Chanyeol sekiz yaşındaydı Baekhyun'la ilk tanıştığında.

"Sen çirkinsin!"

"Defol burdan, şişko!"

"Evet, ve aptal kulaklarınıda seninle beraber götür!"

"Kim seninle oyun oynamak ister ki, seni ucube?!"

Sorun yok. Sorun yok. Onları görmezden gel ve sonunda gidecekleri, tamam mı? Annesi böyle diyordu, doğru olmalıydı.

'Annen her zaman en iyisini bilir, tamam mı?'

'Ama canımı acıtıyor,' demek istiyordu. 'Gerçekten acıtıyor, anne.'

Chanyeol kulaklarının üzerine ellerini koydu, gözlerini kapattı, ve cenin pozisyonuna kıvrıldı. Eğer onları duymazsa, canı yanmaz, değil mi? Eğer onları görmezse, onlardan etkilenmez, değil mi? Eğer bunların hepsini yaparsa, o zaman belki acıyı durdurabilirdi.

Sadece acının durmasını istiyordu. 'Lütfen durdur şunu.'

"Hey! Siz ne yapıyorsunuz?!"

Chanyeol bakışlarını kaldırdığında tanımadığı bir çocuğun kollarını göğsünde birleştirmiş bir şekilde diğerlerine baktığını gördü. Küçük bir yüzü ve boynu vardı, ve gözleride küçüktü. Birazcık kıza benziyordu aslında.

'Gerçekten çok tatlı' diye düşündü Chanyeol.

Tanımadığı çocuk oyun alanine girdi, Chanyeol kendi başına kum havuzunda oynarken hala Chanyeol'e sataşan çocuklara kızgınlıkla bakıyordu. Chanyeol onu uyarmak istiyordu, 'Dikkat et! Gerçekten tehlikeliler!' demek istiyordu, ama o hiçbir şey söyleyemeden çocuk çoktan liderlerinin önüne gelmişti, Oh Jungho kaşları çatılmıştı.

Oh Jungho güldü. "Ne istiyorsun?"

"Neden ona sataşıyorsunuz?" çocuk sordu.

"Seni ilgilendirmez. Şimdi uza," Oh Jungho çocuğu küçümseyerek geriye itti,  yalakalarının tezahürata başlamasına sebep oldu.

İşte o zaman 'çocuk' üzerine atladı.

—

Beş dakika sonra, Chanyeol kendini bacaklarındaki yaraları kontrol eden yeni çocuğun yanında otururken buldu; Çok yoktu, gerçekten, sadece düştüğü zaman oluşan bir çizik vardı dizinin üzerinde. Oh Jungho ve yalakaları çoktan tabanları yağlamıştı, ona Kaptan diye sesleneceklerine ve Chanyeol'ü asla rahatsız etmeyeceklerine hayatları üzerine yemin ettikten sonra tabi.

"Çok havalısın," Chanyeol kendini hayranlıkla konuşurken buldu.

"Huh?" Çocuk ona baktı ve Chanyeol kalp atışlarının hızlandığını hissetti. Bu çok garip.

"Ona dövüp sana Kaptan diye seslenmeye zorladığına inanamıyorum," Chanyeol devam etti, kocaman gülümseyerek.

Yeni çocuk ona gözlerini kırpıştırarak baktığında, Chanyeol 'oh' diye düşündü. "Oh, Özür dilerim. Yemin ederim bilerek yapmadım, insanlar her zaman gülümsediğimde aptal gibi göründüğümü söyler!" Lütfen gitme. Lütfen arkadaşım ol.

Chanyeol'ün kulakları garipti, diğer çocuklar kadar küçük değildi, ve ayrıca şişkoydu.

Kim onunla arkadaş olmak isterdi ki?

Çocuk ayağa kalkıp şortundaki kumları silkelediğinde, Chanyeol hayal kırıklığıyla bakışlarını indirdi. Ah, demek o da arkadaşım olmak istemiyor.

"Ayağa kalk," dediğini duydu.

Bakışlarını kaldırıdığında çocuğun ona ciddi bir ifadeyle baktığını gördü. "Ayağa kalk," tekrar konuştu. "Düzgün bir şekilde kendini tanıt."

Aklı karışmıştı, Chanyeol ayağa kalktı ve yüzüne baktı.

Çocuk başını salladı, sanki onaylıyormuş gibi. "Tamam," Chanyeol'e yavaşça başını eğdi. "Benim adım Byun Baekhyun. Senin ki?"

"P-park Chanyeol." Byun Baekhyun. Baekhyun. 

Baekhyun gülümsedi, ve birden Chanyeol daha da farkına varmıştı 'wow, gülümsediğinde daha da tatlı oluyor.' "Tanıştığıma memnun oldum, Chanyeol. Biz şimdi arkadaşız."

Chanyeol saçma bir şekilde mutlu hissediyordu. "Gerçekten mi? Benimle arkadaş olmak istiyor musun?"

Baekhyun başını salladı, hala sırıtıyordu. "evet. Ve arkadaşın olarak şunu söylyeceğim. Başkalarının ne söylediğini umursama, çünkü ben senin gülümsemeni sevdim."

Chanyeol sadece şaşkınlıkla ona bakabilmişti. "Gerçekten mi? Yani istediğim zaman gülümseyebilir miyim?"

Baekhyun kahkaha attı, 'wow gerçekten çok tatlı,' "Tabikide. Bu senin hakkın."

Chanyeol o kadar mutlu hissediyordu ki uçabilirdi. Ve emindi ki her sırıtışında insanlar o kocaman sırıtışına garip garip bakacaktı, ama umursaıyordu. Çünkü Baekhyun gülümsemesini seviyordu. Arkadaşı Baekhyun bunu seviyordu.

Ve sonra kendisinin de güzel bir şeyler söylemesi gerektiğini düşündü, ve birden konuştu "Ayakkabı bağcıklarını beğendim." (Ç/N: Shoelaces: Ayakkabı bağcıkları)

İkisi de Baekhyun'un çamurla kaplanmış ayakkabı bağcıklarına baktılar ve Chanyeol utançtan kıpkırmızı kesildi. Aptal.

Ve ardından Baekhyun gülmeye başladı, ve Chanyeol bir süre boyunca sadece ona bakakaldı çünkü 'Gülerken bile çok tatlı görünüyor ve sesi çok güzel.'  ardından, Chanyeol gülünen kişi kendisi olsa bile o da kahkahalara katıldı, çünkü Baekhyun'un kahkahası bulaşıcıydı ve Baekhyun gülerken o nasıl gülmeyebilirdi?

Sonunda, ikiside sakinleştiğinde, Baekhyun bir sır fısılayacakmış gibi eğildi, ve dedi ki "Bende senin ayakkabı bağcıklarını beğendim."

Ve o anda, tam orada, Chanyeol'ün her zaman oyun oynadığı kum havuzunda, Baekhyun, Chanyeol'ün hayatında gördüğü en güzel gülümsemeyle ona bakarken, Chanyeol düşündü 'Ah, acaba aşk böyle mi hissettiriyor.'

—

"Sana Baekhyunnie diyebilir miyim?"

"Huh?" Baekhyun yüzünü ekşitti. "Sadece annem öyle seslenir bana, aslında."

"Oh," Chanyeol bir şekilde hayal kırıklığına uğramıştı.

"Ama," Baekhyun birden konuştu, "Sanırım senin için bir ayrıcalık yapabiltiim?" Chanyeol'e baktı, kaşlarını çatmıştı. "O yüzden şu yüzü yapma artık."

Chanyeol gülümsedi. "Tamam."

—

"Yani annen senin annen, ama baban ve abinin seninle kan bağı yok?"

"Evet, Chanyeol."

Chanyeol aklı karışınca kaşlarını çattı. "Bu çok mantıksız, Baekhyunnie."

"Buna tekrar evlenme diyorlar, gerizekalı."

"Bana öyle deme! Benim hatam değil, henüz sekiz yaşındayım!"

Baekhyun kahkaha attı ve Chanyeol sinirin onu terk ettiğini hissetti. 'Tatlı olmayı gerçekten bırakmalı'

—

On iki yaşındalar.

Chanyeol yüzünü astı ve yeni gözlükleriyle oynadı. "Garip görüneceğim, Baekhyunnie."

Baekhyun homurdandı. "Sadece tak şunları, Chanyeol."

"Ama," Chanyeol somurtuşu büyüdü. "Ben zaten şişko—"

Baekhyun'un ona dik dik baktığını görünce yutkundu Chanyeol.

"—tombulum," dedi onun yerine. "Ve şu elf kulaklarım var, eğer bunları takarsam da