“Mula noong araw na yun, di na ulit kami nagkita”

.......

“And that ends the story…. That ends also this semester. Good luck future doctors. Good luck sa clerkship.” I finished my statement with a playful smirk.

A few more days pa, the list of third year students who will be promoted to clerkship will be posted na. Unlike my students, who survived their 3rd year in consistent and disciplined manner, I on the other hand had it in a last-minute all-or-nothing power sprint. I wasn’t the diligent, GC (grade conscious) one, lagi kong nirereason out, ‘grades do not reflect learning’. Siguro kapag may makikitasa akin na batchmate ko sa med school, magtataka at magugulat. ‘Paano natanggap magturosa UST-FMS ang osong ito?’

“Profffffff!! Bitin!!!”

“Mooooreeeeee!!!”

“Even if I want more, hanggang doon na lang talaga eh. Hanggang doon nalang ang istorya naming dalawa. ”

It’s been 3 years.....noong nagdecide akong iwan ang lahat.

I was strong for getting out of bed in the morning when it feels like hell

I was brave for doing things even though they scared me and made me anxious

And lastly, I am amazing for trying and holding on no matter how hard life gets…

“That’s enough guys, nagkuwento na nga si prof dahil sa pangungulit natin, let’s give her some privacy na lang. Pero seriously cutie Prof, ano prognosis?” sabay makahulugang kindat sa akin ng estudyante kong consistent akong landiin. What is pride? What is ego?

“What do you mean prognosis Yooa?” being the naïve and innocent bear that I am, blangko na naman ako sa mga latest conyo/jargonized language ng mga estudyanteng ere.

“Ano ang final decision Prof.Seulgi, Irene or Tzuyu?”  sabad pa ng isa

“You know guys,  minsan you don’t need to choose... destiny will do it for you.”

“Kaya nga naman, malay natin the choices are not even between those 2. It can be me, kung papayag lang makipag-date sa akin ang the great Dra. Kang Seulgi”

Pangalawang kindat na ni Yooa sa akin in the span of 5 minutes

“Hooohhhh mga hirit ni Yooa!!! Wala kang pag-asa kay Prof, ayaw na nya ng doktora, gusto nya ng doctor!! I love you Dra. Kang! Please accept the 4 chambers of my beating heart.”

Ulol mo, ayoko ng hotdog!

“Woooooohooooooo!!!!!!”

Lalo pang lumakas ang sigawan at kantiyawan, palibhasa tapos na ang semester, kaya di na ako ginagalang!

Pero kahit noong ongoing pa ang curriculum, nakakareceive naman na ako ng mga proposals, both from my co-faculty members and from my students, males too but mostly females.

Sa medical field kasi mas open minded ang mga tao, hindi naman sa homophobic ang mga nasa Engineering, Law, Arts etc. Back in my college days, sa 15 na lalaki na classmates ko, 2 lang ang sigurado akong lalaki, dalawa crossdresser, the rest paminta.

Sa health sciences department din, ‘s ex’ or anything that relates to it from the most basic hanggang sa out of this world phenomena, kaya naming pagwentuhan without judgement, without feeling anxious, and without fear. We know the anatomy, physiology, and the psychology behind it. That’s our advantage.

“Okay class, again, congratulations, if not all, most of you will make it to the list. And always rem…”

“Team Krystal!!!”

Nainterrupt ang ang aking speech sa malakas na sigaw ng isang student ko na nakaupo somewhere sa likod.

“Sino sumigaw nun? Team Krystal?! Lumabas ka sa klase ko. Are you even listening to my story Ms. Kim?”

Hagalpakan naman  ang mga loko. I can’t blame them, after a self-destructing, torture week, a good laugh is all they need.

--

“Another love letter or letter of appointment to be the Dean of  this med. school?”

I really have this co-morbidity na kapag concentrated ako sa pagbabasa I am unaware of my surrounding, my vestibulocochlear nerve malfunctions, can’t even hear a single decibel

“Neither. Disconnection notice, di pa kasi ako nakakabayad ng kuryente. ” Pabirong tugon ko habang tinitiklop ang acceptance letter to practice as a visiting doctor sa isang hospital.

“Seryoso ba Sue, nagkaiyakan na naman ba kayo ng mga estudyante mo dahil di nyo maovercome ang separation anxiety or marami ka na namang napaiyak na babae dahil sa pagdecline mo ng mga decent slash indecent proposals nila?”

“Haha, you are really funny these days Diana. If I know, isa ka sa mga naglalagay ng kung ano anong pagkain at stuffs sa cubicle ko.” Biro ko

“H..a..ha?? You wish. Feeling nito.”

“Hahaha.. anyway, lunch?”

“Lunch? Naririnig mo ba ang sarili mo Sue? Pasado alas singko na! Don’t tell me di ka pa kumain ng tanghalian?”

There goes my sheepish sardonic grin

Wrong timing at wrong restaurant ang napasukan namin ni D, bukod sa parang may reception pa yata sa other section, punuan din dahil uwian na, sumasaglit siguro ang mga estudyante at mga empleyado para kumain muna bago bumalik sa kanikanilang tahanan at accommodation.

“Ang daming tao Sue, sa..”

“No, don’t even think about the idea of transferring to another resto, I am starving na, wala na akong energy para lumipat or kahit maglakad lang hanggang parking. Let’s wait na lang. Pretty please.” Nakakadiring aegyo ko kay D

“H…a ha? Aano..oo ba.” Namumula na sya. Sa gutom siguro. Or sa nakakahiyang aegyo ko?

Habang naghihintay at nakatayo kami, sa may partition malapit sa may pintuan ng nagaganap na event, di ko maiwasang di makiusyuso sa mga kaganapan. Wedding reception pala, simple kasi masyado kaya di ko akalaing kasalan pala ituu. What shocked me more ay kung sino ang kinakasal. An old couple maybe in their 70s.

Surprisingly amusing kung paano nila nasurvive ang isa’t isa ng ganun katagal. Pfftt..

 I got my answer sa isang balloon na decoration na nakatape sa pinto malapit sa kinatatayuan ko

‘True love never dies; it only gets stro