"Anong nangyari kay Seung-" mabilis na pagsabi ni Seungkwan.

"Surprise, Seungkwan!" biglang nasalubong siya ng mga members ng bibe boys. May hawak silang mga papel na may letra, pero hindi ito nabasa ni Seungkwan dahil malabo ang paningin niya dahil sa luha.

"Punyeta!" lumabas si Seungkwan, nagdabog at malakas na sinardo ang pinto.

Tumakbo siya paakyat sa kwarto nila, pero dahil sa katangahan niya, napatid siya sa hagdan at biglang naging parang mobile nalang siya. Yung tipong, parang nalowbat at namatay.

Thump!

***

Nagising si Seungkwan sa bagay na akala niya'ÿ panaginip, pero hindi. 

Napapalibutan siya ng puting pader, at nakahiga siya sa malambot na higaan, at may nakita siyang teknolohiya sa gilid niya.

Ah, nasa heaven na ba ako?

"Seungkwan! Wah, ayos ka lang?" biglang pumasok si Seungcheol s kwarto.

"Takte, bakit kita kasama dito sa langit? Ikaw ang may kasalanan ng lahat, diba dapat nasa impyerno ka na?" bitter na pagkatanong ni Seungkwan, pero inosente pa rin siya.

"Hay, baliw. Nasa ospital ka, bigla kang nahimatay," sabi ni Seungcheol at nagabot ng baso ng tubig kay Seungkwan. Ininom niya 'to at sa tingin niya last drink na niya iyon, o kaya ang pinaka first drink niya after a decade.

"Ah, kasalanan mo parin, diba?" hindi nagkaamnesia ang bata. Alalang alala niya ang pagroroleplay nila Seungcheol para lang maloko siya.

"Hindi.. si Hansol ang nagsabi na gawin namin yun."

Biglang uminit ang ulo ni Seungkwan pero kinalma niya ito. Napamura nalang siya under his breath.

"Ge, alis ka na." sabi ni Seungkwan, parang sinaniban ni Jihoon. Kasi ang bitter niya.

Well, umalis na lang si Seungcheol dahil ayaw niyang mahighblood pa si Seungkwan. Nako, ayaw niyang mawalan ng emcee no.

Nagpahinga na muna si Seungkwan (ulit) at nakatulog siya. Hindi niya maintindihan kung bakit nila ginawa ang kalokohang yun. Yan tuloy, nadamay pa siya. Tapos, si Hansol pa ang mastermind. Aish!

~

"Hello, Seungkwan-ie~" malambing na pagpasok ni Hansol sa kwarto, may bitbit na tray ng pagkain.

"Che, bakit ka nandito?!" galit na sabi ni Seungkwan, baka mahagis niya yung mga gamit niya kay Sol. "Ikaw ang pasimuno ng katangahang yun, tignan mo, you've caused trouble for me!"

"I didn't mean it to end up this way, I'm sorry!" nafeel ni Hansol ang prejudice. Chareng. Muntik na manosebleed si Seungkwan, push niya 'to.

"Ugh! What's wrong with you? You don't even care! Pinapadugo mo pa ilong ko!" maluha luha na si Seungkwan dahil sa galit at dahil hindi niya matanggap na ang lalaking iniibig niya pa ang may dahilan kung bakit siya nandito, nakahiga sa hospital bed.

"Magpagaling ka muna! Ipapaliwanag ko sayo lahat!" sabi ni Hansol. Hopefully.

"Umalis ka na muna," kumalma si Seungkwan at pinkit ang mga mata niya.

Afterwards, nakarecover na si Seungkwan at bumalik na sila sa dorm.

Pero.. hindi parin sila okay ni Hansol. Ilang araw na niya ito hindi pinapansin. Siguro, tatlong araw na.

"Seungkwan... pansinin mo naman ako," sabi ni Hansol, pero nagkukunwaring tulog ang diva. Diva na nga, snobber pa.

"Uy..," kinukulit ito ni Hansol at nairita na ang diva.

"Bakit, ha? Bago to nangyari, pinansin mo ba yung mga kahahantungan ng gagawin mo? Pinansin mo ba ako, ha?!" grabe na, baka may pms na itong si Seungkwan.

"Gusto ko ipaliwanag sayo, please. Ang dami kong nasayang nung araw na yun." malungkot na sabi ni Hansol. Ang gwapo pa rin niya.

"Ano ang nasayang mo? Ako? Buti alam mo." sabi ni Seungkwan, mataas parin ang pride.

"Ugh, oo, grabe. Bakit ka ba ganyan? Ang hirap mo pakiusapan. Ayaw mo na ba ako maging kaibigan, ha?" nawawalan na ng lakas si Hansol, gusto na lang niya umiyak.

"Oo, ayoko na, Hansol," sabi ni Seungkwan. It didn't make things any better. Pride parin ang tumatayo sa isip ni Seungkwan. Nawalan na ng pag-asa si Hansol.

"A..ayaw mo..n-na?" maluha luha na si Hansol. "G-grabe ka.. G-ganon na lang ba ako..k-kadali itapon?" 

First time to, na makita ni Seungkwan na umiyak si Hansol dahil sa kaniya. Biglang lumambot yung puso ni Seungkwan.

Punyeta, Seungkwan. Don''t lose him.

"H-hindi, Hansol..kase.." napatigil si Seungkwan. Hindi niya kaya magconfess. Masyadong perfect si Hansol, at siya, well, ewan. Aish. Masyado ring malakas yung mga damdamin niya, at lumalakas na ang heartbeat niya.

"Ano..?" tinignan ni Hansol si Seungkwan, at nagsniff dahil sa pag-iyak.

"Hansol....di ko kaya."

"A-ano nga?"

"M-mahal..kita, Hansol," pumikit si Seungkwan, sabay dumilat. "Ayaw kitang maging kaibigan ngayon. I want to be more than that, but.. hindi ko kayang mawala ka." ssibal. Nalabas na ni Seungkwan ang mga salitang inakala niyang hindi niya kayang sabihin kahit kanino man, except sa family niya.

"Y-yun.." tumitig lang sa sahig si Hansol at huminga ng malalim. "Yun ang gusto kong sabihin nung araw na yun, pero nagalit ka, at akala ko mawawala ka na."

Oh my g**.

Tumingin si Hansol sa mga mata ni Seungkwan, hinila ang mukha niyang namumula at hinalikan ang kaniyang labi. 

Totoo ba to?

Wait, ang lambot ng labi niya. Sh**. Butterflies ba yun? Namamanhid na yung tiyan ko.

"Hmmmm..." ngumiti si Seungkwan, at sumandal naman si Hansol sa balikat ni Seungkwan.

"Ah, I love you," sabi ni Hansol. Sa wakas. A foreigner's confession.

Di niya na sasabihin yun kay Hansolie. Ipaparamdam niya ito sa kaniya.

Ano pa yung mga hindi na kakailanganin pang gawin ni Seungkwan Boo? a). Hindi na niya kailangan mag-isip ng fanfic prompt, dahil well, canon na ba ang verkwan? and b), Hindi na niya kailangang magtiis whenever naninigas siya. Sorry, it will take some time pala. Until pwede na. 

- end -

A/N: Oh my gosh na-enjoy ko talaga isulat yun :) Sorry po sa mga errors and whatsoevers.

Open po ako sa suggestion, prompt/requests. AHHHHHHHHHHHHHHHH

grabe sinulat ko to here instead of actually studying hhhh rip me

ಥ⌣ಥ verkwan everywhere. *sparkly stuff and magical rainbows*

ahhh that's all thank u for reading!!! (im so excited to post other things i write hehe) byeeeeeee  (╯◕_◕)╯