto ko maging productive everyday.

 

Isa pa, dahil nga scholar ako sa YGU, I don't wanna risk losing it by being late, kahit alam ko namang hindi doon ang basehan ng pagiging scholar. I just wanna do my best at everything so that I won't disappoint anyone.

 

Feeling ko kasi, nadidisappoint ako sa sarili ko everytime na may hindi ako natatapos, or if unproductive ako sa araw na 'yon.

 

"Uuwi ka ba agad?" Yeji scooted closer, "Tambay tayo!" Aya niya.

 

"Pass." Mabilis na sagot ko, "Same lang naman tayo ng mga class diba?"

 

She nod.

 

"So diba dapat may gagawin ka din?" Masungit na tanong ko.

 

Ning chuckled, "Rina! Loosen up naman." Natatawa na sabi nito, "Or! We can hang out while doing our tasks?" She wiggled her brows.

 

Lia and Yeji leaned, "Ano?" They asked, anticipating.

 

I sighed, "Next time nalang."

 

Ning pouted, "Okay..."

 

Tumango na din sila Lia and Yej. Alam nilang hindi na magbabago ang isip ko. Hindi naman sa ayoko silang makasama, pero hindi kasi ako napapakali everytime na nakatunganga ako tapos may mga pending tasks pa ko.

 

"Babawi ako." I told them, "Next time. Promise."

 

Ilang beses na din akong tumanggi sa kanila. I know they understand me, pero I still want to let them know that they're important to me.

 

Lumawak ang ngiti nila, "Sabi mo 'yan ah!" Ning squeeled, "Sabihin mo agad a week prior! Para makapag-plano!"

 

Pag-tapos ng class namin, hinatid nila ako sa terminal. YGU is far from our house, I considered living in a small apartment, kaso hindi kaya ng gastusin. Tinitiis ko nalang ang pag-gising ng maaga, at pag-uwi habang hindi pa rush hour.

 

"Thank you!" Sabi ko kay Lia pagkalabas ko ng kotse niya, "Sorry pala kanina, wala talaga ako sa mood."

 

She smiled and shook her head, "Ayos lang." Sabi niya, "Ingat ka!" She waved her hand to bid goodbye.

 

I keep waving my hand hanggang sa maka-alis na siya. Pumila na agad ako para mabilis makasakay, dahil alas sais na rush hour na. Ang init naman. Ginamit ko ang folder na hawak ko para ipamaypay sa sarili ko.

 

When I settled on my seat, may umupo kaagad sa tabi ko. Hindi ko lang 'yon pinansin at tahimik na pinagmasdan ang mga tao. The girl beside me seems harmless naman.

 

Agaw pansin lang talaga ang gray niyang buhok na lagpas balikat lang. I leaned on the glass, gusto ko na matulog.

 

I hugged my bags tighter then closed my eyes. Naramdaman ko na ang pag-galaw ng bus. Naririnig ko yung tugtog sa earphones ng katabi ko.

 

As I started dozing off, naramdaman kong bumigat ang sa may bandang hita ko. I opened my eyes and my breath hitched when I saw her sleeping on my lap.

 

She looked really peaceful on my lap. Para bang nasa sariling kwarto. Her breathing was stable, and her light snores were audible. I cleared my throat when I almost caressed her hair. I just kept my hands to the side, hindi alam kung saan ipapatong.

 

Gising na gising ang buong pagkatao ko. I didn't know what came to me, pero hindi ko siya ginalaw, and tried to be subtle as I can when I'm doing something.

 

Hindi ako makagalaw. I feel like my knees are going numb. My stop is near, and hindi ko alam kung paano siya gigisingin. My hand was almost touching her shoulder to wake her up, nang bigla siyang umupo ng diretso.

 

I almost jumped on my seat. My eyes widening when we met each other's eyes. She quickly looked away, and cleared , bago sumiksik sa kabilang gilid niya.

 

"Excuse me..." I said habang dumaan ako sa harapan niya. My cheeks instantly blushed when she opened her legs wider, para makadaan ako.

 

Madilim na sa labas. I'm currently walking pauwi sa bahay namin. I felt like someone was staring at my back, I fasten my pace. My heart beating loudly.

 

What if ma-gripo ako?! Mas lalo kong binilisan ang lakad ko. I can hear someone's footsteps, kapareho ng bilis ko.

 

I held my bag tightly, naghahanda ng tumakbo.

 

"Miss."

 

Napasigaw ako sa malamig na kamay na humawak sa braso ko. Sumigaw din siya nung nagkaharap kami. Natawa kami nung maging kalmado na kami.

 

"Putcha, sakit sa puso." Natatawang sabi nito.

 

I glared at her, "What?"

 

She handed me an ID, "Nalaglag mo."

 

"Oh..." I quickly grabbed my ID, "Thanks." I smiled.

 

Nung wala na siyang sasabihin ay nagpaalam na ako, at umalis. Pag-lingon ko ay naka-sunod pa din siya sa akin.

 

Is she lost?

 

"Hindi ka pa uuwi?" Nagaalinlangan kong tanong.

 

Nagulat siyang nag-angat ng tingin, "Huh? U-uuwi na." She said.

 

Tumango ako at hinayaan siya. Pag-pasok sa street namin ay nakita kong nakasunod pa din siya sa akin.

 

Sinusundan ba 'ko nito?

 

I turned around and she almost bumped into me kung hindi agad siya huminto, "Sinusundan mo ba 'ko?"

 

She raised her brow, "No...?"

 

"Bakit 'di ka sure?" Inis na tanong ko.

 

"No, hindi kita sinusunduan." She firmly said.

 

I rolled my eyes, "You go first."

 

Her forehead creased, then she chuckled without ang humor. Nilagpasan niya 'ko, at pinanood ko siya na maunang mag-lakad sa akin.

 

She looked at me before grabbing her keys from her bag, at binuksan ang gate ng isang bahay na tatlong block ang layo sa amin.

 

I pouted, nakakahiya.

 

She was not following me pala. Nakatira din pala siya dito, same street pa namin!

 

Kanina pa 'ko nakatulala sa labas ng bintana. I've been thinking about the scene that happened earlier. Nakakahiya!

 

I frustratedly rubbed my hands on my face. Siguro iniisip niya masiyado akong assuming. Gusto kong sumigaw! Hindi ko ma-simulan ang dapat kong gawin, kasalanan niya 'to.

 

Oh...

 

I don't know her name.

 

 

-

 

 

 

"Penny for your thoughts?"

 

Yeji said as she handed me a bottled water. Lunch namin ngayon, and luckily, vacant kami after ng lunch.

 

Kinuha ko ang tubig na inabot sa akin ni Yeji, "Hmm?" She sat down beside me.

 

She smiled, "Mukhang malalim iniisip mo ah?"

 

"It's nothing." I shrugged, "Sila Ning?"

 

"Nakapila pa," Turo niya sa line sa cafeteria, "You free later? Ngayon ka na bumawi." She chuckled and crossed her legs, humarap sa akin.

 

I pursed my lips, "I knew you'd say that." Natatawang sabi ko, "Sige, sure. San ba?"

 

"Intayin natin sila."

 

While having our lunch, nag-iisip sila kung saan kami pupunta, dahil sila ang mas may alam sa Manila kaysa sa akin. If I didn't meet them, paniguradong school at bahay lang ang ganap ko ngayong college.

 

Right after eating lunch, dahil vacant kami, aalis na sana agad kami para maka-balik din kami before the next sub. Malakas ang kutob ko na nag-dasal si Ning kagabi, dahil yung next and last class namin ay hindi natuloy.

 

Masayang umupo si Ning sa tabi ko sa backseat, "Yes! Hahaha! Buti naman." Masayang sabi niya, "Hindi ka naman napilitan diba?"

 

Natatawa akong umiling, "I finished everything naman na kagabi."

 

Oo. Natapos ko lahat ng tasks kagabi sa sobrang dami kong iniisip. I just finished every damn tasks we had kahit na next next week pa ang pasahan, para lang mawala sa isip ko ang kahihiyan.

 

A familliar song was playing in the car. Narinig ko na 'to somewhere eh. Saan nga ba?

 

Now playing: Used to Me

 

Don't stay up too late

But If you find yourself awake at 2AM

You can call me up it doesn't matter when

Not gonna lie to you I'll be here anytime

So let's not complicate

 

Whatever emotions that we're feeling