“You’re Seulgi’s friends?” Ito yung tatay ni Seulgi, based sa old pictures na pinakita niya before. Nakakatakot yung aura, parang bawal nga magkamali sa harap niya. Isa isa kaming kinamayan ng parents niya, habang pinapasalamatan kami for taking care of their daughter.

“We’ll take it from here, girls. Ita-transfer na namin si Seulgi.” Bumaling sa akin yung tatay niya. “I see na kasama ka ng anak ko sa crash, hija. I’ll be glad to cover your hospital bills, just say the word.”

“P—pero sir—” Nagpabalik balik yung tingin ko sa tatay at nanay ni Seulgi. “Ma’am, nag advise po yung neuro ni Seulgi na wag siyang mag stray sa usual activities niya. Nothing too complicated or unfamiliar. So it would make sense kung dito lang muna siya. Kasi po pag na-discharge naman siya, dun din po siya sa—sa apartment namin uuwi.”

Kumunot ang noo ng tatay ni Seulgi. Malayo na sa awra niya kanina nung nag offer siyang saluhin yung bayarin ko sa ospital. “I’m sorry, but you are?”

“Jennie Kim po.” I stood my ground. “Seulgi’s girlfriend.”

“I’m sorry, what?” First time na makisama ni Seulgi sa conversation. “You’re not my girlfriend.”

Medyo masakit yun. Pero I totally understand. Retrograde amnesia. Inulit ko ulit sa isip ko.

“Speaking of my girlfriend, dad, where’s Irene?” Tanong ni Seulgi. Okay. Ouch. Ang sakit nun. Wala nang medyo.

“Seul..” Yeri started pero pinigilan siya ni Joy.

“Seulgi,” Her mom softly her cheek. “Ililipat ka na namin sa St. Luke’s.”

“Yes, as soon as maasikaso namin yung paperwork.” Dagdag ng tatay niya.

Mahaba habang diskusyon ang ginawa nam