“Oh, kamusta?”

Napabuntong hininga na lang ako. “It’s hard, Chaeng. Para akong may roommate na bagong lipat. I keep forgetting na hindi niya pala ako kilala.”

“Kwento mo yung nangyari last week.” Udyok ni Yeri.

“Natulak niya ako sa bed kasi akala niya intruder ako.” Kamot-ulo kong sabi. “So I offered na sa sofa na lang ako matutulog.”

“G na ba siya makipag kita sa amin?” Malalim ang iniisip ni Joy. “Para sana, mag group hang tayo, ganun. I-reintroduce natin yung sarili natin. Balik natin siya sa mga usually tambayan natin.”

“Sa ngayon, si Wendy lang lagi gusto niyang kasama eh.”

Nung nag usap kami ni Wendy, medyo malungkot yung mata niya habang binabalita sa akin yung mga kaganapan kay Seulgi.

“I’m sorry, Jen.” She rubbed my shoulders. “Pero feel ko hindi pa rin comfortable mag open up sayo si Seul. Natanggap naman na niya yung bago niyang buhay, pero..”

“Pero?” Udyok ko. “Sige, Wendy, I can take it.”

“Pero she says she wants to go back home. Sa—sa dati niyang buhay.”

Napatulala na lang ako.

“Pero don’t worry,” Ngumiti si Wendy. “Hindi ako papayag. Alam ko naman na it’s just the amnesia talking. Sobrang unhappy ni Seul before she met you, and I saw how contented she is sa buhay niyo ngayon. Hindi ko siya hahayaang bumalik sa toxic life niya 5 years ago kaya don’t give up on my best friend, okay?”

“Okay.” Naiiyak na naman ako. Parang walang linggong lumipas na hindi ako umiyak. “Thank you, Wendy. You’re a great friend.”

“Bigyan lang natin ng konting time si Seulgi