-------

Room 1020 aka Paris

10:00 AM

Isang mabisang hele ang pag-iyak sabi ni mama, kaya lagi niya kong pinapalo sa pwet at pinapaiyak para masarap ang tulog ko pag tanghali.

Napakasarap ng tulog talaga kapag kagagaling mo sa magdamag na breakdown session.

Pero iba yata ngayon kapag matanda ka na eh, kapag nag sink in na lahat, kapag muli kang hinampas ng mga dinanas mo ilang minuto bago ka humimbing, tangina parang sinundo ka na ni kamatayan pero nakalimutan niya lang bitbitin yung puso mo. Para kang patay na may pakiramdam.

Doble ang sakit.

Nag-inat ako at pinagmasdan ang paligid. Dito pala ako nakatulog sa balcony, buti nalang di ako nilamig kasi may naglagay ng kumot para sa akin.

"At least kinumutan ako bago ako iniwan." bulong ko sa sarili at gumayak na para pumasok at maghanda ng breakfast para sa sarili ko.

Binuksan ko ang pintuan papasok ng kwarto, walang bago. Ganito naman lagi, kada linggo ng umaga magigising ako mag-isa kasi mauuna talaga si Irene umalis para di mahalatang magkasama kami.

Pero okay lang noon kasi alam kong babalik pa siya. Ngayon? Hindi ko na sigurado.

Humiga ako sa kama. Baka ipagpaliban ko muna ang agahan.

"Breakfast breakfast pa mamamatay rin naman." Muli kong bulong at tinext si Wendy para yayain uminom sa condo ko.

Alam niyo baka kasi ano,

Baka ang Paris ay Paris at ang Cubao ay Cubao. Pinilit lang talaga namin bumuo ng idealistic notion ng love sa gitna ng Cubao. Baka hindi pala totoo yung nabuo namin sa lugar na '