Keskin bakışlarını ne zaman senden çekip yola çevirecek diye merakla baktın yüzüne. Direksiyon hocan bile bu kadar dikkatle seyretmemişti araba sürüşünü.

‘’Yol yakınken dönme şansın var, yol üstünde istediğin bir durakta bırakabilirim.’’ Dedin rahatsız edici sessizliği bölmek için. ‘’On dakika içinde karar ver, sonra çevre yoluna çıkacağım.’’

Dirseğini cama dayamış pozisyonda oturuyordu, eliyle çenesini ovuşturarak kafasını iki yana salladı sadece.

‘’Peki, sen bilirsin.’’

***

Uzun bir yolun ardından, birkaç tepeyi tırmanarak babanın mezarına ulaşmıştın. Mezarlıkların atmosferinden oldun olası nefret etmiştin, özellikle de en değerlini sadece burada görmeye mecbur bırakıldıktan sonra…

Dujun ise uzaktan izliyordu, varlığını bile hissettirmemesi gereken bir uzaklıktan. Hiçbir ölümlünün bozmaya cüret edemeyeceği kadar yoğun bir zaman dilimi olmalıydı ona göre, kendisi de bu yüzden karısının mezarını sadece gece yarısından sonra ziyaret edebiliyordu. Ortak acılar, ortak paydalar…

İlerleyen saatlerde senden hala ses çıkmadığını görünce kontrol etme gereği duymuştu, ayrıca söylenmek istemese de hava iyiden iyiye soğumuştu ve incecik deri montu onu soğuktan korumaya yetmiyordu.

Biraz yürüyüp, seni daha net göreceği bir yere geçmişti, hareket etmeden başın ve kolların yerde mezara karşı saygıyla yere kapandığını görünce endişe edecek bir şey olmadığını düşünmüştü. Ancak dört beş dakika olmasına rağmen hala aynı pozisyonda olduğunu görünce seslendi, yine de yanıt alamayınca yanına gelmesi gerektiğinden emindi.

Ancak omzuna dokunur dokunmaz yana doğru yığılman böyle tecrübeli bir polisin bile ödünü koparmıştı, ağlamaktan kızarmış ve gözyaşlarıyla ıslanmış baygın bir yüz görmeyi ummuyordu elbette. Sonra mezara sunulan içki şişelerine baktı, hepsi boştu.

‘’Aferin… Beni buraya kadar içip sızabilmek için mi getirdin?’’ kendi kendine söylendi. Boğazını temizleyip birazdan vereceği ‘toparlan’ mesajına ses tellerini hazırladı, normal konuşma ses tonunun bir tık üstüne çıkarak cevap alamayacağını bile bile yerdeki sarhoş bedene seslendi. ‘’Hey! Hey! Kime diyorum… Saygılarını sunman bittiyse kalk da gidelim…’’

Müteveffaya saygısızlık etmiş gibi hissettiği için 3 kere yere kapanarak bu davranışını telafi etmeyi umdu. Sonra da kolundan tutup, kontrol etmesi bir kukla kadar zor olan sarhoş bedeni yerden çekip ayağa kaldırdı.

***

Dujun içinden Yoseob’a saya söve geçmişti şoför koltuğuna. Arka koltuğa çuval gibi yığmak zorunda kalmıştı seni, park alanına kadar yeterince zorlanmıştı zaten. Bunun bir de eve çıkarma faslı vardı daha, eski bir binada oturduğun için asansörün olmadığını hatırladı. Bir de merdivenlere, asansörsüz binalara sövdükten sonra kontağı çalıştırdı.

Merdivenleri soluk soluğa tamamlamıştı. Kapı kilidini açmak için araba anahtarının olduğu anahtarlıktaki seçenekleri denedi, ancak hiçbiri kapıya uymuyordu.

‘’Pşşt. Anahtarın nerde?’’ düşmemen için kapıya dayamıştı seni. Çok komik bir görüntüydü ama gülecek hali kalmamıştı.

Ağzının içinde bir şeyler homurdanıyordun ama tek bir kelime bile düzgün çıkmıyordu.

‘’Ne diyorsun, anlamıyorum?’’ kulağını sana doğru yaklaştırdı. Yan bir şekilde yaslandığın kapıdan ayrılabilmek için arkandaki duvardan destek almıştın ama ellerinin ve ayaklarının koordinasyonu sana ait değildi, labut gibi yığılmıştın Dujun’a doğru.

Kolunun biri omzunda, d