Chapter 2: Author i know hindi ka pa graduate dito, ituloy mooooo. Anyway bakit ba hinalikan ni wendy si irene? Dahil ba naawa siya sa bff nya, dahil ba lasing siya at nadala siya o dahil may something din na nararamdaman?

Chapter 2: THE BUTTERBALL SCENE, PUTANGINA. ang sakit sakit gago puta, para kong kumain ng bubog, gusto ko na lang magpalamon sa lupa. no wonder na iyon yung title, please tangina. that scene is just ing magnificent, wonderful, masterpiece, work of art.

binalikan ko talaga para i-comment yun kasi gusto ko i-point out how that one scene is the turning point of their relationship. yung akala niyo it's a thing that the both of you just know, not knowing na it's also shared pala to other people, without you unintentionally knowing it. yung realizations as I read it, hindi ako mapakali sa sobrang sakit, talagang tumigil ako magbasa at nag deep breaths at tumulala sa kawalan like wow putangina ang sakit hahahaha para namang ewan grabe na to talaga. ayun na yun eh, that's the one thing they kept for themselves tapos ayun, it's not theirs to keep pala. it's the little things talaga madalas ano, with pent up, unresolved and one sided feelings. sad pare, shot tayo dyan irene, sasamahan kita talaga dyan, hayst.

hindi ako maka-move on pasensiya ka na author-nim at mukhang pag nakakita ulit ako ng bagong details, magccomment na lang ako ng panibago, just a gratitude and token of appreciation on how much I adore this work of yours ganon.

Chapter 2: putangina, putangina, putangina. hindi pa ako ready sa mga thoughts ko pero putangina ang hirap, hindi ko ma-explain ng tuluyan. cannot articulate how I felt reading through the 2 chapters, lalo na yung last. , putangina ang tagal ko tong binasa. kasi patigil tigil ako sa emosyon ko na bigat na bigat na para kay irene talaga.

wala akong masabi otor, if this is your last wr fic, I'm proud kasi you've said pangarap mo makasulat ng ganitong klase idily na genre, no regrets. you write it so beautifully, yung yearning ni irene through my screen? putangina nakakagago pero ramdam na ramdam ko talaga yun, ilang beses akong bumubuntong hininga and just staring at the ceiling in the middle of me reading it just because gusto kong sumigaw, hindi ako mapakali, awang awa ako kay irene na ako na mismo umiiyak na rin for her. ibang klase to. it took me at least a year to have the courage to read the last chapter kasi lagi kong nakakalimutan or maybe I'm just not ready for what the story is about to bring to me.

yung irene and sehun duo. walang kapares, dalang dala. parang sa pelikula mismo, kuhang kuha mo yung recipe ng humour nila, naloloka ako. ang ganda ng friendship, solid na solid silang dalawa. ang sakit sakit talaga, lalo na yung nagyyearn si irene every single time she looks at wendy? like she hang the moon and the stars in her eyes that she's lost and she continues drown in it for every chance she gets. yung parts na yun nagsolidify ng emotions ko talaga, malala. navvisualize ko. it's all engraved in my head.

yung dialogues, as expected, magaling ka talaga. parang pinapanood ko talaga yung mismong idily na movie with a little tweaking lang, ang galing. ganitong ganito rin yung nararamdaman ko nung pinapanood ko yung movie eh, natagalan lang siguro ako because this is wenrene, of course, ang emotions ko eh sapaw sapaw na ganon.

ang galing, ang ganda, nakakaputangina sa ganda. manghang-mangha talaga ako sa mga gawa mo, I've always been a huge fan of your works, ever since then. salamat sa pagsusulat nito, hinding hindi ko makakalimutan sa tanang buhay ko yung feelings na nararamdaman ko nung binabasa ko to. lalo na at madaling araw pa, iba atake , sobrang sakit.

hindi ako magsasawang sabihin na isa ka sa mga author who continues to inspire people, in all ways. from your first work, yung tricycle fic ata yin and up until this? ganda super , ang solid niyo magsulat ng tagalog, tagos, hahahaha. parang matagal bago ako makakamove on sa storya mo na to.

hayst irene, congratulations, graduate ka na sa lahat. masakit man ang dinanas, pero wala eh, ganon talaga ang buhay, unfair ika-nga. tska nga pala, ibang atake kapag si irene ang stuck sa unrequited love eh, taoos tagalog pa, wow grabe tripleng triple ang bigay na sakit sa akin kaya naman inabot ng siyam siyam sa pagbabasa.

salamat sa patuloy na pagsulat sa wenrene, salamat lalo, sa tagalog. bihira talaga kasi mga sumusulat ng tagalog, isa ka talagang regalo sa wenrene community world, idle. pasensiya ka na kung mahaba pero hindi pa nga ito lahat eh, masaya akong naka graduate si irene, sa mga nakakaranas ng similar situations, sana kayo rin maka graduate na, if not now then soon! hanggang dito na kang muna lods, salamat rito sa gawa mo!!!

Chapter 2: Gusto ko na lang maging kambing sis

Chapter 2: naiyak ako sa ganda huhu salamat sa pagsulat nitong wr au at isa talaga to sa fave movies ko, grabe parang pinanood ko uli ung pelikula sa isip ko habang binabasa to hayst hugs to carson/irene talaga 😭 bet na bet ko din ung ending paragraphs, at least unti unti nang magmmove on si madam without compromising their friendship 🤧 thanks uli lodiiii dabest ka talaga magsulat!

ok based sa comments mukhang sa 2030 pa ako magkakalakas ng loob basahin 😭

Chapter 2: Thanks u otorniiiim grabe ung iyak ko 😭😭😭 move on ka na madam hangganda mo p nmn

Chapter 2: Ansakeeet potangina mo wendy JSKSKSKSKS grabe bat mo ba mahal to irene ang selfish lng ng baccla d2 tngjna HAKDKSJDKSKDKS

Chapter 2: Ako yata ang hindi makakamove on para kay Irene...
Wala bang resbak jan otornim?

namanifest niyo po ata yung taglamig ng dalawa ngayon 🥲