"Hoy Irene," nakaramdam ako ng isang mahinang tapik sa aking pisngi pero hindi ko 'to pinansin. I love my sleep FYI.

"Woy gising na Irene, may gagawin pa tayo ngayon," sunud-sunod akong tinapik ni Joy sa mukha na ikinairita. I groaned at her at nagtalukbong.

 

"5 minutes!"

"7AM na bruha baka nakakalimutan mong may recording session tayo ngayon," paulit-ulit akong hinampas ni Joy kaya napatayo na rin ako. Oh my gulay.

"What the ? Bakit hindi mo ako ginising kaagad?!" natataranta kong sagot sa kaniya habang mabilis na nag-ayos ng sarili sa banyo. I heard her sighed loudly.

"Kanina pa kaya kita tinatawag! Ikaw yung 5 minutes ng 5 minutes diyan eh! And pwede ba? Huwag kang magmura off cam. Hindi mo bagay and alam kong ayaw mo rin 'yan."

 

Napatigil ako for a moment sa pagbihis ng aking top nang marinig ang comment niya. Yes, it has been 5 years since ang "first scandal" ko throughout my career. Sadly, hindi pa pala 'yun ang last. Sa super dami na ng issue about me, pwede na ako magpatayo ng museo para sa mga nicknames ko from tabloids. Serial dater, party girl, skandalosang babae, you name it. I was fed up and stopped caring just recently lang but it doesn't mean na hindi pa rin ako nasasaktan. It still hurts pero it's okay, alam ko namang my family and my friends know the truth and they trust me. They are my strength and inspiration to thrive for more.

 

"Ayaw mo nun? May bagong headline na naman about me," I joked at her habang sinusuot ang aking sapatos, "Serial dater Irene Bae, walang time management!"

"Siraulo ka Irene," inirapan niya ako at tumawa na lang ako sa pagkapikon niya. "By the way, nasaan yung jowa mo?" tanong ko sa kaniya.

"Sino? Si Wendy?" lutang niyang tanong sa akin habang nakasakay na kami sa sasakyan ko. 

"May iba ka pa bang jowa?"

"Ay oo nga pala. Sorry naman. Napuyat kaya ako sa recording booth kahapon share ko lang naman," sabi niya habang humihikab. "And nauna na si Wendy sa building. Alam mo naman 'yun. Takot ma-late kaya ako yung pinadala sa'yo."

 

"Oksies. Buckle up lang, bibilisan ko yung takbo ng sasakyan."

"Tangina Irene 'pag nahuli tayo ng pulis!"

"Don't care. Don't give a ."

"Irene!"

 

---

 

As usual, pagkapasok ko sa building, all eyes were on me. Most of them were judging me but I always pretend that I'm THAT pretty girl na walang kaalam-alam sa paligid niya. Nakita ko naman si Wendy na nagrerecord na. Ah. It feels good to be home. 'Yung recording studio lang. Hindi yung kumpanya.

 

"Oh nandito ka na pala Leader Bae," nakangiting bungad ni Wendy sa'kin pagkatapos niyang lumabas sa booth.

"Drop the formalities already, Seungwan. More than 5 years na tayong magkaibigan oh!" biro ko sa kaniya. Ngumiti naman siya sa akin at tumango.

"Ang saya mo ata ngayon lately. Not that I'm not happy for you, of course," natataranta niyang tanong sa'kin. I smiled at her.

"Chill ka lang, Wan. I'm just happy kasi for the first time in my career life... 3 months na akong wala sa balita. YEYYY!!!" I cheered not minding na may ibang mga tao sa kwarto.

"Uhm... Congrats?" Wendy unsurely asked.

"Isinusumpa kita Irene Bae," hinihingal na sabi ni Joy nang makapasok siya sa kwarto. Natawa naman ako kasi para siyang aso na excited makita ang owner niya. Joke.

"Subukan mo lang," I fakely pierced a strong gaze at her.

"Sisirain ko 'yang 3-month streak mo," irita niyang sabi. You're probably wondering bakit inis na inis siya sa'kin? Well...pinatulak ko lang naman sa kaniya yung sasakyan ko kasi tumirik bigla. Buti na lang nasira siya sa tapat ng building kaya konti lang ang distance between parking lot. I can't push the car kasi may asthma ako and super init sa labas. Parang impyerno lang.

 

"Ikaw pa? Eh pusong mamon ka naman deep inside," and I think I pushed her competitive button.

"Try me!"

---

 

"OH ISA PA! ISA PA SA KALIWA! miss paki-usog naman para kasiya kayo--ISA NA LANG OH PARA MAKA-ALIS NA YUNG JEEP! OH ISA PA PARA SA MGA SINGLE DIYAN" sigaw ni kuya barker habang naghahanap pa siya ng mga pasahero. Opo na kuya, ako na 'yung single, sige ako na! Charot. Mabilis naman akong sumakay sa jeep while wearing my facemask. Mahirap na at baka may makakilala sa akin. A not-so perk of my job as an idol.

 

It's been too long ever since nakasakay ako ng jeep. Mga 4 years na? Kaagad kasi akong bumili ng sasakyan after naming magka-pera from performing. I missed this, 'yung tipong hindi ka nagsstand out. You're probably thinking, bakit hindi ako sumabay sa WenJoy noh? Well, nagtampo si Ligaya sa akin and they decided to ditch me. I took no offense though, ganiyan talaga ang relasyon namin. Love-hate relationship hehe. Matapos kong umupo sa jeep, imagine my surprise nung tumawag ulit si kuya ng mga pasahero. Akala ko ba isa na lang? Nakita ko namang may pasaherong sumakay wearing a well-ironed tuxedo. Naligaw ata 'to?

 

And dahil walang gustong gumalaw sa kanilang mga pwesto (baka tinamad yung pwet nila), I offered to help the poor woman.

"Thanks, miss," she wore a dazzling smile. I also smiled in return kahit nakatakip ang kalahati ng mukha ko at nagsimula nang gumalaw ang jeep. Thank you, Lord.

 

Throughout the biyahe, oh my goodness nagiging conyo na ako I'm sorry. Anyways, pabawas na nang pabawas ang mga pasahero hanggang sa naging tatlo na lang kami sa loob minus the driver. Yung isa, nasa kabilang dulo ng jeep at tulog, mukhang estudyante pa ata 'to. The other one naman is si miss beautiful na naka-tuxedo na currently nakasandal sa aking balikat at tulog. I decided to remove my facemask tutal tulog naman ang mga kasama ko and hindi na rin ako makahinga dahil sa sobrang init. I truly believe that Philippines is hell in terms of temperature and governance. Joke.

 

Patuloy lang akong tumitingin sa mga dinadaanan namin when the jeep bumped into a slump. Ramdam ko ang pagtilapon (slight) ng jeep that awakened miss tuxedo. Tinignan ko naman ang estudyante sa kabilang upuan. Tulog. Grabe puyat ata 'to sana okay lang siya. I tried to hide my face using my hands na ikinalito naman ni miss tuxedo.

"Miss? Bakit mo tinatakpan ang bibig at ilong mo? Amoy pawis na ba ako?" she innocently asked habang nahihiyang nagtanong sa'kin. Adorable. Para siyang bear.

"No! I mean, no. That's not the reason," sabi ko while slowly removing my hands from my face. She just hummed in recognition and smiled at me. Toothy grin. Argh ang cute!

 

"Hindi mo ba ako nare-recognize?" tanong ko sa kaniya. Hindi naman sa pagmamayabang ah? Pero super famous talaga ako ngayon si Pinas though unfortunately, for bad reasons.

"No...? Uhm...naging katrabaho ba kita?" kamot-ulo niyang tanong. Wow. Ang fancy-looking niya pero para siyang nakatira sa ilalim ng malaking bato. No offense though.

"No... no. I just thought... Nevermind," ngiti ko sa kaniya. Sinuklian niya rin ako ng ngiti. Magsasalita na sana siya nang napalingon siya sa labas.

 

"Oh crap. Kuya! Para po!" sabi niya kay manong. She turned to me and smiled in apology.

"I would like to talk to you but this is my stop na," ngumiti siya sa akin bago tumayo sa upuan niya, "it was nice meeting you, miss stranger!"

Hindi na ako nakapag-reply dahil mabilis na siyang umalis sa jeep.

 

I think... I've developed a jeepney crush.

 

---

 

The next day...

"And where do you think you're going?" naka-pamewang na tanong ni Joy sa akin. I halted my steps and looked at them.

"Uhhh... Uuwi na? We're done for today" I said, stating the fact.

"Bakit ka humihiwalay sa'min? Wala kang sasakyan ngayon 'di ba?" tanong pa niya.

"Uhm... magj-jeep ako?"

"That's unsafe for you, Rene. Alam mo naman kung gaano tayo kasikat sa buong Pilipinas," Wendy worriedly said. Naalala ko tuloy si miss tuxedo.

 

"Hindi naman ako ganun kasikat."

"Humble pa nga."

"Don't worry about me. May Clark Kent hiding identity powers naman ako," I said, waving my face mask and shades.

 

"Sa tingin mo... ano yung nakain ni Irene?" tanong ni Wendy kay Joy.

"Hindi 'ano' kundi 'sino.'"

 

---

 

Here I am again sa jeep kasi I want to appreciate the scenery and the amoy of tambucho. Charot lang. Medyo umaasa lang ako na makasabay si miss tuxedo kahit may high chance na hindi ko siya makita today. Slowly losing hope, narinig ko na ang pag-andar ng jeep. Well... I guess naligaw lang talaga siya noon. Sana pala nakuha ko 'yung number niya. I am stopping myself from facepalming right now.

 

"Kuya wait lang po!" hingal na sigaw ni miss tuxedo. Yes, naka-tux na naman siya ngayon. I wonder what her profession is. Ang init kaya sa Pinas! Nagtataka ako bakit hindi niya hinuhubad.

"Miss, puno na po--"

"Ah no problem po, sasabit na lang po ako," sabi niya habang humawak sa entrance ng jeep sa likod. Thank goodness, sa dulo ako ng jeep sumakay. Worth it ang usok na nalanghap ko sa jeep. Just kidding.

 

Umandar na ang jeep at napa-upo siya sa pintuan ng jeep at napalingon. Natawa pa nga ako kasi napa-double take pa siya sa pagtingin sa akin habang palaki nang palaki ang kaniyang mga mata.

"Miss stranger, ikaw ba 'yan?" tanong niya sa akin na para bang hindi makapaniwala na nagkita na naman kami. I giggled at her cuteness.

"Hi miss tux. Missed me?"

 

---

 

It's been 4 months ever since nagkakilala kami ni miss tux. Her name is Kang Seulgi by the way and nalaman ko lang after niyang sumabit sa jeep. I'm also actually surprised na hanggang ngayon ay hindi pa ako nahuhuli ng media. Maybe hindi nila kaya maisip na gagawin ko 'to lalo na't esa ang turing nila sa akin. That was the only perk from this bull act. Narinig kong tumunog ang aking phone at nakitang tumatawag pala sa akin si Seulgi.

 

"Joohyun, sorry busy ka ba sa office? Mali ba timing ng pagtawag ko?" natawa naman ako sa mini-panic niya. I also felt bad na I need to lie about my job. Seulgi is a kind woman and I'm scared na mag-iba ang tingin niya sa akin if nalaman niyang si Bae Joohyun ay si Irene Bae pala leader ng Velvets with her bad reputation.

"Nope. Free time namin ngayon actually," I half-lied. Free time naman talaga namin. Hindi nga lang office break. I heard her sigh in relief.

"Great! Uhm... Do you mind if magkasama ulit tayong mag-commute next Tuesday? And uhm..." I heard a muffled scream/squeal sa kabila ng linya. Napataas ang aking kilay because of confusion, "Do you mind if I take you to uhm.. date?" Mabilis kong ibinaba ang aking telepono (not the end call button, dummy) at tumakbo papunta sa kama para sumigaw sa aking unan. Oh my... kinikilig akooo. Composing myself, mabilis naman akong bumalik sa aking makeup table at kinuha ang aking telepono.

 

"Uhm... Hyun? Nandiyan ka pa ba?" nag-aalangang tanong niya sa akin. I hummed a yes while stopping myself from squealing too much. Legit na kinikilig talaga ako. It's been too long... my past relationship. 3 years ago, I think? Hindi niya daw keri yung pressure as my girlfriend. Medyo masakit but meh, I've moved on and I don't dwell on the past.

"Yep. Buhay na buhay actually," I tried to fight myself from grinning too much. Feel ko mangangawit na yung pisngi ko kakangiti even if I'm just hearing her voice. Ganun kalala ang effect ng isang Kang Seulgi sa akin. It's kinda scary.

"So..."

"Yes. I'll go on a date with you miss tux," nakarinig naman ako ng masayang tawa at isang sigaw ng 'YES! SHE SAID YES YERIMIE!' sa kabilang linya. Napatawa ako sa dorkiness niya. I heard a shuffle from the phone and an unfamiliar voice greeted me.

"Hi miss Joohyun! Wawarningan lang kita na masyadong magmahal yung pinsan ko. I hope she doesn't scare you away," nakarinig naman ako ng kalikot sa kabilang linya at ng 'GIVE IT BACK KIM YERIM!' na ikina-halakhak ko. I wouldn't mind listening to this everyday.

"Hi hello Hyun andiyan ka pa ba?" hingal na tanong ni Seulgi, probably matapos siyang makipag-wrestling sa pinsan niya.

"Yep. I'm happy that you're having a good time there, Seul," narinig ko naman ang malalim niyang boses na tumawa sa sinabi ko. Goodness, ang attractive talaga ng boses niya. I think she would be a great singer if she wasn't a CEO of a Tech Company. Yes, you've heard that right. CEO siya ng Tech Company which is a situational irony dahil palagi akong laman ng balita lalo na sa social media. She also decided to commute ever since student siya dahil mas matipid and eco-friendly daw ang commuting.

"Oh Hyun, that's actually far from the truth," sabi niya. Magsasalita pa sana siya nang marinig namin pareho na tinatawag na siya ng kaniyang secretary for an important meeting. 

"See you later, Hyun."

"See you, Seul."

 

---

 

"Okay that's it," sabi ni Joy habang papunta siya sa akin. We're currently in dance studio para mag-practice ng aming performance for an important national event. Nagtataka naman akong tumingin sa kaniya when she cornered me sa salamin ng studio. Tumingin naman ako kay Wendy para humingi ng explanation kung bakit ang init ng dugo ng jowa niya sa akin but alas, she just shrugged. Awit.

"What's up?" tangi kong sagot sa kaniya.

"Don't 'what's up' me! What's the deal and bakit ka nagko-commute kahit ayos na 'yung sasakyan mo?"

"Nagtitipid ako," mabilis ko namang sagot but unfortunately they always see through my lies.

"Milyonaryo ka Irene. Don't use that excuse."

"I think it's eco-friendly to ride a jeep."
"Nahuli ka na Irene. Huwag ka nang mag-excuse," biro ni Wendy habang patuloy na nagsstretch. I sighed in defeat.

"Secret," ngisi ko sa kanila at kinuha ang aking gamit.

 

"Hephep," sabi ni Joy habang hinaharang ni Wendy ang pintuan. Akala mo talaga ang laki-laki niyang tao eh. Smol thingz.

"Nagpaalam na ako kay boss and you two are free to go na rin," paliwanag ko sa kanila, "so if you'll excuse me..."

Ayaw pa rin umalis ni Wendy sa pinto kaya ginawa ko ang secret technique to lower her guard down. I cupped her cheeks and look at her in the eyes. Oh good Lord, I'm sure papatayin ako ni Ligaya after this. Kayo na po ang bahala sa kaluluwa ko. I quickly pressed my lips sa pisngi niya and quickly dashed away na parang Naruto run. Galawang hokage nga sabi ng mga kabataan.

 

"HOI IRENE BAE PAGSISISIHAN MONG GINAWA MO 'YAN AND YOU SON WENDY NA MAGIGING INA NG MGA ANAK NATIN... WHY THE HECK ARE YOU BLUSHING?"

 

---

 

"Hi," nahihiya kong sabi kay Seulgi nang makita ko siya sa terminal ng jeep. I saw her sigh in relief.

"Akala ko igo-ghost mo ako dahil sa mga sinabi ni Yeri."

"Grabe. Ano akala mo sa akin? Hit and runner?" I joked habang pumapasok kami sa jeep.

"Saan mo gusto pumunta?" tanong niya sa akin habang nakangiti siya to the point na hindi ko na nakikita ang mga mata niya sa super singkit. Ang cute niya nanggigigil ako.

 

"Anywhere, really. But I appreciate if sa mas secluded place tayo pumunta," I sincerely smiled at her. Sa totoo lang, kahit dalhin niya ako sa tusok-tusok or sa simbahan para magsimba, I would have the best time of my life basta kasama siya.

"Okay. Sakto, I know a place."

 

---

 

"Museo pambata?!" I excitedly said while my eyes shone with brightness. Palagi akong nakakarinig ng mga good feedbacks with this place but unfortunately I didn't have the time to explore here.

"Masyado bang childish? I'm sorry--"

"No, I think this is perfect," I solemnly smiled at her. God, this woman never fails to make my heart beat fast. She smiled back at me, her eyes forming a cute crescent. 

"Really?" she giggledly asked and tumango ko ako sa kaniya, also getting infected sa mga cute giggles niya, "What are we waiting for? Tara na! I'm gonna be your tour guide for today, miss stranger."

"Impress me, miss tux."

 

---

 

 

"I really had fun today, Seul. Thank you," I smiled at her habang kumakain kami ng kwek-kwek at isaw sa isang street food stall and of course, may kasamang pineapple juice.

"Same here. Pasensiya na kung street foods lang ang nalibre ko sa'yo ngayon ah?" she sheepishly said. This woman... hayst. I'm not really a materialistic type of person.

"No need to be sorry for. Actually, I love every second of our date and parang gusto ko ng part two," I grinned at her. I'm really grateful na nakilala ko siya.

"R-really?!" masaya niyang tanong sa akin. Muntikan pa niyang matapon yung sauce ng isaw buti na lang at nakuha niya.

 

"Yes but I have to tell you something first," I said. Even if I calmly said that, truth be told ay kinakabahan ako sobra sa sasabihin ko. Ayaw ko siyang mawala sa piling ko pero ayaw ko rin namang maging unfair sa kaniya. She deserves to know the truth and I will accept whatever happens.

"Anong meron?" she nervously asked, "hindi mo naman ako ituturn down noh?" she nervously laughed.

"No. Far from that though I need to confess something," I bit my lips, readying myself to say my 'identity' to her. This is it. The moment of truth.

 

"I'm actually an idol singer, Seul."

I saw her blinked twice, not saying anything. Her emotion is hard to decipher now pero hindi ako nagpatinag.

"And I have a bad reputation sa harap ng marami."

 

"I know," she softly said. Mabilis akong napalingon sa kaniya. What?

"What?"

"Actually, the first time I met you, I really had no idea kung sino ka. Palagi nga akong binibiro ni Yeri kasi super workaholic daw ako to the point na hindi ko na alam yung word na 'fun'," she air-quoted, while laughing softly.

"Hindi talaga ako updated sa entertainment industry and I have no interest in it kasi I know na most of them are like puppet shows for netizens to feast on. But I respect entertainers and performers of course. I just don't like the fact na nasusugal yung morals and reputation nila to gain popularity from this capitalistic system." Napangiti naman ako sa sinabi niya. This is why I'm falling faster eh... yung mga makatao niyang mga opinions.

"Nalaman ko lang kung sino ka dahil kay Yeri," she scratched head, "I may have taken a pic of you sleeping sa jeep and accidentally nakita ni Yeri yung wallpaper ko. I'm really sorry," she sheepishly said. Namula naman ako sa sinabi niya.

"I'm actually happy and grateful na you chose to be honest with me before we hopefully escalate things up," she said.

 

"I'm really sorry sa pagpapanggap Seulgi."

"No, no. I get it. It's hard to open up sa isang stranger if mabilis silang nag-base sa rumors ng iba, right? Though nagtampo ako nung umpisa" she playfully said. I bit my lip again nervously.

"So, ano... what does this mean Seul?"

"You tell me, miss stranger. Basta ako, I think I'm falling for you and I accept who you really are. I don't care what other says dahil mas alam ko ang totoong ikaw kumpara sa mga taong may nanlilisik na mga mata." Muntikan na akong maluha from adoration and gratefulness for this woman. I quickly latched into her and hugged her really tight.

 

"I think I'm falling in love with you too, miss tux."

 

---

 

"So ayun tapos na 'yung story ko Jen," kinikilig kong reply sa kaniya habang inaalala ang mga naging memories namin after that first date.

"I don't actually need the harutan details but papalagpasin ko 'to dahil you really looked happy while sharing your love story," ngiting sambit niya sa akin. 

"I really think she's the one for me Jen," I confessed to her.

"Ilang years na nga ulit kayo?"

"Three years," I smiled. Grabe, ang tagal na pala namin pero yung pagmamahal namin sa isa't isa feels so brand new and it gets stronger each day. 

"I assume you two took your relationship into a deeper level?" Namula naman ako sa sinabi niya.

"What?"

"Live in relationship, gaga. Anong iniisip mo AHAHAHAHHAHA," humalagpak naman sa tawa ang manager slash best friend ko.

"AYUSIN MO KASI YUNG SENTENCE CONSTRUCTION MO!"

"ABA MALAY KO BANG NAPAKADUMI NG UTAK MO GHURL."

 

Patuloy lang kaming nagbabangayan nang makarinig kami ng keys shuffling.

 

"Honey? I'm hope," malakas na sambit ni Seulgi mula sa pintuan. Namula naman ako sa endearment niya habang nakangiti sa akin ng nakakaloko si Jennie.

"Honey pala ah? Ano tawag mo sa kaniya? 1 cup of sugar?"

"Siraulo." Natawa naman siya sa malutong kong mura. Iniwan ko muna siya sa sala at pumunta sa pintuan kung nasaan ang aking pinakamamahal.

 

"Hi baby," malambing kong sagot sa kaniya at binigyan siya ng mariin na halik sa labi. Naramdaman ko naman ang hagod ng kaniyang kamay sa aking batok at likod that makes me shudder in pleasure. 

 

"Ahem," someone cleared their throat. Ay oo nga pala, andito pa pala si Jennie. 

"Masarap ba yung halikan niyo para makalimutan mong andito lang ako sa sala?" nakapamewang niyang tanong sa akin. Namula naman ako in embarassment.

"Jennie yung bibig mo walang preno." Hindi niya pinansin ang sinabi ko and held her hand out para makapag-shake hands kay Seulgi.

"Jennie Kim. Manager at best friend ni Joohyun," matipid niyang pagpapakilala. Sinuklian naman siya ng malawak na ngiti ni Seulgi.

"Pleasure to meet you Jennie! I'm Kang Seulgi," pagpapakilala niya kay Jennie.

 

"And dahil naman andito naman na tayong lahat, I think this is the right time to talk about that absurd news," sabi ni Jennie while naglalakad papuntang sala. Parang siya talaga yung may-ari ng condo.

"Jens, we don't need to clear this thing up. Sanay naman ako--"

"No will do Irene. I'm so fed up sa mga fake narrations ng media about sa'yo and I don't give a flying sa RV Ent. Sumosobra na sila and I think that there would be worse consequences if we do nothing here," Jennie reasoned out.

"I gotta agree with her on this one, Hyun."

"Pati ba naman ikaw kumakampi sa manager ko?" I pouted at her. She kissed my lips and said, "I only wanted the best for you Hyun and I think you deserve to be free from all those lies. Of course, at the end of day, only you have the power to choose."

 

I sighed and think thoroughly. Ano ba ang dapat kong gawin?

 

Irene, ito ang tatandaan mo... please don't feel that ikaw lang ang dapat mag-shoulder ng mga problema nating tatlo. Nandito naman ako pati si Wannie to support you. You might be our leader pero don't think na you're indebted to sacrifice everything for us. Leader ka Irene, hindi martyr. 

 

Naalala ko na naman ang sinabi ni Joy. I closed my eyes and huminga nang malalim.

I opened my eyes at determinadong sinabing,

 

"I chose.... to be free from all the lies I've been put through. I deserved to be heard and the public should know my story. No-- our story. All the real stories that happens between closed door."

 

fin.

 

Author's note:

Hulaan niyo kung sino yung insider and kung bakit niya ginawa 'yun XD charot hehe Good day, everyone!