''Böyle bir şaheserin, dandik filmlerde kullanılarak aşağılanması gerçekten beni her zaman üzmüştür... Eğer kullanılacaksa, gerçekten hak edeceği sahnelerde kullanılmalı... Ama böyle sahnelerin ruhani atmosferini her ölümlü kaldıramaz...'' başına dönmüştü, demin sterilize ettiği aletleri yerleştirirken bir yandan da yarı baygın kurbanıyla konuşuyordu. Sonra yeniden aletlerinin olduğu kısıma geçti, bir yandan da sözlerini mırıldanıyordu. 

Lacrimosa dies illa (O gün gözyaşı)
Qua resurget ex favilla (Küllerden doğacak)
Judicandus homo reus. (Suçlu adam yargılanacak)
Huic ergo parce, deus: (Bu yüzden onu koru, ey tanrım:)
Pie jesu domine, (Şefkatli rab,)
Dona eis requiem. Amen. (İstirahat sağla. amin.)

Usulca cebinden silahını çıkarıp, sedyeden doğruldun. ''Kıpırdama Junhyung, ve ellerini görebileceğim şekilde yukarıda tut.'' Ancak söylediklerine kulak asmamıştı, ve işine devam ediyordu. ''ELLER HAVAYA DEDİM!'' 

Kafana doğru hızla fırlatılan beherden hızlı davranıp kaçılmıştın. Bir anlık boşluğundan faydalanıp üzerine atılmıştı, yerde boğuşuyordunuz. 

''Buradan canlı çıkabileceğini düşünüyor musun gerçekten!'' Silahını düşürmeyi başarsa da, pes etmeyecektin. Şu an o da karşısında bir erkek varmış gibi dövüşüyor, yumruklar havada uçuşuyordu. 

''Sonsuza kadar hapislerde sürüneceksin pislik herif!'' peş peşe attığın yumruklarla sersemlese de yıkılmıyordu, hızlıca silahının yerini tespit etmeye çalıştın, ancak hala oldukça uzaktaydı. ''Neden?! Söyle neden öldürdün bu kadınları, pislik herif!'' 

''Hah!'' psikopatça bir sırıtma yayıldı yüzüne. ''Hangisini saymamı istersin? Annemi elimden almaları? Onlara gösterilen ilginin kırıntısını dahi görmeden, yetim bir çocuk gibi büyütülmem? Kadınların merhametli olduğu söylenir, değil mi... Hele de bir kadın anne olmuşsa... Adeta tüm evren yüceltir anneliği... Anneler kötü olmaz, acımasız olmaz, anneler çocuklarını sever... Ama koca bir yalan bu! Hepinizden tiksiniyorum! Buna rağmen onları Tanrının huzuruna gönderirken bir iyilik yapıyorum... Kadınlık denen hastalıktan kurtarıyorum onları... Günahsız bir şekilde yeniden doğuyorlar...'' histeri krizine girmiş gibiydi, nerede olduğunun ve kiminle konuştuğunun farkında değildi. Sanki kendi kafasının içindeki bir monologu seslendiriyordu. 

''Annen... Annen kim?'' bu dalgınlıktan faydalanıp usulca silahının olduğu tarafa doğru çekildin. 

''Annem mi... Ona bir kere bile anne dememe izin vermedi ki... Başrahibe, o hep başrahibe oldu benim için...''

Taşlar şimdi yerine oturuyordu. Başrahibe ve bahçıvan'ın çocuğu... Kayıp çocukluğunun intikamını alıyordu. Annesinin sevgisizliği, içinde yarattığı o korkunç boşluk, kadın nefretiyle dolup taşan bir cehennem ateşine evrilmişti. 

Korkunç bir çığlık atarak, yakınında duran sandalyeyi üzerine fırlattı. Deponun ormana açılan kapısına koşmuştu, sen de peşinden. 

Ancak bu karanlık ve sessiz orman, av ve avcının oyununa dönüşecekti. En ufak çıtırtıda kulak kesiliyor, ses çıkarmadan hareket etmeye ve bir şeyler görmeye çalışıyordun. Kedi fare oyunu ne kadar sürmüştü bilmiyordun, zaman şu an ağır çekimde ilerliyordu senin için. Tanıdık bir sesin, adını haykırdığını duydun. Bu Dujun'dan başkası değildi, seni nasıl bulmuştu? Nereden geldiğini tespit etmek için yaptığın ufacık hareketin bedeli ağır olmuştu. Uğultuya dönüşmeden önce duyduğun tek şey, ıssız ormanda Dujun'un acıyla yankılanan sesindeki adının tınısıydı. 

*** 

Dujun günlerdir yoğunbakım ünitesinin önünde kahroluyordu, durumun hala ciddiyetini koruduğu için içeriye herhangi bir ziyaretçi almıyorlardı. Ekip arkadaşları onu en son eşinin cenazesinde böyle yıkılmış görmüşlerdi. Katili yakalamışlardı, o caniyi kelepçelerle adalete teslim etmişlerdi, şu an tüm ülke bu harika gelişmeyi kutluyordu. Tüm haber ka