It’s been days, it’s been freaking days na nung nag simulang pumunta punta yang si Lucas dito sa classroom natin. Hindi ko nga alam kung alam nya ba schedule natin, or what. I clicked my tongue in annoyance nung nakita ko nanaman syang nasa labas ng classroom and as usual, kausap ka nanaman. Ewan ko ba nakakairita na, pota. Di ko alam kung pang ilang beses ko ng napairap ngayong araw pero ang alam ko mukhang napaparami na. Napabuntong hininga nalang ako, matagal pa ba March? Gusto ko ng mag graduate yan e.

Nagulat ako nung may biglang sumulpot sa likod ko, then pag tingin ko si Giselle smelling me like a dog. She smirked at me, tangina alam ko yang mga ganyan ni Giselle e. She glance kung nasaan kayo then her smirk turns into an evil one. Shet, alam ko talaga to e.

“Naaamoy mo yun?” Panimula nito. I rolled my eyes bago ako umiwas ng tingin.

“Ang alin?”

“Amoy nagseselos.” Mabilis pa sa alas kwatro yung pag hila ko sakanya para maupo sa tabi ko bago ko sya kinoyatan.

“Manahimik ka. May makarinig.” Tiningnan ako ni Giselle ng may panghuhusga bago nya nilibot yung mata nya sa classroom namin na kami nalang ang tao.

“May nakikita ka bang hindi ko nakikita Winter?” I closed my eyes bago ako natawa. Hayop talaga tong kausap kahit kelan.

“Alam mo..”

“Hindi pa.”

“Bwiset ka.”

“Yung bago naman please, yung hindi ko pa naririnig.” Then we both laugh. Wala ka talagang aasahan dito pag ito kausap mo. Laging may pang counter e.

“Kidding aside..”

“Tumabi ka.” Sagot ko naman and this time ako naman yung nakatanggap ng konyat sakanya.

“Seryoso na kasi dali.” Sabi nya. Tumango ako bago ako nagnakaw ng isang tingin sainyo na sana hindi ko nalang ginawa. I saw you, laughing with that boy, yes boy cause I don’t see him like a man. The way he acts, the way he carry his self is just a no para sakin.

“Kumusta ka?” Tumingin ako kay Giselle then balik dun sa blackboard. Nagkibit balikat lang ako, kasi kahit ako hindi ko alam kung kumusta nga ba ako.

“Like kumusta ako? Or kumusta na kumusta ako?”

“Like kumusta ka na kumusta ka, Win.”

“I can feel some jealousy which is hindi naman dapat.”

“That’s normal, Win.”

“Liking a friend is normal? No, lemme correct it. Like liking a friend is normal?” Kako, tinignan lang ako ni Giselle for a few seconds then she gave me a nod.

“Yes, I guess?”

“Selle.” I called my friend in a soft whisper. If hindi lang sya nakikinig attentively sakin, she can almost not hear it na. She hums in response.

“She’s my friend since…”

“Teka pota Winter. Tantanan natin yung pag eenglish pwede? Kung pwede lang naman?” Hindi ko alam kung maiiyak ako sa inis or matatawa. My ghad Giselle!

“Alam mo bwiset ka. Nandon na ko e.”

“Sige na dali na. Continue.” Kako pa nito. Kung di ko lang kailangan ng makakausap ngayon inalisan ko na to kanina pa.

“So ayun nga. Kaibigan ko sya simula pagkabata, tingin mo normal lang na gustuhin ko sya?” Tahimik lang kaming pareho, silence engulf the both of us pero di ako nag reklamo. It’s a comfortable silence na feeling ko kaya ko ng huminga ulit.

“Don’t get me wrong Win..”