I woke up in a hospital bed.

“Girl, OH MY GOD!” Para akong masa-suffocate sa higpit ng kapit ng yumakap sa akin. “Jennie, okay ka lang ba?”

“Anong tanong yan, Yeri, kita mong ganyan itsura tatanungin mo pa?”

“Manahimik kayong dalawa. Yeri, bitawan mo muna si Jennie at parang hindi na ata nakakahinga.”

Nag adjust pa ng onti yung mata ko sa tatlong babaeng nakapaligid sa akin. “Anong nangyari?”

“Nabangga kayo, Jen.” Agad na explain ni Chaeyoung. “Inararo kayo ng drunk driver habang naka-stop sa red.”

“Buti na lang, hindi ka masyadong napuruhan,” Halos maiyak na si Joy. “Tangina nung lasenggo na yun.”

Oo nga pala. , my head hurts just thinking about it. Ang foggy ng memory ko, pero ang huli kong naaalala ay na sa sasakyan kami—

“SI SEULGI?” I shouted at lalong sumakit yung ulo ko.

Nagtinginan muna silang tatlo.

“Jennie,” Mahinang sabi ni Yeri. “Na sa ICU pa rin siya..”

After a few days, malakas na ako enough para ma-discharge. Si Seulgi, unconscious pa rin. Dahil tinanggal niya yung seatbelt niya nung nabangga kami, tumilapon siya headfirst sa windshield sa lakas ng impact. May swelling din daw sa utak niya according to her doctors, which would explain why she hasn’t woken up yet.

Mga ilang araw ko din na sinisi yung sarili ko sa nangyari, kahit ilang beses akong in-assure nila Yeri na wala naman akong kasalanan.

Nung magising na si Seulgi, saktong wala ako sa ospital kasi nilalakad ko yung Philhealth niya. Nagmadali akong bumalik only to find Chaeyoung, Joy, and Yeri with grim e