IRENE

You stared at your empty house in silence. Kahit si Mochi, ang aso niyo, hindi na rin ganon kasigla.

“Mochi..” mahinang tawag mo rito. Dahan dahan siyang lumapit sayo then she whined. You patted her head then gave her a smile. “Sorry. It was my fault.” mahina mong sabi while caressing her body.

Kasalanan mo nga ba talaga? Siguro. Pero kailangan ba talagang humantong sa ganito? Bakit ganon ang nangyari? Hindi naman iyon ang inaasahan at mas lalong hindi yon ang gusto mo.

You just want her time. Her attention. Kahit isang araw lang.. mali ba yun? Naiintindihan mo naman ang family situation niya pero hindi ba't parang sobra naman ang naging desisyon niya?

Gusto mo lang din naman ng assurance. Everyone deserves an assurance. You never failed to gave her those kaya.. bakit? Bakit ganito ang ginawa niya?

Pero naisip mo rin.. baka sumobra ka rin. Naiintindihan mo nga ang situation ng family niya pero it seems like napressure siya masyado sa pagiging makulit mo. Sa actions mo. Baka nga napagod siya dahil sa lagi niyong pag-aaway na madalas ay ikaw ang nagsisimula. Pero gusto mo lang naman ang atensyon niya.

Hay. Ang gulo. Ewan mo na. Di mo na alam. Bahala na. Bahala na muna.

The doorbell rang.

Kinabahan ka. You don't want to expect pero you're lowkey hoping na siya yun. You gulped and keep your composure okay before going to the door. Ayaw mo ngang mag expect, sabi mo sa sarili mo, pero baka nga kasi siya.

You rolled the doorknob. You lose your nonexistent smile na nakaform sa mukha mo kasi hindi pala siya. Yan, expect pa more.

“Anong itsura yan?” natatawang bungad sayo ni Taeyeon. Ate mo. Kasama niya pala si Tiffany, ang jowabels niya. Nye, mang iinggit lang tong dalawang to.

Pinapasok mo sila. May mga dala silang gamit. At ano naman ang binabalak nila?

“What's that for?” tanong mo at nginuso yung mga bags. Ngumisi siya. “Miss na miss kita eh kaya dito muna kami. And bawal humindi. Dad's order.” napaismid ka nalang pero this made you happy kahit papaano.

Oo nga pala. You still have your family pa.

“Ang tahimik naman dito! Mochi~” sambit ng ate mo at agad nilapitan si Mochi. You watched her play with Mochi habang nakaupo sa sofa.

Tumabi pala sa iyo si Tiffany. Napalingon ka sakanya and she gave you a smile. “You okay?” tanong niya.

Okay ka nga ba? Hindi mo alam. Hindi ka okay pero okay lang siguro yon.. ewan.

“Obviously not. Sorry for that weird question, hyun.” dagdag nito. Hinawi niya ang likod mo. “Alam mo, alalang alala yang si Taeyeon sayo. Hindi lang siguro halata kasi mas inuna pa talagang kalaruin si Mochi bago ka kamustahin pero nagmamadali yan sa pagpunta rito.” you smiled while looking at them.

Kahit hindi naman sabihin, alam mo naman yun. Mapang asar lang talaga minsan ang ate mo pero alam mo na deep inside, she cares about you.

“And secret lang to ha. Hindi naman talaga sinabi ni Papa yon. Siya talaga may gusto na samahan ka namin dito.” natatawa niyang sabi. Marahan ka namang natawa. Napalingon si Taeyeon sainyo. “Hoy, Joohyun, baka inaagaw mo na asawa ko ha.”

Napaismid ka nalang. Lumapit si Tiffany sakanya at kinarga si Mochi. “Si Mochi ang kaagaw mo sakin.”

Naghahabulan naman silang dalawa habang nilalaro si Mochi. Parang mga bata lang.

Tumunog uli ang doorbell that caused you once again to feel nervous. Pero unlike kanina, hindi ka na gaano nag eexpect. Tologobo? Pumunta ka sa pintuan at binuksan kaagad ito.

Yep. Buti nalang at hindi ka nag expect.

“Ateeee~” si Winter pala. Pinsan mo. At may dala rin siyang bags ha. Ano ba to? Ganon ba sila kaalala sayo?

“Makikitira ka rin?” natatawa mong sabi. She happily nodded. “Yep! Dream ko kaya makatira sa bahay niyo ni Ate Seulgi kahit isang araw lang.” napatigil ka.

Dream mo rin ito. Dream niyo rin ito. Tumira sa iisang bahay. Makapagpundar ng bahay na siya ang kasama. Matawag na bahay niyo ito ni Seulgi.

“So insensitive, Minjeong-ah.” rinig mong sambit ni Taeyeon na nasa likod mo pala. Napapeace sign naman si Winter sayo. “Sira, ayos lang yun. Bahay n