Przeszedł przez próg gabinetu psychologicznego, nie zaszczycając postaci siedzącej za biurkiem ani jednym spojrzeniem. Zajął wskazane mu miejsce z miną skazańca, po czym uniósł dłoń zanim kobieta zdążyła się odezwać.

- Dla twojego cholernego dobra, lepiej nie traktuj mnie jak świra. - warknął, nie podnosząc wzroku na blondynkę.

- Panie Zhang - zaczęła, ciepło się uśmiechając - proszę mieć na uwadze fakt, że żadne z nas nie jest tu po to, aby zdobywać przyjaciół. Prawda?

Lay przytaknął.

- Możemy marnować czas na dziecinnych przepychankach, albo możemy porozmawiać o pana problemie, ale...

- Nie mam żadnego kurewskiego problemu! - krzyknął zdenerwowany, przerywając lekarce. - To, że tu jestem to jakiś pierdolony żart, nie jestem psychopatą!

- ... ale to zależy tylko i wyłącznie od pana, na co przeznaczy pan dwie godziny wizyty. - Lay odwrócił się bokiem do kobiety, krzyżując ramiona w buntowniczej pozie. Nie miał zamiaru poddawać się spiskowi jego mamy, która od kilku dni uparcie twierdziła, że 'jest z nim coś nie tak'. - Będzie miał pan coś przeciwko, jeśli zjem śniadanie?

Lay prychnął.

***

Po niecałej godzinie Yixing miał totalnie dość skupionej na papierach kobiety. Jej opanowanie irytowało chłopaka, który, chcąc to okazać, co chwilę wzdychał, przewracał oczami i kręcił się na swoim bladozielonym fotelu. A to z kolei niesamowicie irytowało ją. W końcu postanowił odpuścić. Skierował się twarzą do doktor Chae Rin, jak przeczytał z jej wizytówki, i stwierdził rzeczowo:

- Czuję się dziwnie. - Blondynka zsunęła z nosa okulary i przesiadła się bliżej Laya.

- To znaczy?

- Obco.

- Opowiedz mi - poprosiła, wyciągając z biurka czerwony, gruby notatnik. Pokręcił przecząco głową. Milczał przez kilka minut, po czym odezwał się znowu.

- Co Pani widzi patrząc na mnie?

- Cóż, młodego, zdrowego mężczyznę w kolorowych, wesołych ubraniach, z całym życiem przed sobą i...

- Skąd? - Lay przerwał kobiecie, gdy ty