“All rise, the court is now in session with the Honorable Judge Catherine Seo, presiding judge.”

‘For arraignment: Criminal Case No. 1#####-D People of the Philippines v. Kim Jongin for violation of Republic Act No. 9262.’

“Your honor, I am Prosecutor Winter Kim appearing as Public Prosecutor for the government..”

Sobrang liwanag sa loob ng court room at halos hindi na maaninag ni Winter kung sinuman ang nagsasalita sa unahan. She was watching herself as she interrogate a witness na may wavy hair ngunit sobrang liwanag. Everything sounded gibberish to her ears.

It was as if nandoon siya ngunit wala din.

Like it was only her spirit alive, but her body was moving on its own accord. She saw a smirk plastered on her lips and she gave a confident smile to someone on the other side of the room. She can only make out the black healthy hair dahil natatakluban ito ng broad shoulder ng agitated na poging lalaki na matangkad.

“Objection, your honor!” depensa ng attorney ng lalaki.

JUDGE: What is the ground for your objection?

“The question is immaterial.” 

JUDGE: Objection overruled. The witness may answer.

“As we can see on the medical certificate here that you signed, it’s clear that my client suffered physical abuse from the defendant, Mr. Kim Jong In…”

Tensionado ang buong courtroom dahil sa galing ng dalawang abogado sa paglatag ng kanilang mga argumento. Lalo namang sumasakit ang ulo ni Winter dahil hindi niya alam kung bakit siya nanuod ng isang trial at this moment.

She recognizes herself but it feels like everything is out of her control.

Parang andun siya na wala. Naguguluhan ang utak niya. For some reason, malakas ang kabog ng dibdib niya. Para siyang lumulutang sa kawakan at natutulala na lang sa mga ganap. Hinahayaan niya lang ang sarili niya na makinig sa kung ano man ang maging verdict.

“We have now heard arguments from both sides in the case of People of the Philippines vs Kim. I must now decide if the State has proven beyond a reasonable doubt that the defendant is guilty of the violation of Sec. 5(i) of RA 9262.”

Nag-ingay ang korte at nadinig ang pagbang ng wooden gavel ni Judge Seo. 

“Order in court!”

–

Beep. Beep. Beep.

Hingal na hingal na napamulat ng mata niya si Winter. 

Puti. 

Puro puti ang naaaninag ng mata niya. Parang kasingliwanag ng courtroom kanina ngunit ngayon ay puting pintura naman ang nagpapasakit ng mata ni Winter. She blinked to adjust her eyesight from the light outside reflecting on the window.

‘.’ 

Hindi masyado makagalaw ang katawan niya at para siyang nalamog all over. Para siyang nakalutang sa higaan niya at kung ano anong tubo ang nakasaksak sa braso niya. Madidinig din ang hum ng aircon at ang constant na beeping aparato ng heartbeat monitor.

Nagbukas ang pintuan at tumambad lang naman sa kanya si Mama Mary.

Or a human version of the said saint.

Long black hair tied back neatly on a high ponytail, quail egg-shaped face, thick eyebrows, brown iris, matangos ang ilong, luscious red lips, at halos natatakpan na nunal sa ibabang labi, Dr. Katarina Yu-Kim took Attorney Winter Kim’s breath away.

Bagay na bagay din sa kanya ang suot nitong doctor’s coat na humuhubod sa y na katawan nito.

‘Nasa langit na ata talaga ako.’ Winter thought mindlessly.

Hindi niya alam kung bakit siya nakaratay sa hospital or kung anong disgrasya ba ang tinamo ng katawan niya at bugbog siya ng kung ano anong medication. Ngunit para sa bading niyang puso ay parang nakajackpot pa siya kahit sobrang sakit ng katawan at ulo niya.

‘Ang ganda ganda naman ng bungad ng pagmulat ng mata niya.’

Ngingiti sana siya ng malaki ngunit parang nangingilo ang buong mukha niya.

‘Putangina. Ano bang nangyari sakin?’ 

Di tuloy siya makaporma kay Doc na maganda.

“I’m so glad you’re awake.” sobrang nagniningning yung mata ni Doc Karina when she said that. She started checking the monitors like a well oiled machine. Naroon na din ang pagkutingting sa dextrose niya. “What do you feel? Do you need water? Mahihirapan ka pa sigurong mag-speak. Do you want to eat?” sunod sunod na tanong nito.

“Hmmm…” Winter can only hum in response kahit na nakaka-overwhelm yung dami ng tanong. Teka lang, mahina ang kalaban. Her eyes are still blinking at parang napipilipit ang dila niya sa bibig niya.

She was feeling everything all at once now. Admiration. Confusion. Dizziness. Hunger. At antok.

Sa sobrang dami, hindi niya na alam ano uunahin niya. 

Knock. Knock.

May lalaking nakawhite na pumasok tapos dumerecho sa maliit na pinto. Sa banyo.

Kung nasa heaven si Winter at wala sa hospital, that must be San Pedro.

Ang snob niya naman. 

Chos!

Kung ano ano ang iniisip niya dahil sa halo halong nadarama ng katawan niya. Parang nabugbog at napuruhan talaga siya ng kung ano man. Pero dahil may bahid ng kalandian siya sa katawan, hindi na din siguro masama. 

“I-ikaw…” uutal utal niya pang sabi. “Ikaw ang k-kailangan ko.” dagdag niya pa. “P-papakasalan po.” makapal ang mukhang banat niya. Yung ganda ni doc, di basta basta pinapakawalan. Dapat inaangkin.

Besides, sa dami ng sakit na nararamdaman niya physically, si doc lang ang nakakadistract sa kanya. Certified bading talaga si attorney! Gusto niyang sipain ang sarili niya sa kanyang kalokohan. 

Nasa bingit na nga ata siya ng kamatayan tapos kalandian ang nasa isip niya. Or nasobrahan siya sa anesthesia, sa gamot kaya naman latak latak na ang sanity niya.

Ewan.

Basta nakaka-hypnotize lang yung ganda ni Doctor Katarina Yu-Kim according to her nameplate.

Uyy. Same pa sila ng last name. 

Nakita niya na natawa si doc kaya naman lumabas ang dimples nito sa may jawline. It wasn’t as deep as her dimples pero cute din tapos naningkit yung mata. O diba, siya ang happiness ni doc, may kasamang giggle pa na animo kinikilig.

‘Ano ba babe, masyado kang masaya sa piling ko.’ cocky na isip ni Winter.

“Wifey, bolera ka talaga. Didn’t we get married na?” Karina answered while shaking her head tapos nag-wiggle ng eyebrow playfully. “Gusto mo ng second ceremony? Sabihin mo lang, maybe we can do that once you recover.”

Uyy…uyy..ano daw?

Teka, dahan dahan lang.

Bakit naman ang speed?

Humaharot lang naman siya pero harurot ang nakuha niya.

‘Kelan pa ko kinasal?’ 

'Why am I in a ing hospital in the first place?'

‘How did I forget my wife?’

And her vision turned pitch black.

–

TBC.

Please do not associate the characters I write with their real life counterparts. While there might be resemblance here and there, the author does not intend to make anyone delusional in any way. Everything that is written in this fanfic is a pigment of imagination and is a result of my strive in improving my writing skills.

Copyright © 2024 Rhi (Soshi_051697)

All rights reserved. No part of this book may be reproduced or used in any manner without the prior written permission of the copyright owner, except for the use of brief quotations in a book review.

--

Yes, yes another commission work. Masyadong generous yung nagrequest kaya ganto. The title is tentative pa but certified fluff. Pure fluff. LOL. Na medyo crack ata? Ewan. 

Anyway, I'm a er for feedback so you know the drill. ^^