Chapter 3

Minhee shook hands with him. Hindi siya makapaniwala sa kamay nito. His hands were as soft as a girl’s hand! Na-conscious tuloy siya bigla sa kamay niya.

 

“Ahn Minhee.” Nagpakilala din siya. 

“Let’s have a sit.” Umupo sila sa magkabilang couch. Umupo si Minhee sa kaninang inuupuan ni Heechul. Inayos niya ang buhok niya, naalala niyang hindi pa pala siya nakakapagsuklay nang maayos dahil wala siyang makitang suklay kanina pa.

 

“So, what brought you here in this house? I never knew Heechul is living with a girl.” Tanong niya. Hindi malaman ni Minhee kung bakit ngayon pa siya naubusan ng mga Ingles na salita.

 

“Let’s just say that I got lost.” Pagpapaikli nito sa mahabang storya kung bakit siya napadpad dun. Jaejoong just nod his head. Mukhang hindi ito kuntento sa sagot niya. There was silence between them. Jaejoong decided to break it by apologizing in Heechul’s behalf.

 

“I’m sorry again about Heechul. I guess he was just surprised to see you in that dress.” Nagulat siya sa sinabi ni Jaejoong. What’s with the dress? She just looked at him, confused. 

 

“That dress is her ex-girlfriend’s dress.” Tinuro niya ang suot ni Minhee. Hindi maintindihan ni Minhee ang nararamdaman niya. She’s still mad at him. Hindi ko naman alam na sa ex niya pala to eh. 

 

“But he doesn’t need to shout at me like that. And I’m not the one who picked this dress anyway.” May tampong sabi nya. Hindi talaga niya maalis ang galit kay Heechul kahit alam na niya kung bakit ito nagalit.

 

“Well, I can’t blame him. Even I was surprised to see you in that dress.” 

Ano ba talagang meron sa damit na to hah! Fine damit ng ex niya! And so? Ex naman niya yon diba?!

 

“Can I ask you something.  Why did they break up?” Alam niyang wala siyang karapatan magtanong pero gusto talaga niyang malaman kung bakit galit na galit iyon sa damit.

 

“Let’s just say that, the girl betrayed her. Heechul gave her everything, he even gave her authority in this house but, she wasted it. He loved her so much and was even planning to propose to her, but-“  bumuntong hininga sa Jaejoong bago nagpatuloy. Mukhang malaki ang problema ng kaibigan niya.

 

“she left him for another guy. Heechul was so depressed and mad by that time that he locked her room in this house and warned everyone not to open it ever again.” Masyadong nabigla si Minhee sa mga nalaman. Hindi niya alam na napakahirap naman pala ng pinagdaanan ni Heechul. Parang na-konsensya pa tuloy si Minhee sa nalaman niya. Ngayon naiintindihan na niya ang lalaki kung bakit galit na galit ito nang nakita nito ang suot niya. 

 

“But don’t worry, I’m sure Heechul won’t mind it anymore.” Napansin siguro ni Jaejoong ang pagbabago ng ekspresyon niya. Napaka-thoughtful talaga niya. Nginitian niya si Jaejoong.

 

Riiiing

 

“Ah excuse me.” Tumayo ito at sinagot ang tawag niya. Tinanguan lang siya ni Minhee. Nang nakatalikod na ito sa kanya, lihim siyang kinilig. Sino ba naman kasing di kikiligin? Napaka-gwapo, napaka-maaalahanin at gentleman pa ni Jaejoong, Heechul’s total opposite.

 

“Hi Babe.” Nanlaki ang mga mata niya at napanganga sa narinig niya. Babe?!  Girlfriend nga yata nito ang kausap nito sa cellphone dahil napakalawak ng ngiti nito. Nanghina siya sa natuklasan. Nakahanap na nga siya ng lalaki na halos kapareho na ng ideal man niya, ang problema naman ay taken na ito. Pagminamalas ka nga naman oh!

 

Nag make face siya at sumandal sa sofa nang may maramdaman siyang matigas sa likod niya. Kinuha niya iyon at nakilala agad. It’s her cellphone. Nagtaka siya kung bakit ito nandoon. Tinignan niya ito, ayos naman ito at full bat din. Bigla niyang naalala ang kaibigan niyang naiwan sa Manila para doon maghanap kay Sungmin. Tatawagan na sana niya ito nang bumalik na si Jaejoong .

 

“Hey.” Umupo na ulit ito. Parang nabawasan na tuloy ang interes ni Minhee dito nang malamang may girlfriend na pala ito.

 

“Is that yours?” tanong ni Jaejoong nang makita ang hawak niyang cellphone. 

 

“This? Yes, It’s mine.” Itinaas niya ang cellphone niya at ngumiti sa kanya.

 

“So that’s why he doesn’t have a charger for that.” Umling-iling ito at sumandal sa sofa. 

 

“Huh?” nagtataka siya kung anung sinasabi nito. Na sakanya pala cellphone ko? 

 

“I had a hard time finding a charger for it. I bet that’s not made in the Philippines.” He said as he point out her phone. Yes, hindi nga gawa sa Pilipinas ang phone niya dahil sa Japan pa niya ito binili at wala nga talagang mabibili sa Pilipinas ng mga gamit nito. Pero di pa rin niya makuha, bakit naman siya maghahanap ng charger para dito.

 

“It’s dead bat a while ago. And Heechul put me in charge for charging it.” He explained. Mukha kasing nahalata nitong hindi siya maintindihan ni Minhee. Kaya naman pala full charge na ang cp niya. 

 

“Thanks.” She thanked him kahit na alam niyang si Heechul naman talaga ang dapat niyang pasalamatan.

 

“Don’t thank me. You should tha-“

 

“Just pass the message to him. I don’t know if talking to him would be a good idea.” Tumango lang si Jaejoong. 

 

“Aah I think I need to go.” Nag paalam na si Jaejoong sa kanya, may aasikasuhin pa daw ito. Hindi naman napigilan ni Minhee ang malungkot. Sila na naman kasi ni Heechul at ang mga maid ang maiiwan sa bahay. Wala na naman siyang matinong makaka-usap. Parang mababaliw na ata siya kapag nagtagal pa siya dito.

 

“Just don’t make him mad and everything would be alright. Take care Minhee.” He patted her in the head before leaving. Nakangusong tinignan niya si Jaejoong pumunta sa kotse nito. Buti pa si Jaejoong nakatakas na sa hell na toh!

 

Nang nakalabas na ng gate ang kotse, pumasok na siya ng bahay at sinara ang pinto. Inilibot niya ang paningin sa buong mansion at bumuntong hininga. Wala ang mga napakadaming maid nito, abala kasi sila sa paglilinis ng mansion. 

 

Naalala niya bigla ang cellphone niya at ang taong dapat ay tatawagan niya. She dialed a certain number and put the phone near her right ear. Naglakad lakad siya habang inaantay na may sumagot sa kabilang linya.

 

“Hello?” at sa wakas may sumagot din. Tumigil muna siya sa paglakad at sinigawan ang nasa kabilang linya. “BAKIT ANG TAGAL TAGAL MONG SUMAGOT?!”

 

“Hey no need to shout. Di ko lang narinig na nagri-ring na pala yung cellphone ko” sagot nang nasa kabilang linya.

 

“Tsk. Di narinig. Yah! Ryeojin! Pagbabayaran mo tong nangyari sakin!” now she sounded like Heechul. 

 

“Why? What happened? Did you found Sungmin there? And why didn’t you come home last night?”

 

“Pwede ba isa isa lang ang tanong? At tsaka wag mo nga muna ko Ingles-in! Kanina pa dumudugo ilong ko sa Ingles eh!” Iknwento niya kay Ryeojin ang lahat lahat nang nangyari lalo na ang mga kamalasang inabot niya sa paghahanap.

 

“ANO?! Nakabasag ka ng vase at hindi ka makaka-alis diyan ng hindi mo yon nababayaran?! Grabe naman yang taong yan!” 

 

“Oo nga eh! Kung alam mo lang ang pinagdaraanan ko dito. Alam mo bang sinigiwan niya ko dahil sa isang dr-“ natigilan siya. Hindi na dapat niya ikwento pa ito kay Ryeojin. Tutal may malalim namang dahilan ang pagsigaw sa kanya ng lalaking iyon.

 

“Isang ano?” mukhang na-intriga na si Ryeojin sa sinabi ni Minhee. Minhee knows Ryeojin. Alam niyang hindi titigil ito sa pag alam ng isang bagay unless magbago ang interes nito.

 

“Wala. Alam mo bang may gwapong lalaking dumating dito kanina?” at ang makakapagpabago lang ng interes nito ay mga …

 

“Really?! Gwapong lalaki?! Where’s he from? What’s his name?” Sabi na nga ba ganyan magiging reaksyon niya eh.

“Hindi ko alam kung saan siya nakatira. Pero his name is Jaejoong.”

 

“Jaejoong.” She repeated. Alam ni Minhee ang balak nito at siguradong ngayon ay nasa harap na siya ng computer para i-search ito.

 

“Hmmm. You’ll never change.” MInhee chuckled. Kung nandoon lang siguro siya ay baka tumatawa na siyang pinagmamasdan ito. She’s missing her friend. Hindi siya makapaniwalang ma-mi-miss niya ito. Well, hindi naman kasi sila nagkakalayo nang ganito. They’re always together simula pa pagkabata.

 

“Yah. I want to go home.” Sinabi niya rito. Ilang sandaliding hindi nakasagot si Ryeojin.

“Ahmm. Minhee. Can you stay there a little bit more?” 

 

“WHAT?!” napasigaw siya sa narinig. “Stay a little bit more?! Gusto mo na bang mabaliw ang kaibigan mo?!” pangongonsensiya niya rito. Usually, si Ryeojin pa ang mag-sa-save sa kanya sa mga ganitong pagkakataon. But now…

 

“I’m so sorry Minhee! But I’m on my way to the airport. I have a scheduled flight to Korea right now. May naging problema kasi sila Mama at Papa.” Pag papaliwanag nito. Hindi siya makasagot kay Ryeojin, may sarili din naman itong problema at hindi naman pwedeng siya pa ang unahin nito. Huminga siya ng malalim at isinandal ang likod ng ulo niya sa pader.

“Minhee. I’m sorry! I’m very sorry I couldn’t be there for you!” 

 

“No it’s ok. Kaya ko naman ang sarili ko eh. Ano bang akala mo sa’kin, weak?” pagbibiro nito. Alam niya kasing masama ang loob ni Ryeojin dahil hindi niya natulungan ang kanyang bestfriend, lalo pa at siya ang dahilan kung bakit napahamak ito.

 

“Kasalanan ko to eh. Kung ako na lang sana pumunta diyan ehdi sana-“

 

“Ryeojin tumigil ka nga diyan. Remember, everything happens for a reason. Trust me, I can handle this.” She convinced her. Napakadali kasing tamaan ng guilt ni Ryeojin. 

 

“Hindi kaya ang dahilan kung bakit ka napadpad diyan ay para makilala mo si Jaejoong?” may halong pang-aasar na sinabi niya. At napakadali din niyang i-cheer up.

 

“Tumigil ka nga diyan! Mauna na ko! Mag iisip pa ko ng plano kung pano makakatakas ng buhay dito.” She heard Ryeojin chuckled.  At least ok na siya.

 

“Sige sige! I promise kapag naayos ko na ang problema ko dito pupunta ako agad diyan!” 

 

“Fine! Sana maabutan mo pa akong buhay at nasa matinong pag-iisip! Bye!” narinig niya ulit tumawa si Ryeojin bago nagpaalam.

 

“Bye Minhee! Love you! Don’t let your guard down ok?”

 

“Yes I won’t! Love you too!” and she hang up. Tumingin siya sa labas ng bintana. Mukhang matatagalan pa siya sa impiyernong iyon.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TOK…TOK…TOK 

Tinignan ni Heechul ang dahan dahang pagbukas ng pinto ng library na katapat lang ng desk niya. Dahan dahan ding pumasok si Minhee ng hindi siya tinitignan. Itinigil niya muna ang pagpirma ng ilang papeles at pina-ikot-ikot ang ballpen sa pagitan ng index at middle finger niya. Napansin niyang iba na ang suot ni Minhee pero damit pa rin iyon Sohee. 

“What are you doing here?” he said emotionless. Lumapit sa kanya si Minhee. Mukhang wala naman itong balak na manggulo.

 

“I-i-i-“ 

 

“Speak up.” 

 

“I need to go back home.” Tinaasan ni Heechul ng isang kilay ang babae sa harap niya. Is this her plan of escape?  Tsk. He thought.

 

“You can’t. I thought Manang Lita had told you that you can’t get out of here unless you had paid that vase.” Bumalik siya sa pag pirma ng papeles para ipaalam dito na wala siyang balak pagbigyan ito sa gusto niya. 

 

“Then how can I get the money I need to pay that vase?” she slammed her hands on his desk. Halos lumipad ang mga papel na nandoon.

 

“That’s your problem.” He crossed his arms in front of his chest and sit back on his swivel chair. Nginitian niya si Minhee one sidedly.  Tinignan siya ng Minhee ng masama. Parang m-in-murder niya ito sa isip.

 

“And how much does the vase cost?” 

 

“900 million dollars”

 

“900 MILLION DOLLARS?! Saan naman ako kukuha ng ganoong pera?” Binulong niya sa sarili ang huli. Nagpameywang siya at tumango tango. Para vase lang 900 million dollars na! OVER! 

 

“Fine, I’ll pay it. But, let me stay here for a while. I’ll ask for help. I can’t afford to pay that much.” Tinanguan siya ni Heechul at ngumiti sa kanya. Sandali itong nag- isip bago bago nagsalita ulit.

 

“Sure. But the room costs 5000 pesos a day.” Napanganga siya sa sinabi ng lalaki. Binabalak ba niyang mabulok siya sa bahay na to at mabaon sa utang. Wala siyang magagawa, hindi naman pwedeng sa labas siya matulog gabi gabi.

 

“Sige sige. I’ll accept it.” Balang araw matatakasan din kita. Tumalikod na siya rito. Padabog siyang naglakad patungo sa pinto. Bubuksan na sana niya ang pinto nang magsalita ulit si Heechul.

 

“Wait, I have rules.” Nilingon niya ito at nakita ang ngiti nito. At nakita na naman niya ang mapanlinlang na ngiti nito.