You can't blame me if I had my worst presumptions when they told me I have/need to marry that girl. I presumed my parents made the wrong decision for me. Babae siya at lalake ako. Wala sanang problema. Kaso parang tanga lang at sa dinami dami ng pwede kong pakasalan ay sa anak pa ng isang mangkukulam ang bagsak ko.

I had expected a life full of disater and misfortunes.

Akala ko panay kamalasan, pasakit at problema nalang ang haharapin ko. Akala ko hindi ako tatagal sa ganoong klase ng relasyon. Akala ko hindi ko matatanggap ang isang katulad niya dahil ang akala ko baliw lang ang makaka-appreaciate sa ganong commitment.

Well, they used to be true.

 

 

 

Until I took back my own words.

 

 

 

Kung kailan at paano?

 

 

 

Hindi ko alam.

 

 

Kung bakit?

 

 

Hindi ko rin alam.

 

 

 

Hindi ko alam...

 

 

Kung nangyari ba 'yon

 

 

 

                                        ng walang rason? O...

 

 

Hindi ko lang maamin sa sarili ko kung ano

 

 

 

                                        ang totoong rason?

 

 

 

The only thing I'm sure is I didn't have any regrets in the end.

 

 

 

I believe...

 

 

 

It's not bad at all having a married life...

 

 

 

 

   

                                                                     with a lovely witch.