Not Me
Regret“Awak tahu kan peperiksaan dah nak dekat? Hujung tahun ni! Tapi result awak masih macam ni, takde peningkatan langsung!”
“Abang awak dulu best student kan? Takkanlah awak tak terasa langsung nak ikut jejak langkah dia?!”
“Saya tak peduli. Next exam lagi dua minggu kan? Kalau awak tak tunjukkan peningkatan, awak tahulah nasib awak Taehyung...”
“Alah, kau jangan nak runsing sangatlah. Singa tu memang macam tu. Tak habis-habis push orang suruh dapat result excellent konon. Dia ajar bukannya betul sangat pun.” Jimin menghulurkan sebotol air mineral kepada Taehyung.
“Kau cakap senanglah. Bukannya kau yang kena marah.” Kata-kata Cikgu Jun tadi masih bermain di fikirannya.
“Hey tapi apa problem dia nak attack kau sorang je. Ramai je yang fail test tadi.”
“Entah. Maybe dia expect aku hebat macam abang aku kot.” Jimin menggeleng-geleng kepalanya.
“Ni yang susah jadi adik top student ni. Tak patutlah dia fikir macam tu. Kalau abang kita menteri ke, professor ke, tak semestinya kita nak sama dengan dia pulak kan. By the way Tae, kalau aku nak tanya kau satu soalan boleh? Tapi janji kau jangan marah aku.”
“Tanyalah dulu. Nanti aku decide la nak marah ke tak.” Selamba Taehyung menjawab.
“Aku nak tahu, kenapa kau quit badminton eh?”
“Betul kau nak tahu ni?”
“Mestilah kalau tak buat apa aku tanya.” Jimin buat muka derp.
“Okaylah. Tapi kau kena janji, kau jangan bagitahu sesiapa pun pasal benda ni, walaupun Minwoo. Kalau aku nak, biar aku je bagitahu dia sendiri. Janji?”
“Amboi bunyi macam suspen je. Okay, aku janji takde sorang pun tahu.” Jimin mengangkat tangannya ke paras bahu tanda dia setuju dengan janji itu.
“Okay. Sebenarnya...”
“Lambat balik hari ni.” Minha mencapai briefcase suaminya.
“Tadi ada meeting, tu yang lambat sikit. Awak dah makan?”
“Mestilah belum. Saya tunggu abang.”
“Kalau macam tu jomlah makan dulu. Saya dah lapar sangat ni.” Jawab Dyosang. Minha mengangguk.
“Tae dah makan?” Tanya Dyosang sewaktu sebelum menyua nasi ke mulutnya. “Dah lama dah, awak tu balik lambat sangat.”
Dyosang diam seketika. “Dah seminggu dia tak makan dengan saya.” Minha mengeluh kecil. “Awak jangan nak tanya pula kenapa.”
“Takpe, saya faham.” Masing-masing terdiam semula.
“Dah seminggu dah, bang. Takde berita apa pun. Saya pun tak tahu nak cari Baekhyun kat mana dah. Semua kawan-kawan dia saya dah tanya, takde sorang pun yang tahu.” Minha bersuara perlahan.
“Entahlah, Minha. Abang pun dah buntu. Nanti, kita cubalah cari dia lagi. Cuma sekarang ni abang busy sikit dengan problem kat pejabat tu. Makin hari makin pening dibuatnya.”
“Takpelah bang. Jangan paksa diri.” Minha menghabiskan suapan terakhirnya. Tiba-tiba suaminya berdiri.
“Sikit je makan, bang? Tadi kata lapar.”
“Takpelah. Saya dah kenyang. Saya naik atas dulu.” Minha merenung bayangan suaminya yang menghilang ke tingkat atas. Tanpa disedari, ada air mengalir dari hujung matanya.
Pintu kayu dihadapannya diketuk beberapa kali. Tiada respon. Dyosang mendekatkan telinganya ke permukaan pintu. Senyap. Namun pintu itu tidak berkunci. Dyosang segera memulas tombol sebelum masuk ke dalam bilik tersebut.
Hanya cahaya samar dari la
Comments