-2-

     ฮาอีกำลังเดินไปตามทางเดินในตึกอย่างใช้ความคิดบางอย่างซึ่งรบกวนสมองเธอเมื่อคิดถึงบทสนทนากับบีไอเมื่อวันก่อน…จนถึงวันนี้เธอก็ยังสงสัยและแปลกใจในสิ่งที่เขาพูด

            ‘อายสินะ ที่ตัวเองมาชอบผู้ชายเพอร์เฟคอย่างฉัน’

            นี่เธอไปชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ฮาอีขมวดคิ้ว เธอรู้เขาเพอร์เฟค ตัวก็สูง หน้าก็เรียว จมูกก็โด่ง แถมยังมีความสามารถอีก เธอได้ยินยางฮยอนซอกเอ่ยปากชมและพูดถึงเขาค่อนข้างบ่อย และถึงเขาจะมีข้อดีเยอะขนาดนั้น แต่เธอก็ยังคิดไม่ออกว่าตัวเองไปชอบเขาตอนไหน….

                “…หืม?” เธอเปล่งเสียงออกมาคล้ายกับใช้ความคิด แต่แล้วความคิดนั้นก็ต้องหยุดชะงักเพราะใครบางคนก้าวเข้ามากอดคอเธอจากด้านหลัง เขาโถมตัวลงมาแรงมาจนเธอหน้าเธอเกือบคะมำ ตามด้วยอีกมือที่เข้ามากอดเธออีกด้านเช่นเดียวกัน

“เฮ้ มึนนี่เมาส์!” ดวงตาของเขายิ้มหยีจนเป็นเส้นตรง…บาบินั่นเอง…เขาเรียกเธอแบบนั้นเพราะเห็นเธอใส่เสื้อลายมินนี่เมาส์

แต่…มึนนี่…พี่น้องมินนี่หรือไง ?

“ได้ยินว่าเธอชอบบีไอเหรอ เห็นมันโม้ว่าเธอไปบอกชอบมัน”

“ฉัน…?” เธอหันหน้าไปมองจินฮวานที่กอดคอเธออีกด้าน

“เออ นูนานั่นแหละ” นั่นคือเสียงหนึ่งในผู้ชายสามคนที่เดินตามหลังเธออยู่ โดยมีบาบิและจินฮวานลากตัวเธอไปด้วยขณะเดิน…น้องเล็กของวงพูด

“เธอพูดจริงเหรอ”

“จริงหรือเปล่า?” ทำไมเธอถึงต้องโดนคาดคั้นด้วยพวกเขาด้วยนะ เธอถอนหายใจ

“ตอบสิๆ” พวกเขาพูดออกมาพร้อมกันจนเธอรู้สึกเวียนหัว

“เอ่อ…หยุดได้แล้ว” ฮาอีพูดออกมา เธอคิดว่าตัวเองพูดออกมาเสียงดังแล้วนะ แต่เมื่อมาเจอเสียงของผู้ชายห้าคนที่ทั้งลากเธอไปด้วย ร้องออกมาไปด้วยเสียงของเธอโดนกลบแทบจะทันที

“หยุด!” คราวนี้เธอแทบตวาด จนผู้ชายทั้งห้าคนหยุดชะงัก พวกเขามองเธอเป็นสายตาเดียวกัน…กระพริบตามองเธอปริบๆ เธอนึกว่ามันจะจบแล้ว จนกระทั่ง…

“งั้นก็ตอบมา…” พวกเขาก็พูดขึ้นมาอีก “จริงหรือเปล่าที่เธอไปบอกชอบบีไอ” ซงยุนฮยองถามบ้าง ฮาอีขมวดคิ้ว

“เอ่อ…” ผู้ชายหกคนนี้ต้องการอะไรจากเธอกันแน่เนี่ย

“ไม่ตอบ?...เออ งั้นมานี่เลย ฮ่า ฮ่า” บาบิหัวเราะตาหยีอีกครั้งก่อนจะส่งสายตาให้เพื่อนร่วมทีมอีกสี่คนที่เหลือ

“เดี๋ยว…เดี๋ยว…จะพาฉันไปไหน” เธอร้องออกมาพยายามจะขืนตัวไว้แต่ก็แพ้พวกเขาที่สองคนรั้งคอเธอให้เดินไปด้วย ส่วนอีกสามคนก็ผลักหลังให้เธอเดิน จนกระทั่งหยุดอยู่ที่หน้าห้องซ้อมก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป

ภายในห้องลีดเดอร์แห่ง Team b กำลังฝึกซ้อมไลน์เต้นของเขาสำหรับการแข่งที่กำลังจะมาถึง ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องด้วยท่าทางมั่นใจ ฮาอีเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้า…สายตาของเธอจับจ้องไปที่เขาอย่างไม่รู้ตัว เธออ้าปากค้างไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมา เมื่อเห็นบีไออยู่ในสภาพที่เปลือยอก ร่างกายเขามีเพียงกางเกงที่เกาะสะโพกของเขาค่อนข้างต่ำจนเห็นวีเชฟ พับขาขึ้นมาข้างหนึ่งเหมือนที่รุ่นพี่ในค่ายหลายคนชอบทำ ฮาอีหน้าร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลจนต้องเผลอเอามือขึ้นมาพัดเมื่อผู้ชายทั้งห้าคนปล่อยตัวเธอ

“ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าใครชอบใครกันแน่” ยุนฮยองพูดเมื่อเห็นสีหน้าฮาอี

“น้ำลายเธอกำลังจะไหลออกมาแล้ว มึนนี่เมาส์” บาบิใช้มือแตะคางของเธอให้หุบปาก

เสียงนั่นทำให้บีไอหันกลับมา สายตานิ่งๆของเขาจ้องมองไปที่คนเพิ่งมาใหม่ก่อนที่จะเอียงคอเล็กน้อยเมื่อเห็นฮาอีแล้วก็ต้องขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจแบบไม่รู้สาเหตุว่าทำไมเมื่อเห็นเธอมาพร้อมสมาชิกร่วมทีมของเขา

“พวกฉันพายัยนี่มาพิสูจน์ความจริง ว่าเธอชอบนายแน่ๆใช่ไหม” บีไอถอนหายใจราวกับเรื่องตรงหน้าเป็นเรื่องไร้สาระ

“เห็นสีหน้ายัยนั่นก็น่าจะรู้แล้วนี่” เขาไม่อายเลยกับการโชว์หน้าอกและหน้าท้องขาวๆ ของตัวเอง และนั่นทำให้หัวใจของฮาอีเต้นแปลกๆ ใช่สิเธอไม่เคยเผชิญหน้ากับผู้ชายถอดเสื้อต่อหน้าต่อตามาก่อนนี่

“เอ่อ…ฉัน ฉันว่า ฉันไปดีกว่า ฉันลืมไปว่าวันนี้ฉันมีซ้อมร้องเพลงตอนบ่ายสอง”

“นูนา นี่มันเพิ่งเที่ยง…” ดงฮยอกพูดก่อนจะหันหน้าไปหาบีไอ “เด็กฮยองโครตมึนเลยฮยอง”

“ยังไงฉันก็ต้องไป” เหมือนเธอทำอะไรไม่ถูก ฮาอีรีบหันหลังกลับ คิดจะหนีอย่างรวดเร็วแต่เธอกลับโดนรั้งคอเสื้อไว้อีกแล้ว

“จะไปไหน…ฉันเบื่อกับการโดนไอ้พวกนี้พูดกรอกหูว่าตัวเองชอบเธอ ไหนตอบมาดิ๊ ใครชอบใครกันแน่” บีไอเปลี่ยนเป็นจับบ่าให้เธอหันมา ฮาอีไม่รู้จะเอาสายตาตัวเองไปไว้ตรงไหน เธอไม่เคยชินกับการมีผู้ชายตัวสูงหกคนอยู่ล้อมรอบ และยิ่งไม่เคยชินกับการมีผู้ชายเปลือยอกต่อหน้าด้วย แต่ทำไมไม่รู้สายตาของเธอถึงเอาแต่ก้มลงมองหน้าท้องที่มีซิกแพคให้เห็นแม้จะไม่มากมายอย่างคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำแต่มันก็น่าดึงดูดอยู่ดี

“ว่าไง เธอชอบฉันใช่ไหม” สมาชิกในวงกลั้นหัวเราะกับท่าทีของทั้งคู่

ราวกับโดนอะไรบางอย่างล่อลวง เธอไม่สามารถละสายตาจากหน้าท้องขาวๆ ของเขาได้เลย

“เห้ย…ไม่ตอบอีกแล้วนะ เงยหน้าขึ้นมาเลย” ที่บีไอหงุดหงิดเพราะเธอไม่ยอมตอบเอาแต่มองอะไรก็ไม่รู้ คราวนี้เขาต้องบังคับเธอให้ได้ไม่งั้นไอ้พวกที่มองอยู่คงไม่เชื่อแน่ๆ ว่าเขาไม่ได้ชอบเธอ!

“ฉันชอบ…” เหมือนคนโง่ที่หลุดคำนั้นออกไป

“เห็นไหม” เพราะเมื่อเธอพูดแค่คำนั้น เขาก็ปล่อยตัวเธอทันที ทั้งที่เธออยากจะพูดต่อว่า…ฉันชอบหน้าท้องนายอ่ะ “ฉันบอกพวกนายแล้ว” บีไอยักไหล่

                 .. สองขากึ่งเดินกึ่งวิ่งด้วยความเร่งรีบหลังจากที่เธอเพิ่งคิดได้ว่าในวันนี้เธอนัดกับท่านประธานเอาไว้   เป็นเพราะเธอมัวแต่ซ้อมร้องเพลงจนเกือบลืมว่าในวันนี้เธอต้องเข้าร่วมตัดสินการแข่งขันระหว่าง TEAM A และ TEAM B ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผู้จัดการส่วนตัวก็มาเตือนเธอแล้วครั้งหนึ่งเพราะจะมีการบันทึกการแสดงของพวกเขาเพื่อใช้ในการออนแอร์รายการ Survival ที่พวกเขาเข้าร่วมอยู่

ฮาอีใช้มือทั้งสองข้างรวบผมสีน้ำตาลอ่อนขึ้นอย่างลวกๆด้วยความรีบร้อน และเมื่อเธอหยุดยืนที่หน้าห้องซ้อมที่ใช้สำหรับการแข่งขันฮาอีก็พยายามปรับลมหายใจที่เหนื่อยหอบให้เป็นปกติก่อนจะผลักประตูเข้าไป ภายในห้องเต็มไปด้วยรุ่นพี่ที่มารอชมการแข่งขันในวันนี้รวมทั้งโปรดิวเซอร์ชื่อดังของค่าย เธอเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านข้างของท่านประธานก่อนจะโค้งตัวขอโทษด้วยท่าทางเงอะงะ เสียงหัวเราะของท่านประธานที่เห็นท่าทางของเธอดังขึ้นและนั่นก็ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง ฮาอีใช้มือลูบแก้มตัวเองอย่างเขินๆ

“อ่า .. พร้อมกันแล้วใช่ไหม ?” ท่านประธานหันกลับมาพูดกับผู้ชายทั้ง 11 คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า พวกเขามีสีหน้าที่นิ่งสงบ สายตาของพวกเขาบ่งบอกถึงความกดดัน

“ครับ !” เสียงตอบจากพวกเขาดังขึ้นก่อนที่ภายในห้องที่วุ่นวายจะเงียบสนิทลง  ฮาอีมองไปรอบห้องอย่างรู้สึกประหม่า ก็จริงอยู่ที่เธอเดบิ้วต์เป็นศิลปินของค่ายมาเกือบปีแล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมาทำหน้าที่กรรมการการตัดสินที่ใครๆก็พูดถึง 

สายตาของเธอหยุดลงที่ผู้ชายตัวสูง เป็นเพราะแจ็คเก็ตของเขาที่เด่นสะดุดตาทำให้เธอต้องหยุดมอง  เขามองมาที่เธอด้วยสายตาที่กดดัน 

…เธอต้องเลือกฉัน!...

เธอไม่ได้เจอเขาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น .. เอ่อ .. ตั้งแต่วันที่เธอบอกต่อหน้าสมาชิกของทีม B ทุกคนว่าเธอชอบเขา…ถ้าเธอย้อนกลับไปได้เธออยากจะพูดอีกครั้งว่า…เธอชอบหน้าท้องเขาต่างหาก! ไม่ใช่ตัวเขา และที่เธอไม่ได้พบหน้าพวกเขาอีกเลยก็เพราะว่าพวกเขาซ้อมค่อนข้างหนักรวมทั้งก็เป็นเธอเองที่พยายามหลบหน้าเขา พอเห็นเขาอยู่ไกลๆ หรือไม่ก็ได้ยินว่าเขาจะไปที่ไหน เธอก็พยายามที่จะเลี่ยงทันที อยู่ๆ เธอก็หลบตาเขาเสียอย่างนั้นเมื่อเขายังคงจ้องมองมาที่ตัวเองอย่างไม่ลดละ

…ไม่เปิดแอร์หรือไงน้า ทำไมหน้าเธอถึงร้อนแบบนี้…ในหัวเธอคิดแบบนั้นพร้อมกับภาพที่เธอจำติดตาตั้งแต่วันนั้น เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก่อนจะเห็นว่าสายตาของผู้ชายตรงหน้ายังคงมองเธออยู่ และมันเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

ฮาอีละสายตาจากเขาก่อนจะเดินตามท่านประธานและนั่งลง ตรงข้ามกับชายหนุ่มทั้ง 11 คน  ป้ายที่มีตัวอักษร A และ B ถูกส่งมาที่เธอเพื่อให้เธอใช้มันในการตัดสินในวันนี้  ท่านประธานพูดอะไรบางอย่างกับพวกเขาก่อนที่จะเริ่มการแข่งขันด้วยทีม A

“เธอเลือกทีมไหนไว้ในใจรึเปล่า ?” รุ่นพี่ที่นั่งด้านข้างของเธอกระซิบถาม

“เอ่อ ..” เธอลากเสียงยาวอย่างใช้ความคิดก่อนจะเลื่อนสายตามองไปที่บีไอ  “เอ่อ ..” เขามองเธอก่อนจะขยับปากพูดอะไรบางอย่างซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร  แต่ด้วยท่าทางของเขาในตอนนี้เธอเดาได้ว่าเขาคงกำลังข่มขู่เธออยู่

“ยังค่ะ” เธอตอบก่อนจะหันกลับไปมองตรงหน้าเพื่อหลบสายตาของเขา  ในวันนี้ดูเหมือนว่าทีม A จะทำได้ดีเธอชอบเพลงที่พวกเขาเลือก และ การเต้นของพวกเขาก็ทำให้เธอทึ่ง เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อการแสดงของทั้งสองทีมจบลง  ..

‘ฉันรู้ว่าถึงยังไงเธอก็เลือกฉัน’

‘อายสินะ ที่ตัวเองมาชอบผู้ชายเพอร์เฟคอย่างฉัน โอเคๆ ฉันไม่อยากได้คำตอบละ  เอาเป็นว่าเธอชอบฉัน แล้วฉันก็จะใจดียอมให้เธอชอบฉันก็ได้…แต่เธอต้องเลือก Team B ในการแข่งขันครั้งต่อไป เข้าใจใช่ไหม’

เสียงของเขา  คำพูดของเขาในวันนั้นลอยมาอีกครั้ง ฮาอีก้มหน้าลงก่อนที่เสียงของท่านประธานจะดังขึ้นเพื่อส่งสัญญาญเพื่อให้ทุกคนชูป้ายขึ้น 

1

2

3

ป้ายขนาดเล็กในมือถูกชูขึ้นเธอยกมันขึ้นปิดบังใบหน้าก่อนหลุบตาลงเมื่อรู้สึกได้ว่าใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่  .. เขาต้องฆ่าเธอแน่  !  บีไอยืนมองแผ่นป้ายที่มีตังอักษรตัว A ในมือของเธอ  ตาคมมองเธอด้วยสายตาของความไม่พอใจก่อนจะเลื่อนมองแผ่นป้ายในมือของทุกคนจนครบพร้อมกับถอนหายใจออกมา

“15 ต่อ 10 .. การประเมินในวันนี้ทีมบีชนะ  ปรบมือให้ทีมบีหน่อยสิ” เสียงของท่านประธานที่ดังขึ้น  ทำให้ฮาอีลดแผ่นป้ายในมือลงก่อนจะโน้มตัวไปด้านหน้าเพื่อมองแผ่นป้ายในมือของทุกคน 

“ขอบคุณครับ !” เสียงของทีมที่ชนะดังขึ้น  เธอมองดูผู้ชายทั้งหกคนโค้งตัวลงเก้าสิบองศาเพื่อขอบคุณ  และเมื่อทุกคนเงยหน้าขึ้นสายตาของทุกคนก็จ้องมองมาที่ฮาอีราวกับนัดกันไว้  บาบิยกมือขึ้นทำท่าปาดคอก่อนจะมองเธอสลับกับบีไอ  ฮาอีกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก .. เธอจะทำยังไงดี ?

หญิงสาวมองหน้าบีไอซึ่งเขาก็มองตอบ แต่คราวนี้มันเต็มไปด้วยสายตาเย็นชา หยาดเหงื่อของเขาเกาะพราวอยู่เต็มใบหน้า ไม่รู้ทำไมร่างกายเธอจึงชะงักค้าง ขาของเธอก้าวไม่ออกเมื่อทั้งยางฮยอนซอกและรุ่นพี่คนอื่นๆ เดินออกจากห้องรวมถึงทีม A เมื่อเห็นสมาชิกทีม A ออกไป ทีมผู้ชนะของวันก็เดินตามโดยมีลีดเดอร์ของวงรั้งท้าย

“บะ…บีไอ…” ไม่รู้ทำไมฮาอีถึงได้เปล่งเสียงของตัวเองออกไป ส่งผลให้เขาหยุดชะงัก

“…” เธอไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหนดี เธอรู้สึกว่ามันเกะกะเหลือเกิน

“นะ นายทำได้ดีมากเลย” เธอยกนิ้วโป้งขึ้นให้เขาทั้งสองมือ

“จะพูดแค่นี้?” ยิ่งได้ฟังไม่รู้ทำไมเขาถึงยิ่งหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น

“พวกนายเจ๋ง…ที่สุด” เธอพูดอีกครั้งคราวนี้เพิ่มรอยยิ้ม ซึ่งในสายตาเขามันเหมือนรอยยิ้มโง่ๆ มากกว่า

“บางครั้งเธอก็ควรจะหุบปากในเวลาที่ฉันไม่อยากให้พูดบ้างก็ดีนะ อีฮาอี”

“…”

“เพราะถึงฉันจะทำได้ดีมากแค่ไหน เจ๋งมากเท่าไหร่ เธอก็ไม่ได้เลือกฉันไม่ใช่เหรอ” พูดจบเขาก็ทิ้งเธอเอาไว้อย่างนั้น ดวงตากลมโตมองตามแผ่นหลังของเขาไปด้วยสายตาสับสน