Naka upo ngayon si Winter sa sala at hinihintay ang mga kaibigan niya na dumating. Ihahatid na nila sa bagong tahanan ang kaniyang asawa na si Minju pero hanggang ngayon ay hindi parin niya lubusang naiisip na ito na ang huling araw na makakasama niya ang kaniyang pinakmamahal.

“Hey, nag kape ka na ba?” Tanong ni Ryujin sa kaniyang kaibigan na naka tulala ngayon.

“Do you think na kakayanin ko?” Tanong ni Winter kay Ryujin. Umupo naman si Ryujin sa tabi niya.

“Oo naman. I believe in you Win. Lahat ng hamon sa buhay nakakayanan mo at never ka sumuko sa mga ‘yun. Idol kaya kita.” Saad ni Ryujin. Napatingin naman si Winter sa kaniyang kaibigan.

Nabalot na ng katahimikan ang paligid. Hindi alam ni Winter ang kaniyang gagawin sa mga oras na ito. Gusto na lamang nito na tapusin ang pag – hihirap niya pero alam niya na hindi ito magugustuhan ng kaniyang asawa.

I miss her. I miss her smile, her warm hugs, her soft laugh, her motivational words and mostly her calm energy. I really miss you lovie. I miss you Minmin.

“Winter, anak. Tara na ikaw lang ang iniintay.” Napatingin naman si Winter sa nanay ni Minju. Ngumiti ito at tumayo sa kaniyang inuupuan.

[North Cementery | 10 am]

Maaliwalas ang panahon ngayon at malamig ang hangin. Nasa harapan ngayon si Winter at may hawak na mic.

“Magandang umaga sa lahat. Wala akong na prepare na eulogy para kay Minmin dahil sabi noon ayaw niya ako mag eulogy sa kaniya kasi nga raw hindi ito bagay sa’kin mag deliver ng eulogy. Napaka desisyon talaga niyan ni Minmin.” Pabirong saad ni Winter. Nag tawanan naman ang mga taong nasa harap ni Winter at kahit ang mga kaibigan nila ay nag tawanan rin.

“Minmin would laugh at us dahil sa napaka drama natin sa araw na ito pero wala siyang magagawa. Minmin is our good friend, a daughter and wife to me, we been together for so many years. She’s been my strength for every day. Kaya hanggang ngayon ay hindi parin ako makapaniwala na ihahatid na natin siya sa bagong tahanan niya.” Winter takes a deep breathe. Her tears are building up and her chest is getting heavy. She clear and continued her speech.

“Minmin is happy and living her life up there. I know she’s overthinking at gusto na tumalon pababa because she felt guilty for what happen. If naririnig mo ito mahal, don’t feel guilty about what happen. We’ll be happy and kakayanin namin na tanggapin ang lahat with all our heart. We promise na hindi ka namin makakalimutan. You have big place on my heart and I promise na aalagaan ko ang mga taong naiwan mo rito at I hope na mag kita ulit tayo. Maybe sa itaas or next life. I love you Minmin. I love you mahal.” Winter finally broke down. She cried and cried. Her friends are supporting her na hindi ma out of balance.

They guide her sa harap ng kabaong to throw pink roses. Minju likes pink roses and she promise to her wife na dadalhan niya ito palagi.

“Win hindi pa ba tayo pupunta sa heart for child foundation? Ngayon yung meeting natin with them.” Pag-paalala ni Giselle sa kaniyang kaibigan, na naka upo sa harap ng puntod