Chapter 1: Game, Start!

“Congratulations! May vacation leave at sick leave ka na, finally” sabi ng isa kong katrabaho.

Nakaka isang taon na ako sa company and pwede na akong mag VL at SL. Isa pa, it’s been a year since I stopped using social media. All it does is to make me feel restless about some things. Internet is a safe place for others, but generally… internet is a dangerous place to bet the safety of your privacy. It’s not always a good thing to depend on the internet, kaya nung nagstart akong mag work ay tumigil na rin ako sa paggamit ng accounts ko. Actually... even before I started working. 

Gosh, why am I thinking about such things? Kausap ko na naman ang sarili ko. Ganito ba ang epekto ng work? But then, now that I can avail paid freedom…

“Saan mo balak magpunta, Jimin?” tanong sa akin ni Ryujin. Right, she just congratulated me.

“I don’t know yet, pero local muna… I guess?”

Ryujin is one of our senior engineers. She’s been working for the company for almost three years pero she’s only 21. Grumaduate siya ng mas maaga sa akin kahit na mas bata siya ng isang taon. She excels in things like thinking of improvements, innovations, criteria of things, at mga bagay-bagay na nagrerevolve around growth. Overall, she’s smart. While ako, tumambay ako sa bahay for a year bago ako magwork kasi I wanted to take a break, pero mukhang mas naging restless ako that time. Anyway…

“Local daw eh. Girl, you literally can afford to go to any countries you like” palokong sabi ni Ryujin sa akin.

“Huy, hindi naman. I don’t want to ask my parents for money kasi may work na ako. If I’m going abroad then it means higher expenses and…” napahinto ako ng sandali kasi naalala ko na naman yung gusto kong mangyari in the future.

“And?”

“I can’t afford to lose my savings kasi may plano ako. Just a tiny bit won’t do. My dreams can wait but it’ll take time muna bago ako maggasta ng pera.”

“Okay, okay. Kalma. Ito naman, napaka defensive so much. But knowing your plan, you’re not staying here forever. Ang sad naman.”

Oh, ito na naman ako. Being defensive in things kahit na people have no ill intentions about their words.

“You do you, Jimin. But message me if you need a friend to accompany you during your ‘travels’…” sabi ni Ryujin while emphasizing the word ‘travel’. Grabe, parang ang dami agad ng pupuntahan ko kahit na wala pa akong nakaplano. Vacation leave is limited, so I don’t really have the privilege to care kung ilan lang ang mapuntahan ko. Basta, at least once before ako mag one and a half year sa company ay nakapag refresh na ako. “… though, I doubt na I’m on top of your list for companions kasi you definitely have many friends. Ang friendly mo kaya.”

“Uy hindi naman. I’m kind of…” napatigil ako. I just remembered something.

Since I stopped using social media, I also felt distant from my real-life friends. Besides, we all have work, and hindi sigurado if they want to join me kasi and harsh ng working schedule namin minsan. I’m kind of thinking kung aalis ba ako kasi wala na naman akong kasama. I’m a jolly person so I can’t blame them for thinking na marami akong friends or what.

“Kind of? Kanina ka pa napuputol sa sinasabi mo ah, pagod ka na siguro. Ano na, bes?”

“Nothing. Wala ‘yon…” sabi ko. Ayaw ko naman kasi sabihin ‘yon sa kanya.

“Kind of worried kasi baka magkadevelopan tayo? Asus, Jimin babe. I’m gay pero you know na sa sobrang tangkad mo ay hanggang friends lang tayo.”

“Gagi ka.”

“I’m so witty talaga.”

“Bahala ka diyan.”

“Grabe ka naman sa akin,” sabi niya habang natatawa. Ang kulit niya talaga kaya hindi mo halatang napaka bright mind. Sarap sabunutan eh.

“Well, kung ano man ‘yang gusto mong sabihin ay i-share mo nalang kung handa ka na.”

“Tama ka na, bading. I’m kind of thinking kasi kung saan ako pupunta. Kulit mo eh,” sabi ko nalang para tumigil na si Ryujin. Kahit na superior ko siya ay ganito kami magusap kasi naiilang daw siya, plus mas bata raw siya. Worth ethics when it comes to heirarchy doesn’t really apply to us, pero syempre if katapat namin yung iba naming kawork ay nagtatawagan kami ng Ma’am.

“Ahh. Gusto mo b—”

“Ryu! Come here for a while,” tawag ng superviser namin kay Ryujin. Ang aga aga ay naghahanapan na agad sila.

Napatingin ako sa relo ko at nakita ko na 2 hours nalang ay magb-break time na kami. During breaktime nalang ako magssearch ng vacation leave destination. 2 days agad ang if-file ko kasi I need to relax after a year of working non-stop. I think deserved ko naman.

Lumipas ang ilang oras at nandito na kami ngayon ni Ryujin sa table ko.

“Boracay.”

“No.”

“Palawan?”

“Ayaw ko.”

“Surigao!”

“Takot ako sa tubig.”

“Kingina mo, Ji—” napalakas na sabi ni Ryujin. Nandito kami ngayon sa office. Close lights, tahimik, at mga tulog ang kasama. Lunch time na kaya. Kingina nito, ang lakas ng pagmura.

“Anong takot ka sa tubig? Nag s-swimming ka nga eh.”

“Eh ano ang magagawa ko, ayaw ko diyan”  pabulong kong sabi kay Ryujin.

“Gago, sige. Elyu.”

Mas lalong ayaw ko. Ang mahal naman kasi ron compared dati dahil naging tourist spot na. Unless family ang pupunta, masusulit mo ang bayad. I’m not that rich para maggasta ng pera, ‘no?

“Sige, Elyu tayo kung ililibre mo ako” sabi ko kay Ryujin. Knowing her, kuripot siya at hihindi siya sa offer ko.

“Sige,” sagot ni Ryujin. Nanlaki mata ko sa narinig ko. Seryoso ba siya? “Joke, charot lang. It’s a prank!” pagdugtong ni Ryujin. Hinampas ko siya ng clipboard ko kasi ang hayop niya. Akala ko makakapunta ako ron ng ako lang mag-isa plus siya. Oo, extra lang siya. Gusto kong mapag-isa sa ganong place kasi why not?

“Aray ko, puta ka” pabulong na pakunwaring galit na sabi ni Ryujin.

“Deserved.”

“It’s ‘dasurb’, tsaka sige… saan mo ba kasi gustong pumunta?”

“To the moon,” nahawa na ako sa kagaguhan nito. Sabay kaming napatawa.

Tumunog na ang bell kaya tapos na ang break. Ito na naman ang simula ng pagttrabaho.

“Sige, Jimin. Magb-book na ako ah? Maghanda ka ng tent, fairy lights, emergency light, padlock, swimwear, kumot, at kung anu-ano pa. Ten thousand ilapag mo ah, see you” sabi ni Ryujin at pagkatapos ay nagsuot ng cap para dumiretso sa warehouse. Tungunu, 10k?

“Hoi, Ryujin! Ang OA ng sampu—” hindi pa man din ako nakakatapos ay bigla nalang siyang nag flying kiss at sinara niya na nga ang pintuan. 

Napapabuntong hininga nalang ako sa sinasabi niya. Grabe naman yung 10k for a few days of stay, tsaka ilang araw ko rin ‘yon. Pero sabagay, for the last 1 year ay wala naman akong ibang pinagkakagastusan kung hindi yung mga damit ko na hindi ko naman magamit gamit dahil bahay-trabaho lang ako lagi. May uniform din kami sa company. I saved up like 70% of my salary kasi hindi naman ako nagbibigay sa bahay dahil pera ko raw ‘yon.

My family is… what do you call this… privileged? Lumaki ako sa luho at hindi ko maitatanggi na medyo spoiled ako sa parents ko. It’s also the reason why I can avail to stay at home kahit wala pa akong work. They’re saying na I don’t need to work given na my family is doing well. I can just handle their business daw, pero kasi… what am I going to handle kung ang business nila ay apartment? Hello? It’s easy to handle that kasi may system naman sila for that. Alam nila kung sino ang susunod na magbabayad, sino ang late magbayad, sino ang may down payment lang, sino yung ganito ganyan-ganyan.

Tutunganga lang ako sa computer kung ako lang din ang maghahandle no’n. If other business naman like yung franchise nila… I have my brother to handle those. Nothing for me, I guess. Plus, they are encouraging me to at least have a working experience. Syempre, as huwarang anak ay hindi ako papayag na Netflix and chill nalang gagawin ko.

“Lalim ng iniisip natin ah?”

Nagulat ako sa pagtawag sa akin ng ka-work ko. Siya pala si Ma’am Wendy, supervisor ng kabilang department.

“Oh, gulat na gulat ka ah? Busog ka siguro kaya inaantok ka pa,” palokong sabi ni Ma’am Wendy. Nakakahiya. Pero teka, anong ginagawa niya rito? Sobrang dalang kayang makakita ng supervisor na nagiikot sa ibang office.

“Ah, may need po kayo?”

“Oo, yung report mo sa production regarding the defect found last week – Wednesday.”

Ha?! Anong report ko? Hindi ako naghandle no’n. Atsaka… sila kaya magsesend kasi kami yung may kailangan…

“Charing!” pasiglang sabi ni Ma’am Wendy. Ano bang meron sa mga tao ngayon at niloloko nila ako? Ha? Char.

“Ma’am naman.”

“Narinig ko kasi na anniversary mo ngayon sa company kaya napadaan ako. Ang hayahay ng day na ito kasi wala tayong defect, ito siguro ang napapala ng isang taon mong stay dito. Yieee, lucky charm?? Congrats!”

“Thank you po.”

Nakakatuwa naman na may nagccongratulate sa akin, pero grabe naman yung pagkalat ng balita.

“Oo nga pala, gusto kitang imbitahan sa occasion namin this Saturday.”

Hala, grabe. I’m kind of friendly naman talaga kaya nakilala ako mga tao rito sa company, pero sobrang unique kasi ng first meeting ko with Ma’am Wendy. Kaya siguro ganito nalang din yung closeness namin? Pwede naman akong ichat nalang pero talagang dumalaw pa siya rito?

Since I’m available naman this Saturday…

“Thank you po sa pagimbita, pupunta po ako.”

“That’s good to hear,” masayang sabi ni Ma’am Wendy. “I’ll text you nalang my address and some details na baka kailanganin mo this Saturday.”

“Noted po, ma’am. I’m look