Evidence 09
I'm A Psycho“Hyung! Ireona! Dah pagi ni. Saya dah masak sarapan untuk hyung. Palli ireona!” kata Jongup. Pintu bilik Yongguk diketuknya beberapa kali. Tetapi, masih tiada tindak balas. Jongup mengetuk pintu tersebut sekali lagi. “Hyung! Ireona!” katanya lagi. Tiba-tiba, pintu bilik tersebut terbuka. Jongup tersenyum manis selepas melihat Yongguk. “Hyung! Palli! Saya dah sediakan sarapan untuk hyung!” kata Jongup. Tangan Yongguk ditarik perlahan oleh Jongup.
“Aku sibuk hari ni. Aku ada kerja kena buat dengan Youngjae. Kau makan jelah sorang-sorang,” kata Yongguk. Tangan Jongup ditepis dengan kasar. “Semalam hyung tak nak makan dan sekarang pun hyung tak nak makan. Kenapa??? Saya masak semua ni khas untuk hyung. Saya cuma nak hyung makan makanan yang saya buat ni. Saya...,” kata Jongup. Rasa kasihan mula melanda diri Yongguk. Memang kejam kalau Yongguk tak nak makan makanan Jongup buat tu lagi. Dah lah Jongup sanggup bangun awal pagi hanya untuk buat sarapan untuk Yongguk.
“Kalau macam tu, hyung makan dululah memandangkan si Youngjae tu tak siap lagi,” kata Yongguk. Dia segera menuruni anak tangga tersebut dan pergi ke meja makan. Jongup mula berasa gembira selepas melihat Yongguk menjamah sarapan yang disediakan olehnya tadi. “Jongup? Awal awak bangun,” kata Youngjae. “Youngjae hyung! Awak dah bangun? Sebenarnya saya bangun awal untuk buat sarapan dekat awak dan Yongguk hyung. Saya harap hyung suka makanan yang saya buat tu,” kata Jongup.
“Dia tak nampak jahat langsung... Betul ke budak ni yang bunuh abang dia tu? Ke aku dah silap orang. Ani! Tak mungkin aku silap orang. Tapi, Moon Jongup ni baik sangat-sangat. Tak macam apa yang aku sangkakan sebelum ni. Memang lain sangat...,” getus hati Youngjae. “Hyung?” kata Jongup kepada Youngjae yang sedang mengelamun tadi. “Ah, saya makan dulu ya,” kata Youngjae sambil menuju ke arah meja makan.
“So, apa pendapat kau?” bisik Yongguk ke arah Youngjae. “Saya rasa budak tu tak nampak jahat pun. Nampak macam biasa je,” bisik Youngjae pula. “Kan aku dah cakap,” bisik Yongguk. Youngjae mula berasa runsing. Betul ke tu Moon Jongup? Inilah pertama kali Youngjae terpaksa selesaikan kes yang susah. Sebelum ni, kes yang diterima selalunya senang je nak selesaikan. Youngjae memang tak pasti sekarang ni. Adakah Jongup ni baik ataupun jahat?
Yongguk bangun dari meja makan tersebut kemudian dia melangkah ke luar rumah. “Hyung dah nak pergi dah ke?” soal Jongup. “Kalau dah tau tu, tak payah tanya,” kata Yongguk. Langkahnya diteruskan. Tidak lama kemudian, Youngjae pun turut bangun dan ingin menuju keluar. Ketika dia ingin memegang tombol pintu rumah tersebut Jongup berkata, “Saya tak bunuh orang...” Youngjae terhenti sebentar. Pandangannya tertumpu ke arah Jongup. “Mworago?” soal Youngjae.
“Ani! Balik cepat tau,” pesan Jongup. Youngjae hanya menganggukkan kepalanya kemudian dia keluar dari rumah tersebut. “Yoo Youngjae. Dia ni nak tangkap aku ke? Kenapa Yongguk berpakat dengan Youngjae tu??? Bukan ke Yongguk sayangkan aku?! Youngjae tak guna!!! Berani kau hasut abang aku!” getus hati Jongup.
*****
“So, kita nak pergi mana sekarang?” soal Yongguk. “Kita akan pergi rumah lama Jongup,” kata Youngjae. “Rumah lama dia? Untuk apa?” soal Yongguk lagi. “Saya nak kenalpasti mayat tu milik siapa,” kata Youngjae. “Oh... Jadi, kau nak cek DNA mayat tu?” kata Yongguk. Youngjae menganggukkan kepalanya. Tiba-tiba, telefon bimbit Youngjae berdering. Dia mengangkat panggilan tersebut. “Yeoboseyo?” kata Youngjae. “Ni Detektif Yoo kan? Aku ada sesuatu nak bincang dengan kau. Kau ada kat mana sekarang?” soalnya. “Mian, aku sibuk sekarang. Lain kali, boleh?” kata Youngjae.
“Tapi-,” kata-kata lelaki tersebut berhenti di situ setelah Youngjae memutuskan panggilan tersebut. “Siapa tu? Kenapa putuskan panggilan?” soal Yongguk. “Tak penting,” balas Youngjae ringkas. Yongguk hanya mengangguk. Tidak lama kemudian, mereka sampai di rumah lama Jongup. “Ini ke rumah dia?” soal Yongguk. “Ya,” balas Youngjae. Rumah tu kecil dan nampak macam nak roboh. Maklumlah, dah lama terbiar. Kalau nak diikutkan, dah 6 tahun rumah tu kosong.
“Apa tunggu lagi? Jom masuk,” kata Youngjae kepada Yongguk. Mereka pun masuk ke dalam rumah tersebut. Mereka mula memeriksa setiap bilik di dalam rumah tersebut. “Mana mayat tu? Aku tak nampak pun,” kata Yongguk. Walaupun dia takut untuk tengok mayat tu, tapi dia nak tengok juga. “Mayat tu ada kat belakang rumah ni. Mayat tu dah ditanam tapi saya gali dan keluarkan mayat tu,” kata Youngjae. “Ditanam???” kata Yongguk. “Ya,” kata Youngjae.
Kini, Yongguk terkedu. Takkanlah Jongup yang buat semua tu. “Itu dia,” kata Youngjae sambil menudingkan jarinya ke arah mayat itu. Yongguk tergamam. Seluruh tubuhnya mula menggeletar. “Teng... Tengkorak???” kata Yongguk. “Mestilah mayat tu dah jadi tengkorak sebab dah lama terbiar,” kata Youngjae. Yongguk menggosok matanya beberapa kali. Tetapi, dia tidak bermimpi. Apa yang dia nampak sekarang ni ialah realiti!
*****
Jongup mundar-mandir di ruang tamu. Sekarang ni dah lewat malam tapi Yongguk dan Youngjae masih belum pulang. “Hyung... Hyung pergi mana? Hyung lari dari saya ke? Hyung benci saya ke? Mianhae... Saya tau saya dah banyak kali menyusahkan hyung... Hyung takkan buat camni kan? Saya tak nak hyung lari dari saya macam mana Daehyun hyung buat kat saya...,” kata Jongup.
Waktu hujan ni idea aq selalu muncul~ XD
Comments