Alas-dos ng hapon ay sinundo na ni Gerald si Kim. Dumating sila sa hospital na nandun na ang mga kabigan.

Maja: Ehem! Mukhang ok na tayo ah. Hindi nakatiis mahfriend?

Kim: Mahfriend, mabait lang talaga ako. You know that. (smile)

Ge: (smile) Thanks, mahfriend.

Ms. Manalo: Good afternoon N4-1, group 1.

G1: Good afternoon po ma’am.

Ms. Manalo: Ready na ba kayo?

G1: Yes, ma’am.

Ms. Manalo: Good. Let’s go now to our duty area, which is in the female medical ward.

Female Medical Ward (FMW)… Nurses station…

Ms. Manalo: Ok, group 1. We have 10 patients, which means tig-iisa kayo. Kim, as a leader of the group is it ok with you if two patients na sa’yo.

Kim: Yes, ma’am.

Ge: Ah ma’am pwede samahan ko si bogz… I mean Kim.

Ms. Manalo: Walang problema, Gerald. Ok let’s pray muna.

Pagkatapos ng prayer, nag kanya-kanya na sila pumunta sa kanilang mga pasyente.

Ge: Bogz… puntahan ko lang patient ko ha, tapos sabay na tayo puntahan pasyente mo.

Kim: Ok, bogz.

Nagsimula na silang mag check ng vital signs ng kanilang pasyente.

Kim: Hello po lola. (smile) I’m Kimberly Chiu po at ito naman po partner ko…

Ge: Gerald Anderson po, lola. (smile)

Lola Pet: Hello. (smile)

Kim: Lola, check lang po kami ng vital signs niyo ha?

Lola Pet: Ok.

Habang nagche-check, ay kinausap naman sila ni Lola Pet.

Lola Pet: Mag boyfriend ba kayo mga apo?

Kim: Mag bestfriend lang po kami, lola Pet. (smile)

Lola Pet: Ang bagal mo naman iho.

Ge: (hehehe) Hindi naman po lola.

Lola Pet: Pero iha, huwag masyado matagal baka matulad ka sa’kin.

Kim: (hehehe) Lola…

Ge: Ayan, making ka kay lola madaming experiences yan.

Lola Pet: Totoo, ganyan din kami ng Lolo Manuel niyo. Magbestfriend din kami, kaya lang ewan ko ano nangyari nawala na lang, hindi na nagpakita. Napagod siguro.

Kim: Hindi po kayo nagkatuluyan ni Lolo Manuel, Lola?

Lola Pet: Hindi, ayon nabalitaan ko na lang na nag-asawa na sa Bicol. Kaya ito ako ngayon matandang dalaga. (ubo-ubo)

Ge: (hinihimas likod ni Lola) Lola, pwede magtanong?

Lola Pet: Ano yun?

Ge: Mahal niyo po ba si Lolo Manuel, higit pa sa bestfriend?

Kim: (parang tinamaan)

Lola Pet: Para sa’kin ba ang tanong mo or dito? (tinignan si Kim)

Ge: (hehehe) Lola talaga oh… ganun na nga…

Lola Pet: Mabuti na yung maliwanag. Mahal higit pa sa bestfriend? Oo, naman.

Ge: Eh, bakit hindi po kayo nagkatuluyan ni Lolo?

Lola Pet: Ayon sa kakaarte ko din, napagod ang Lolo niyo. Eh gusto ko lang naman siyang subukan, dahil kung talagang mahal niya ako kahit gaano katagal pa ang hintayin niya, maghihintay yun.

Kim: Appear Lola, tama po kayo diyan.

Ge: Pare-pareho talaga ang mga babae… Ang point ko lang po Lola, kung mahal niyo po bakit mo pa patatagalin? Diba?

Kim: (tinamaan) Isa pa bogz…

Lola Pet: Hay… yun na nga ang pinagsisisihan ko. Iha, making ka sa’kin, kung mahal mo itong bestfriend mo eh, huwag mo ng patagalin. Kung natatakot ka man sumugal, atleast nagmahal ka at minahal ka. Ang pagsisisi minsan nasa huli, at masakit sinasabi ko sa’yo. At ikaw iho, kung nangako kang maghintay tuparin mo, kung hindi mo rin lang kayang tuparin eh mas maaga sabihin mo.

Kim: (hehehe) Lola… (tinamaan ng sinabi ni Lola)

Ge: (napa-isip sa sinabi ni Lola) Pangako ko po yan Lola. (smile) sa susunod nating pagkikita eh, (bumulong) girlfriend ko na si bogz.

Lola Pet: (nag appear kay Gerald)

Kim: Ako din Lola. (hehehe)

Lola pet: O’ tapos na ba kayo? At ako’y matutulog na muna.

Kim: Opo, Lola. Babalik na lang kami mamaya dito para sa gamot niyo. (smile)

Ge: Sige po, Lola. (bumulong) Thank you! (smile)

Student Nurses Conference Room…

Ms. Manalo: So, how’s your first encounter with your patient?

Maja: Ok nap o ma’am. Naku ang kulit ng patient ko. Ang hirap paki-usapan.

Ms. Manalo: Ganyan talaga, Maja. Patient is a virtue (hehehe)

Mel: Havey ka dun ma’am ha. (hehehe)

Ms. Manalo: Kim, Gerald kamusta si Lola?

Kim: Ok naman po ma’am. (hehehe) Ah ma’am, sino po kasama ni Lola dito?

Ms. Manalo: Ha? Yung mga anak niya, siguro lumabas lang.

KimGe: Ha, po ma’am? May anak si Lola Pet?

Ms. Manalo: Bakit gulat na gulat kayo? Oo naman, sa pagkakaalam ko tatlo anak ni Lola Pet.

Kim: Kasi po ma’am sabi niya sa’min ni bogz… I mean ni Gerald wala po siyang pamilya. Kasi hindi daw sila nagkatuluyan ni Lolo…

Ge: Manuel…

Ms. Manalo: (hehehe) Naku, ganyan talaga si Lola Pet gawa ng matanda na. Manghuhula kasi yan dati. Lahat yata naka assigned sa kanya eh nahuhulaan niya at tamang-tama ang mga hula niya, infairness.

Ge: Kasi po ma’am, parang totoo yung kwento niya sa’min.

Ms. Manalo: (hehehe) Hindi niya kwento yun, kwento niyo yun.

KimGe: (naguguluhan)

Kim: Hala, nakakatakot pala si Lola.

Ge: (napa-isip)

Ms. Manalo: Aminin niyo, totoo ang mga sinasabi niya…

Maja: Mahfriend, pwede kami naman ni Matteo mamaya kay Lola? (hahaha) Magpapahula din kami.

Pagkatapos ng sinabi ni Ms. Manalo sa kanila ay parang natahimik sila Kim at Gerald, naalala nila ang sinabi ni Lola Pet sa kanila. Paano nga kung totoo yun, paano kung sa bandang huli ay mapagod din si Gerald, at paano nga kung hindi sila magkakatuluyan. Kaya nung hinatid ni Gerald si Kim, ay kina-usap niya ito. Dinala niya si Kim sa isang park…

Kim: O’ bogz, ano gagawin natin dito?

Ge: Bogz… pwede ba mag-usap muna tayo? 

Kim: (bumaba sa sasakyan)

Ge: Bogz… hindi kasi mawala sa isip ko yung sinabi ni Lola pet kanina sa’tin at yung sinabi ni Ms. Manalo.

Kim: Ang totoo nga niyan bogz, kanina ko pa din yan iniisip. Paano kung mangyari sa’tin yun, bogz. Ayoko ng ganun bogz… (hindi napigilan umiyak)

Ge: Bogz… Shhhh. Taha na. Bogz, nasa atin naman yun diba. Alam mo naman na mahal na mahal kita bogz… higit pa sa bestfriend ang nararamdaman ko sa’yo. At alam ko ganun ka din sa’kin. Pero, kahit ganun ang sinabi ni Lola Gets, na baka mapagod lang din ako, hindi bogz. Pinapangako ko sa’yo maghihintay ako bogz…

Kim: Oo bogz, ngayon madali lang mangako na maghihintay ka pero alam ko bogz balang araw mapapagod ka rin. Pero kailangan ba talaga na maging tayo, I mean… lumevel-up sa ganun.

Ge: Hindi ko alam bogz… hindi natin alam kung ano ang mangyayari kinabukasan, malay mo bukas mamatay  ako… walang makakapag sabi…

Kim: Bogz... sabihin mo pa yan, magagalit ako sa’yo. Ayoko ng ganyang mga usapan… Ayokong mawala ka sa’kin, hindi ko kaya… (umiyak)

Ge: Shhh. Bogz, hindi ako mawawala sa’yo ok? Kaya please wag ka ng umiyak.

Kim: Bogz…

Ge: Hmm?

Kim: Mahal mo ba ako?

Ge: Bogz… alam mong mahal na mahal na mahal kita.

Kim: Mahal din kita bogz…

Ge: Alam ko naman yun bogz… (smile)

Kim: Ang slow! (smile)

Ge: Teka lang bogz… teka lang… Ang ibig mong sabihin, sinasagot mo na ako?

Kim: Ang kulit… (smile) Umuwi na nga tayo…

Ge: Wohoo! (binuhat si Kim) Girlfriend ko na bogz ko… Wohoo!

Kim: Bogz… (hinahampas sa balikat) ibaba mo na ako. Baka may maka rinig pa sa’yo. Bogz…

Ge: Bogz… lung alam mo lang kung gaano ako ka saya ngayon. You made me the most happiest man in the whole wide world…

Kim: Corny! (hehehe) Pero bogz… pwede humingi ng favor?

Ge: Oo naman bogz… ngayon pa kahit ano pa yan…

Kim: Pwede, huwag na muna natin sabihin sa mga kaibigan natin na tayo na?

Ge: Bogz naman, tayo nga pero wala naming nakakaalam.

Kim: Bogz… kasi ayoko masaktan si Er2.

Ge: Ha? Bakit masasaktan si Er2?

Kim: Bogz… matagal ng may gusto sa’yi si Er2.

Ge: Pero bogz, matagal na rin alam ni Er2 na ikaw ang mahal ko.

Kim: Oo nga bogz… pero hindi pa ito ang tamang panahon. Hahanap din ako ng maganda tyempo, sasabihin din naman natin sa kanila bogz, pero huwag na muna ngayon.

Ge: Ok, bogz. Kung yan ang gusto mo, may magagawa pa ba ako? Ang importante akin ka na. (hehehe)

Kim: Thank you bogz.. At oo, iyong-iyo lang ako. (kiss sa lips)

Ge: Bogz… ang bilis naman nun. Yung mahal na mahal naman… (smile)

Kim: Mahal na mahal? (smile)