SPENCER’S POV AGAIN

Matagal bago ako naka imik.

“Spence, sinasabi ko to sayo ngayon ng walang pahintulot ni Sunny dahil alam kong mahal mo pa rin si Sunny. Spence,the doctor said that Sunny has only 2 weeks to live. Pakiramdam ko kailangan mo ng malaman ang totoo.”

Nayakap ko si Vince. Umiiyak ako. Ang tanga ko! Ang tanga-tanga ko! Nakasambit ako ng hindi magagandang salita para kay Sunny gayong kapakanan ko lang ang iniisip niya.

“Asan siya, Vince? Asan siya?”

_HOSPITAL_

Makatayo ako ngayon sa harap ng pintuan kung saan naka-admit si Sunny. Matagal kong tinitigan ang pintuan.

“Di ka papasok, Spence?” tanong ni Vincent.

“Nahihiya ako, Vince! Wala akong kwentang tao!” umiiyak na naman ako.

“Pare, naiintindihan ka niya.” Pinunasan ko ang luha ko. Pinihit ko na ang doorknob at dahan-dahang binuksan ang pinto. Nagulat ako kasi naroon si Aiden. Tumingin siya sa akin at malungkot na ngumiti. Alam din niya? Tumayo siya at tinapik ako sa balikat at lumabas na siya. Naiwan ako at si Sunny. Natutulog siya. Nakasuot siya ng bonnet. Mala-anghel pa rin ang itsura niya kahit maputlang-maputla siya. Gosh! How I miss her! Unti-unti akong lumapit sa kanya. Naiiyak na naman ako. Hinawakan ko ang kamay niya.

“Sunny. . .” mahina kong sambit. Unti-unti siyang dumilat. Parang sasabog ang puso ko ng tiningnan niya ko.

“Sp. . . Spence?” medyo paos ang boses niya.

“Shhh. Nandito na ko,Sun. Dito lang ako sa tabi mo. I’m sorry kung naging gago ako. I’m sorry kung nakapagsabi ako ng hindi magagandang salita. I’m sorry kung wala ako sa tabi mo sa tuwing nahihirapan ka. I’m sorry, Sun. I’m sorry.” Napayuko ako at humagulgol. Kinuha ko ang kamay niya at hinawakan ng mahigpit.

“Spence, I. . . love. . . you.” Napatingala ako at nakita ko siyang ngumiti.

“I love you, Sun.” Nanatili kami sa ganung posisyon. Ako, nakatitig sa kanya. Siya, nakatitig sa akin habang magkahawak-kamay. Una siyang nagsalita.

“Spence, can I sleep for awhile? Kasi, dahil sa gamot, palagi akong inaantok.”

“Yeah, sure. You need to rest din naman eh. Just promise me one thing, you’ll wake up, okay?” natatakot kasi akong di siya magising. Tumawa siya.

“I promise. I have 2 weeks pa, right?” biro niyang kahit kailan di ko magawang matawa..

“Just hang on a little longer, babe, please?”

“For you I will.” And then pinikit na niya ang mga mata niya. Binantayan ko lang siya hanggang magising siya.

Nagulat siya ng makita niya pa ako sa tabi niya.

“Nandito ka pa? Gabi na ah?”

“Of course, diba sabi ko sayo, di na ako aalis sa tabi mo?”

“But I didn’t think that you meant it literally.”

“Tss. I don’t care. Gusto ko nasa tabi mo lang ako.” Pagmamatigas ko.

“Hey, Spence. You need to rest too, you know. You should sleep too.” Ngumiti siya.

“Alright. I give up but maaga ako dito bukas. Ako ang una mong makikita pagka gising mo.” Again, she smiled.

“Wow! A handsome face when I wake up? I must be lucky. Haha.” Pinisil ko ang ilong niya.

“Silly girl. I’m the one who’s lucky to have you.”

For almost 3 weeks ay di ako umalis sa tabi ni Sunny. Umaalis lang ako para maligo, magbihis at matulog pero bumabalik din ako agad para bantayan si Sunny. Sabi ng doctor na 2 weeks na lang naming makakasama si Sunny ay nalagpasan niya. Tumupad siya sa pangako niyang she will hold a little longer but I know that time will come, she’ll be gone.

Narito si Vincent, Aiden, tita Mariel at ako sa hospital. Natutulog si Sunny. Mahina kaming nag-uusap para di siya madisturbo. Maya-maya. . .

“Spence. . .” dali-dali akong pumunta sa kanya.

“Yes, babe?”

“Can. . .  I. . . Can I. . .go?” nag freeze ako sa kinatatayuan ko. Pati sina tita Mariel, Vince at Aiden ay napatigil din. Nakatingin lang siya sa kisame. Hinawakan ko ang kamay niya.

“Babe. . .”

“Can I rest now? I’m. . . I’m tired.” Sa pagkakataong to, tumingin siya sa akin.

“Sun, just. . . just a little longer please. Let me. . . let me hold your hand pa kahit sandali na lang.” umiiyak ako pati si tita Mariel ay umiiyak. Alam kong si Aiden at Vince ay pinipigilan ang sarili sa pag-iyak. Tumango si Sunny at naramdaman kong hinigpitan niya ang pagkakahawak sa kamay ko. Limang minuto na ang nakalipas at. . .

“Sun. . . Sun. . . I love you so much.”

“I love you so much, Spencer.” Nagtitigan kami. Huminga ako ng malalim.

“You. . . You. . . can sleep now, my love.” Parang sinaksak ako ng isang libong beses nang sabihin ko ang mga katagang yun. Di ko nga alam kung saan ko nakuha ang lakas para sabihin sa kanya yun. Ang sakit! Tumango siya at isa-isa niya kaming tiningnan. She smiles.

“Mom, I love you and you know that. Be strong.”

“I will. I love you too, sweetheart.” Umiiyak na sabi ni tita Mariel.

“I. . . I. . . know we’ll meet again soon but. . . I’ll go ahead now.” Her smile faded and she closed her eyes.

TOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOT!

Narinig ko ang tunog na alam kong hindi ko pa kayang pakinggan! Ang tunog na nagpapahiwatig na wala na ang babaeng mahal ko!

“Sun??” tawag ko.

“Sun??” humagulgol na si tita Mariel at tahimik na umiiyak sina Aiden at Vincent.

“Sunny!!” na realized kung di ko pa siya kayang mawala!

“Sunny! Gising, Sun! BINABAWI KO NA ANG SINASABI KO, SUN! PLEASE, GISING SUN! SUNNYYYYYYYYY!” sigaw ko. Alam kong napaka sELFish ko pero di ko pa pala talaga siya kayang mawala.

“SUNN. . . Aaaaahhhhh! Sun . . . naririnig mo ba ako?? Binabawi ko na ang sinabi ko. Gising, sunnnn! Pleassseee!!” niyakap ako ni Vincent.

“Pre, tanggapin na natin. Pagod na siya.” Umiyak ako. Umiyak ako ng umiyak. Lumapit ako kay tita Mariel at niyakap ko siya.

“Wala na siya, tita.” Di siya nagsalita at umiyak lang sa balikat ko. Tinitigan ko si Sunny.

“Goodbye. . . My love.”