Moe. Zo moe... Ik ben meer dan oververmoeid en toch slapeloos, weer. Weer staat me een lange, moeilijke nacht vol nachtmerries, ontwaken, opstaan, in bed kruipen, slapeloos zijn en uiteindelijk inslapen op te wachten. Gezellig vooruitzicht hoor, kan ik je verzekeren.
 Vandaag ben ik weer beginnen piekeren over je, over jou, die dit nooit zal lezen. Weer ben je mijn hoofd binnengeslopen op je eigen geniepige, maar nonchalante wijze. Helemaal zwart buiten je hoofdje, dat fel afsteekt tegen de donkerheid van mijn hoofd. Soms leidt dat lichtje me naar n goeie plek, meestal doe ik het lichtje uitdoven. Zoals laatst, de donderdag voor de vakantie. Ik zie niet in hoe ik verder zal geraken in het doolhof van leven, dat komt misschien wel terug, zeggen ze... Waarschijnlijk, zeggen ze. Ik zie niet, ik voel niet, ik vind niet hoe ik vuur kan maken om het lichtje weer te doen branden... Ik mis je