PROLOGUE

"Jin san ka pupunta?" ang sabi ni Kuya.

"Saglit lang to kuya, may kailangan lang akong puntahan" ang sabi ko.

"Alam ko iyang pupuntahan mo.... mas pipiliin mo talagang umalis sa tabi ni Ina para lang sa walang kwentang bagay na yan?" galit na pagtutol parin ng aking kapatid.

"Hindi mo alam ang sinasabi mo kuya... mas pipiliin kong ngumiti kahit saglit kaysa umiyak dito at walang magawa... alam kong maiitindihan ako ni ina" Yun lang at patuloy na akong umalis ng hindi lumilingon sa aking kapatid. 

Huwag mong intindihin ang kapatid mo, Sandali lang ito, sandali lang, at kahit kailan hindi na to mauulit pa.

EPILOGUE

Sinong mag aakala, na sa simpleng paghanga ko sa isang korean Idol ay magiging okay ang lahat? Dati ang tingin ng iba anong nakain ko bakit ko sila iniidolo, hindi ko na lang sila pinansin at nagpatuloy saking pagsintang paghangang pururot.

Malay ko ba? Ni sa hinaharap hindi ko lubos maisip na mabibigyan ako ng pagkakataon na makaharap at makasalo pa sa isang fanmeeting ang mga hinahangaan ko?, sino ba naman ako?.

Isa ito sa mga desisyon ko na mahirap atang pagsisihan. Dahil pagkatapos ng fanmeeting na iyon, unti unting na resolba ang problema ko. Hindi pa din ako makapaniwala na dinalaw nila ako sa gitna ng aking problema. Alam kong may ginintuang puso ang SHINee, di ko lang akalain na aabot sa ganito ang kadakilaan nila.

Mantakin mo yun? sinorpresa nila ako sa hospital habang binabantayan ang comatose kong ina.... iyon yung mga oras na nawawalan na ako ng pagasa sa buhay, ni hindi ko na makuhang isipin ulit ang ngumiti at tumawa, hindi na din epektibo ang mga kanta nila para maging positibo ulit ako na magiging okay ang lahat. 

At narealize ko, ito pala ang hatid sakin ng iniidolo kong SHINee sa mga NGITI at TAWA nila, hindi ako humingi ng kapalit sa pagmamahal ko sa kanila, kusa na nilang binalik sa akin iyon at diyos narin ang gumawa ng paraan para maihatid ang biyaya niya. 

Salamat diyos ko, salamat.

I know it's weird but..

This is what like SHINee has to me...

I'm not saying this is a true to life story, I mean the concept of this story is based on how I see them  right now.

I've made their songs as somewhat my strenghts to carry on...

By just listening to them, I can put a smile on my lips even when I'm in the hardest. 

Am I too dramatic? hehe... Sorry...

Don't mind me. :D