“Oh my god Minhee! Tignan mo to!” dinuro-duro ni Ryeojin ang cover ng magazine na binili niya kanina sa deparment store. She immediately bought it when she saw who’s in the front cover. Her one and only…

“Si Lee Sugmin nanaman yan no.” Minhee said with no interest. Ipinagpatuloy lang niya ang pag-ngata ng cookies. “Hey how come you knew? Siguro meron ka na nito at ayaw mo lang ipakita sakin. Just as I’ve thought, may lihim ka ring pagtingin sa kanya!” halos mabulunan si Minhee sa narinig niya. Pinandilatan lang niya ng mata si Ryeojin sa nasabi nito.

“Pwede ba, wag mo ko isali jan sa fangirling mo. Duh! Eh si Sungmin lang naman kasi ang nakakapagpatirik diyan sa mata mo ng ganyan. And for your information-“

“Walang kang interest sa mga lalaking mahilig sa pink. Fine, fine I got it.” Sinamahan nalang ni Ryeojin ang sa pagkain ng cookies si Minhee habang binabasa ang magazine, especially ang article tungkol kay Sungmin.

Minhee just scoffed at her. “Ang weird mo talaga.” Nasambit nito. Well, she can’t blame her friend from being crazy over Sungmin. He’s handsome, cute, nice, famous, not to mention, extremely rich. Kabilang siya sa mga anak ng mayayamang business men sa Korea and a member of a famous band as well. His band, D.E.Vills, is an international group who’s dominating the world. Sometimes, she wonders why she can’t put herself to fall for him. Maybe because there’s one thing she can’t afford to accept about him. The guy likes PINK. And she finds it odd for a man to like pink. Ugh. Kahit na ilang beses siya i-convince ni Ryeojin na pink is just a sign of sensitivity, hindi pa rin iya makayanan na fall sa mga bitag nito.

“SHOCKS!” muntik nang mahulog ni Minhee and cookie na isusubo na sana niya dahil sa malakas na sigaw ng kaibigan.

“Ano nanaman bang problema mo?” inis na sinabi niya rito. Really, she’s getting louder each passing day.

“Ito na ang chance ko Minhee!” hinawakan ni Ryeojin ang dalawang balikat ng kaibigan. Tinignan siya ni Minhee na para itong nagsasalita ng ibang lenggwahe mula sa ibang planeta.

“Sungmin is coming here in our country! Can you believe it? He’s finally coming!” niyugyog niya ang balikat nito. Hinawi ni Minhee ang mga kamay nito sa balikat niya para matigil na ang kaibigan sa pagyugyog sa kanya.

“Eh teka teka.So what kung pupunta siya rito? From the past few years na nasa Korea tayo, you had all the chance you need para makita siya.” The two of them lived in Korea for two years. Madami din kasing negosyo ang magulang nila dun kaya bumibisita din sila dun. Actually, they’re both Korean citizens but, they were born here in the Philippines for some unknown reasons. “You also have the entire money para basta basta nalang mag set ng appointment sa kanya. Bakit di mo ginawa nung una palang. Bakit ngayon na andito siya sa Pilipinas at mas madaming-“

“Look that’s not what I meant ok? I was planning to meet him nung nasa Korea palang tayo but, for some reason, I just want destiny to bring us together.”

“Ha?”

“Hmmm. How should I say this? Nagpahula kasi ako.”

“HA?!” at nahulog na nga talaga nya ang cookie na kanina pa nasa kamay niya.

“Last week nagpahula ako. And according to the fortuneteller, this year ko daw makikilala ang soulmate ko. And don’t you think it’s a coincidence na this year din sila pupunta dito sa Pinas?” Hindi makapagsalita si Minhee. Masyado siyang na nabibigla sa mga pinaggagagawa ng kaibigan niya. Parang gusto na nga talaga niyang paniwalaan ang iba pa niyang kaibigan na fan ni sungmin na kaya nga nitong pabaliwin ang mga babae.

“At kailan ka pa naniwala sa hula?” sa wakas ay nakapagsalita ito.

“Just now.”

“You’re crazy.” She stood up and went to the kitchen to get water. Baka kailangan lang ng kaibigan niya ng tubig para magising. Sinundan ng tingin ni Ryeojin si Minhee. “Say whatever you want to say. I’m still not going to let things fall apart this time.”

“At sabihin mo nga sakin,pano mo siya hahanapin. For sure magiging busy yun dito.”

“Ang sabi kasi dito, they have a rest house in Quezon. At kung maghohotel man daw siya there’s a possibility na dun siya sa hotel nila sa Ortigas magsstay.”

Bumalik na galing sa kitchen si Minhee dala ang isang basong tubig,nilapag niya iyon sa center table. She raised an eyebrow on her, parang alam na niya ang iniisip ng kaibigan.

“Minhee…Saranghaeyo!” and she hugged her tight.

Oh brother! Looks like I'm in trouble again.

TUMINGIN siya sa paligid naliligaw na ata siya. Napaliligiran ng mga puno ang kinatatayuan niyang kalsada at wala ni isang tao o bahay ang nandon. Tiningnan niya ang mapang binigay sakanya ng isang taga-dito. She was sure she took the right directions. Pero bakit di niya pa rin makita ang hinahanap. Masakit na ang mga paa niya sa paglalakad. Kung alam lang sana niya na malayo pala ang lalakarin niya, di na sana siya nagsuot ng heels.

“Argh bakit pa kasi ko pumayag sa gusto ng babaeng yon!” last week, nangako siya sa kaibigan niyang tutulungan niya itong hanapin ang lalaking pinapangarap niya. She can’t say no to her, ayaw niyang ma-disappoint ito.

She started walking again. Ilang milya din ang nalakad niya bago siya makakita ng isang malaking gate. Sa loob ng gate ay isang malaking bahay, a mansion to be exact. Sigurado siyang ito na ang hinahanap niya. Tumingin siya sa paligid, looking for someone na magbubukas ng gate para sa kanya. Wala kasing doorbell ang bahay. Nainis nanaman siya ng wala siyang makita. Napakalaking bahay wala man lang doorbell o guards!

Niyugyog niya ang gate, nagulat siya nang bumukas ito. Itinulak niya ito. Nagdadalawang isip siya kung papasok. Di naman siguro siya makukulong sa pagpasok niya. Mabait naman daw yung Sungmin di ba?

Dahan dahan siyang pumasok sa gate. Nang nasa kalagitnaan na siya ng daan papasok sa bahay,napatigil siya.

“Para naman akong magnanakaw nito.” Sinabi niya sa sarili at naglakad ng normal. She looked around habang naglalakad. Malaki ang garahe ng loko hah. Haha. Nice one Ryeojin. She thought.

Isang malaking garden ang nasa palibot ng mansion. May mga puno sa kalayuan na halatang kasama pa rin sa pagmamay-ari ng mga Lee. Madami ding mga tanim na bulaklak na mukhang in-export pa sa ibang bansa. She continued walking while adorning the beauty of her surroundings. Bakit di man lang niya alam na may ganito pa lang bahay dito sa Pilipinas? Inakyat niya ang hagdan papunta sa malaking pintuan ng mansion. Tinignan muna niya ang pintuan at bumuntong hininga. It’s now or never.

Pinihit niya ang doorknob. Bumukas ang kanang bahagi ng pinto. Sumilip muna siya. Nang makitang walang tao sa loob, tuloy tuloy na siyang pumasok. Kahit dahan dahan na ang paglakad niya, gumagawa pa rin ng mahinang tunog ang takong ng sapatos niya sa marmol na flooring.

“Tao po?” tawag niya pero no one seemed to be home. Bakit parang kanina pa ko naglalakad dito pero wala pa akong nakikita kahit isang tao. Not to mention, ni hindi naka-lock ang gate at pintuan nila. Napaisip siya. Pano kung pinaglalaruan na siya ng mga tao dito? Or kung may multo pala dito?

“Tao po~?” nilakasan niya pa ang pagtawag pero wala pa ring sumasagot. Bumuntong hininga siya at naglakad lakad. Maghahanap nalang siya ng pruweba kung si Sungmin nga ba talaga ang nakatira dito.

Pumasok siya sa isang kwarto, maraming kwarto sa mansion pero di niya malaman kung bakit iyon ang napili niyang pasukin. Isang malaking library ang nakita niya. Mukhang daig pa nito ang bookstore sa dami ng libro na nandito. Mataas ang bookshelves at kailangan pang gumamit ng ladder para lang makuha ang mga libro sa tuktok. Sa gitna ng kwarto, may isang wooden desk at office chair, nakaharap ito sa pinto.

Ang desk agad ang pinagtuunan ng pansin ni Minhee, nilapitan niya ito. May nakita siyang mga papeles sa ibabaw ng desk na magulong nakapatong lang doon. Mukhang di pa tapos asikasuhin ang mga ito. Tinignan niya ang iba dito, inilapag din niya nang di maintindihan ang mga iyon. Nasa iba’t ibang lenggwahe ang nakasulat sa papeles. Hindi nalang niya pinansin iyon. Tinignan niya ang buong desk, may mga drawer ito. Tinignan niya muna ang paligid, at sinilip ang pinto, nang masigurong walang tao, binuksan niya ang isa sa mga drawer.

Hinalungkat niya iyon. May mga folders at ilan pang mga papers. She found nothing interesting except for a box underneath the papers and folders. She was about to take it when she heard footsteps and a door closed. Kung di siya ngkakamali, yung front door iyon na naiwan niyang nakabukas. Patay!

Unti-unting lumalakas ang mga yabag ng paa, for sure papalapit sa kwartong kinalalagyan niya ang taong nag mamay-ari ng mga yabag na iyon. Napatayo siya at nalaglag ang mga papeles at folders na nakapatong sa mga hita niya. Natakot siya. Panu kung mapahamak siya dahil sa pagpasok niya dito? Alam niyang trespassing ang ginagawa niya. At may karapatan si Sungmin na ipakulong siya.

Nagpapanic na siya. Ayaw niyang mabulok sa kulungan. Madami pa siyang pangarap sa buhay at hindi pa niya nakikita ang Mr. Right niya. Hindi pwedeng mahuli siya! Kailangan niyang magtago! Humanap siya ng mapagtataguan. She found a door on the left side of the room. Out of panic, tumakbo siya papunta dito at natabig ang isang vase na nakapatong sa isang mataas na wooden table.

CLANK!

The vase made a loud crashing sound with the floor. Nakangangang tinignan ni Minhee ang nabasag na vase. Oh shoot! She sat down on the floor. Anu bang gagawin niya sa vase na to. Di niya malaman kung panu niya magically mabubuo ang vase. She bit her lower lip out of frustration.

At lumala pa ang sitwasyon ng bumukas ang pinto ng library, revealing a man at about 6 feet tall, wearing an ed suit with polo in the inside. His hair was in a messy Korean hairstyle and his chinky eyes widened when he saw her and the broken vase.From the looks of it, it's seems like he's Korean.

Minhee stood up, not taking her eyes of the guy. Hindi si Sungmin yun. Alam niyang hindi. Linunok niya ang laway na namumuo sa kanyang lalamunan. Although hindi gaanong nakakatakot ang lalaki, nakakatakot naman ang tingin nito sa vase na nabasag niya. Lumapit ng dahan dahan ang lalaki nang hindi inaalis ang tingin sa basag na vase. Tumayo siya sa tapat ni Minhee at ng vase. Tinignan niya na parang nagtatanong kung anong nangyari. Iniwas niya ang tingin niya, ayaw niyang magkaroon ng eye contact sa lalaki dahil baka lalo lang magwala ang puso niya sa kaba. Nagulat si Minhee nang hinablot mula sa kamay niya ang isang bahagi ng nabasag na vase. Pinagmasdan ito ng lalaki na para bang ineeksamin ito.

Tinignan niya ulit si Minhee at tumingin ulit basag na vase. Pinagpabalik balik niya ang tingin niya dito.

“Are you the one who broke this?” sinabi ng lalaki at itinaas ang bahagi ng vase na siya na ang may hawak hawak ngayon.

“U-uhmm. S-sort of. H-hehe.” Bakit ba hindi siya makapag salita nang deretso? Nginitian niya ang lalaki pero mukhang hindi gagana ang charming smile niya ngaun.

“Do you know how much this cost?” he said through gritted teeth. Lagot na. Mukhang galit na galit ito at hindi siya nito mapapalampas.

“This cost more than your damn life.” Mahina ang pagkakasabi nito pero mababanaad ang galit niya. Nagulat siya sa sinabi nito. Ganoon ba kamahal ang vase na iyon na kahit ang buhay niya ay di mababayaran ito? Teka, eh bakit nga ba siya natatakot sa lalaking ito? Where’s the Minhee that everone feared off?

“And who are you anyway? And who gave you the permission to enter this house?” patuloy ang tanong nito. Mukhang wala siyang balak tigilan ito hanggat hindi niya nasasagot ang kahit isa sa mga tanong niya. The guy leaned closer to her. Nilayo ni Minhee ang mukha. He looked at her as if he wants to eat her alive. Napapikit siya ng itinaas ng lalaki ang kanang kamay nito na parang sasampalin niya ito. He was about to slap her. She waited for pain but nothing came. She opened her eyes one after the other.

He saw the guy standing at the door, opening the door wide open.. Sa tingin niya'y pinapalabas na siya nito.

“Get out.” she heard him said. Tinitigan lang niya ito. Hindi na nakatingin sa kanya ang lalaki at mukhang wala na rin ang galit sa mukha nito.

“Didn't you heard me? I said get out!” ok joke lang. Galit pa nga ito. Nagmamadali siyang lumabas ng kwarto. Narinig niyang sinusundan siya nito. Sa front door agad siya pumunta. Binuksan uli iyon ng lalaki, which means kailangan na rin niyang umalis ng bahay na iyon.

Lumabas siya ng pintuan at hinarap ang lalaki na nakatayo doon.

“I-i'm sorry for the vase.” sa wakas ay nakapagsalita din siya.

“You'll pay for that.” the guy said and slammed the door in front of her. Halos matamaan na siya ng pinto buti nalang at naka-iwas siya. Tinitigan niya ng masama ang pinto.

“Itong lalaking to! Akala mo kung sino eh vase lang naman yon! Siya din naman may kasalanan! Ginulat niya ko! Bigyan ko pa siya ng sandamukal na vase diyan eh! Hmp!” tinalikuran niya ang pinto at nagpasya na lang na umalis.

“Akala ko ba kay Sungmin tong bahay na to. Nakakaasar talaga!” pinagtuunan niya ng galit ang damo at inapka apakan iyon na para bang iyon ang lalaking nakita niya kanina. Tinignan niya ulit ang bahay bago padabog na naglakad patungo sa gate.

“ANO BA yan bakit sarado? Kanina bukas pa toh ah!” inuga-uga niya ulit ang gate. Naka-lock na nga iyon. May malaking padlock sa bukasan ng gate. Kinalikalikot niya iyon pero ayaw pa din mabuksan. Iniisip niyang akyatin nalang gate pero masyadong mataas iyon at delikado. Tumingin tingin siya sa paligid upang maghanap ng ibang labasan pero ang mansion at ang malaking hardin lang ang nakita niya.

You'll pay for that.. Naalala niya tuloy ang sinabi ng lalaki. Hindi kaya...tinignan niya ang masion at m-in-urder ulit ang mga damo. Naisip niya na ang lalaki sigurong iyon ang nag-lock na gate.

“Bwisit tlga! Bwisit!” Naupo na siya sa lupa. Pagod na pagod at gutom na gutom na siya. Kanina pa siya naglalakad at wala pa siyang kinain kanina bukod sa isang tasty. Naisip niya kasing baka pakainin naman siya ni Sungmin. Pero hindi nman pla si Sungmin ang madadatnanan niya roon. Kundi isang matapobre, mayabang, at …. may hitsurang lalaki na walang awang palalayasin siya doon.

“Epic Fail!” sinabi niya habang binubunot ang mga damo sa lupa. Naawa siya sa mga damo, pati tuloy iyon napag tuunan niya ng galit dahil sa lalaking iyon. Napatigil siya nang biglang nagpakawala ng mahinang tunog ang langit. Tumingin siya sa taas. Badtrip! Mukhang uulan pa ata.

Tumayo ulit siya at pinilit na buksan ang padlock.

“Makisama ka naman sakin oh! Sige na!” para na tuloy siayang baliw na kinakausap ang lock para lang makalabas.

“What the ?!” napamura siya ng bumuhos na ang ulan. Ang masaklap pa non, wala siyang payong at wala rin masisilungan kundi mansion.

“AARGH! Anu bang kasalanan ko sayo huh!?” sinigawan niya ang langit at sumagot naman ang langit nang magpakawala ito ng malakas na kulog. Napatalon nalang siya sa gulat at nagtatakbo patungo sa mansion. I can't believe this is happening to me! This is all your fault Ryeojin!

Kinatok katok niya ang pintuan. Bumukas ng bahagya ang pinto. Sumilip ang lalaki at tinignan siya.

“Can I come in?” she asked. Her lips shaking. Masyado nang malakas ang hangin at basang basa pa siya ng ulan. The guy gave her a smirk and immediately closed the door.

Gusto nang magwala ni Minhee pero di niya magawa. She can't move a muscle, her body was shaking and the wind felt like needles everytime it touch her skin. She sat down in front of the door, hugging herself and keeping herself warm. Her eyes slowly closing. Pagod na pagod na siya at gusto na niyang matulog. Hindi na niya napigilan ang mga mata niya at hinayaan nang pumikit ang mga iyon. She was still awake but her eyes were closed. She wondered kung ano na nga bang nangyayari sa kanya. Naramdaman niyang may gumagalaw sa katawan niya but she can't open her eyes to see who it was. And then she felt warmth all over her body. It was weird, but she wanted the warmth she was feeling. Ayaw niyang mawala pa ang nararamdaman niyang iyon. And the warmth calmed her system down.

SHE slowly opened her eyes, seeing a yellow ceiling. She turned her head to the right. A man was sitting there, cross legged. His hand on supporting hid bowed head and covering his face. He seemed to be sleeping.

Minhee just stared at him for a while. Siguro nanaginip na naman ako. She thought. Eh asan nga ba ako? Tumingin siya sa paligid. Nasa isang malaking kwarto siya. Maayos ang kwarto na may light pink walls. Bukas ang dalawang bintana sa bandang kaliwa at maliwanag na sa labas. May mga wooden furnitures sa kwarto at sa tabi naman ng hinihigaan niya ay isang lampshade sa bandang kanan.

Tinignan niya ulit ang lalaki. Sa figure palang nito ay halata nang may dating ang lalaki. Teka,ung suot niya. Nakilala niya ang suot ng lalaki at napaupo.

“Good Morning.” he said and revealed his face. There's a smile on his face. A smile which sent her chills.