“Kahit kailan di kayo magtatagumpay! Wala kayong malalaman sakin!”

Iyon ang mga huling salita ng isang babae bago siya barilin ng isang taong nakatakip ang mukha na nasa harapan niya. Sa huling sandali niya ay nagawa pa ng tao na barilin siya ulit. Inimulat ko ang aking mga mata. 

Tagaktak ang mga pawis mula sa aking noo habang hinihimas ko ang aking dibdib, kung sann kumakabog ng malakas ang aking puso. Bakit? Bakit ganun? Masakit isipin na mamamatay ang isang tao dahil sa gawain ng isa pang tao.

 Nakakalungkot at nakakapangilabot. Paano kapag mangyari din iyon sa akin? Sa mga mahal ko sa buhay? Hindi man lang ba nila iniisip ang magiging epekto nito sa mga maiiwan? 

Ayaw ko na. Ayaw ko ng makakita pa ng ganoong pangyayari. Pagod na akong makakita ng mga huling sandali ng tao bago niya lisanin ang mundong ito. Pero kahit ilang ulit ko mang hilingin, magmakaawa, patuloy at patuloy parin akong nakakakita. 

Sa anong dahilan at bakit ako humantong sa ganito? Bigla akong nagimbal ng biglang may humawak sa aking balikat.

“Ayos ka lang ba Byul?” Si Seulgi lang pala.

Sandali akong napatingin kay Seulgi. Bakas sa kanyang mukha ang pag-aalala. Dumako agad ang tingin ko sa kanyang study table sa kanyang likuran. Akala ko nagising ko siya, mukhang nag-aaral pala ‘tong tukmol na ito. 

Napatingin naman ako sa aking