“ Her şeyimi aldıktan sonra gidiyor musun ? Sana en başında benden uzak durmanı söylemiştim. Zorla hayatma dahil oldun, bana ait hiçbir şey bırakmadın. Şimdiyse merhametsiz bir şekilde bana sırtını dönüyorsun. Korktuğumsun Seon … ”

Suho ağlıyordu.

“ Seon, kendine gel artık !  Gerçek şu ki .. Sana zarar vermesinden korkuyorum . Sana zarar vermekten korkuyorum.  Başına bir iş açmasından korkuyorum. Başına bir açmaktan korkuyorum. Seni kaybetmekten korkuyorum.“

Sehun ağlıyordu.

“ Ben sadece eskiden olduğum gibi sıradan olmayı diliyorum.”

Seon ağlıyordu. 

Ağlıyorlardı.

Ağlıyorlardı çünkü yolun sonuna gelmişlerdi. 

Ağlıyorlardı çünü hiç bu kadar çaresiz kalmamışlardı.

Ağlıyorlardı çünkü hikayenin sonunda mutlu olan kimse yoktu.

Ağlıyorlardı çünkü sevdiklerini kaybetmekten korkuyorlardı.

Ağlıyorlardı çünkü bu kabustan uyanabilmek için tek şart, içlerinden sadece birinin hayatta kalmasıydı.

Ağlıyorlardı çünkü bu hikayeyi daha önce de yaşamışlardı...