"Irene!" sigaw ko nang makarating ako sa platform ng estasyon. Tila naging Moses naman ako dahil sa pag-hawi ng karagatan ng taong nakapalibot kay Irene.

"Seul."

Di'ba? nabingi nanaman ako. This time, nalumpo narin ata ako kasi hindi ako makagalaw. Bakit?

Nakita ko yung bilog na paperclip nasa daliri niya at supot ng malunggay pandesal na paborito kong agahan.

Parang naging slowmo ang lahat. Hindi dahil sa pandesal, hindi dahil sa nalamigan ako kagabi pero dahil sa laki ng ngiti niya habang tumatakbo palapit sa akin. Hindi niya inalintana lahat ng matang nakatingin at kilay na nakakunot sa paligid. Bago pa man ako umiyak ay hinalikan niya na ko sa labi.

Ilang beses ng nagdampi ang labi naman pero ito siguro ang unang beses na nasa labas kami ng Paris.

Sa gitna ng pinakabusy na lugar sa Cubao, katabi ang mga kinakalawang na riles ng tren at mga nililipad na plastic labo sa ere. Hinalikan ko rin siya nang walang halong pangamba kasi alam kong handa na kami baliktarin ang mundo para sa mga taong nasa sitwasyong tulad namin ---- na parang kasalanan ang umibig.

"Seul, yes papakasalan kita. " Niyakap niya lang ako ng mahigpit, sobrang higpit nabura lahat ng mga tao sa paningin ko except siya. "Wala akong kailangan isugal para makasama kita habang buhay kasi alam kong tuwing kapiling kita wala nang mas importante pa sa mundo."

"Except sa tteokbokki?"

"Except dun." At muli niya kong hinalikan ng mari