“Bakit hindi ka kumakain?” Kunot-noong nakatingin sa akin si Liz.

 

It’s Monday, 12:11PM. Absent si NingNing kasi may lagnat siya. Lumabas sila ni Gowon nung gabi ng Sabado at naulanan siya. Ang nipis pa nung suot niya, alam niyang ganito ang panahon. Bukas makalawa pa aalis yung bagyo.

 

Andito kami sa Jollibee ng kaibigan ko. She ordered so much food na malapit na niyang maubos. Spaghetti lang binili ko. “La akong gana.” Uminom ako sa Coke Zero ko.

 

Hindi ko sila naaya na pumunta sa amin para mag-review kasi hindi rin ako makapagaral ng maayos. Natulog at kumain lang talaga ako this weekend. I’m dreading today kasi.

 

Kumagat siya sa manok niya, “Ah. Ngayon pala yung ano niyo ni ano.” Her voice wasn’t teasing, walang tigatig ang tono niya. Nagpatuloy lang ito sa pagkain.

 

“Gusto mo sumali sa amin?” Tanong ko na nagdulot sa kaniyang pagtigil sa pagnguya. Dinagdagan ko yung sinabi ko, “Busy na kasi mga seniors namin sa internships nila, last term na rin nila sa school kaya naghahanap kami mga pwedeng ma-recruit.”

 

Sunod-sunod ang mga message nila ate Nayeon ukol sa simula ng OJT nilang seniors this week. Kaya rin pala hindi ko na sila masyado nakita dun last month. Oh, last, last month pala. April na ngayon.

 

Magkakaroon kami ng rotation sa departments as per our station director. Ipinagdarasal ko na hindi ako mapunta sa hosting department. Mas gugustuhin ko pa matuto mag-edit kaysa maging reporter.

 

Pwede ako sa technical team, I think. Gusto ko dun sa bagong addition na transcription department. May ilan pang mga dagdag na departments, advertising at production operation. Mas okay ganun kasi halos yung team namin gumagawa niyang mga duties.

 

Magsisimula silang mag-recruit sa finals dahil magiging busy na yung mga magiging seniors next school year. That includes Karina. Sa program namin, the last two semesters are meant for OJT talaga. Ibig sabihin, she won’t be here sa campus for most of the time.

 

Nabanggit niya sa akin na sa school pa rin namin siya maga-apply for internship, sa high school department. Pero may nabanggit rin siyang institution na gusto niyang pagtrabahuan sa ibang lugar.

 

“No thanks. Mas pipiliin ko pa dun sa club ni NingNing.”

 

I looked at my wristwatch, “Bilisan mo kumain, gusto ko na bumalik sa school.” Inayos ko na yung mga gamit ko, inubos ko na rin yung onting natira sa pagkain ko. Dalawa pa ang klase namin this afternoon. Isang major tsaka isang minor.

 

Sinigurado kong nasa bag ko ang notebook ko na may laman ng mga notes ko. I made sure to write notes ng discussions namin kanina kasi ise-send ko ito kay bud. Next week na yung exams, I feel underprepared.

 

Sisimulan ko na talaga mag-review mamayang gabi. This weekend na lang kami mag-group study nila Liz. Sa bahay pa rin namin ang venue. Nasabihan ko na si papa. Gusto nung dalawa matulog dun sa Sabado, so aayusin ko yung guest room namin sa Friday.

 

Gusto nila gumawa ng rice krispies treats as snacks namin. I had to remind them na review for exams ang ipupunta nila sa amin hindi ganap na sleepover. Pati si papa ang dami gusto lutuin para sa amin, may inaaral kasi siyang bagong recipe ng pinikpikan.

 

Pinanuod ko ang kaibigan kong lamunin ang kanin sabay inom sa isang boteng tubig sa isang lagok. “Ubos! Tara, tara.” Inakbayan niya ako hanggang sa makalabas kami sa kainan.

 

Ang kulimlim na naman. Gamit na gamit ko na itong Crocs na bigay ni kuya sa akin. Balak ko bumili ng Jibbitz para mas maganda tignan, itim kasi yung kulay na binili niya, hindi masyadong pansinin.

 

Dumighay si Liz, “Ngayon pala groupings sa NSTP, tabi tayo ha.” Group project na naman.

 

Saktong pag-ring ng bell nakarating kami sa classroom. Nag-send ng picture si NingNing sa gc namin kaya nag-send rin kami pabalik ng picture namin. Itong teacher namin dito ang pinakaseryosong guro na na-encounter ko sa dito sa college.

 

Kahit isang minuto pa yan, late ka na agad, walang awa. Kapa naman limang minuto ay absent ka na para sa kaniya. Dinaig niya pa yung mga prof namin sa majors. Siya na talaga!

 

Mali-mali pa mga bigkas niya sa apelyido, kahit na laging sinasabi sa kaniya ng students yung tamang pronunciation. Lagi pa siyang may pinapanuod sa amin na videos, hindi naman siya nagtuturo.

 

Tulad ngayon, may pinapakita na naman siyang video about sa gagawin namin sa exams. Bandaging at CPR. Tapos hindi niya kami bibigyan ng live demonstration, para na naman kaming mga baliw na kung ano-ano ginagawa.

 

Binigyan niya kami ng equipment at hinayaan na niya kaming magisa. Lumabas na siya ng room after the video. Liz and I tried to do the activity on each other. We gave up after how many tries, yung iba binababoy na yung dummy.

 

Bumalik siya 15 minutes before time, nag-assign siya ng pitong grupo na may limang membro. Per row yung ginawa niya kaya naman guaranteed na magkasama kami ni Liz. I informed him na absent ang isa sa amin, sa ibang grupo niya nilagay si bud.

 

Ka-grupo namin si Kazuha. Ito na yung group namin para sa exam next week. By group ang pag-grade ni sir kaya kailangan namin proper teamwork. Gumawa sila ng gc at pumili na kami ng mga gagawin namin. Kami na ni Liz sa bandaging, yung isa sa CPR, yung dalawa sa rescue.

 

Paguusapan na lang ulit namin ng mas maayos sa chat. Bumaba na kaming isang floor para sa last subject namin today. Presentation ng huling dalawang groups. Tapos na kaming tatlo nila bud, we were the first groups to present sa class.

 

Naka-ready na yung PPT nila nang makapasok kami sa room. Ito pinakagusto kong subject kasi ang galing magturo ng teacher namin kahit na fresh graduate pa lang. He’s close sa age namin kaya alam niya ang receptiveness namin when it comes to learning.

 

Lumingon ang kaibigan ko, “Penge candy, Chenle.” Inabutan siya ng isang pirasong Mentos. Tumingin ito sa akin at tumango, offering me one as well. “Thank you,” I gladly took the mint.

 

Wala namang kakaibang naganap sa class namin. Okay yung mga presentations, nagustuhan ko yung pinakahuli, talk show yung theme nila and mataas engagement naming lahat.

 

Sinamahan ko muna si Liz sa registrar, may tatanungin daw siya about sa tuition namin. Naalala ko yung huling punta ko dito, tungkol rin sa tuition ko, kulang kasi nabayad ko nung second semester ng first year. Buti at maganda yung mood nung nagbabantay noon.

 

Nagpaalam akong bibili ng tubig sa canteen at pagbalik ko, mukhang problemado ito. Hinila niya ako, “Bukas na lang pala.” Tinignan ko siya ng masama, nagpasama pa siya kung hindi rin lang niya itutuloy. She’s speed-walking away from area.

 

Hinabol ko pa ito, “Bakit? Onti lang naman pila ah.” Nagtataka ako bakit bigla siyang tumakbo papalayo.

 

Tinuro niya yung nasa likod ko, “Andun si ano…” Mabilis kong inikot ang ulo ko. Malayo na kami kaya hindi ko na makita yung mga mukha ng mga tao dun. I got who she was referring to. Only one person can evoke a reaction like that from her.

 

Lumapit ako sa kaniya, “Okay, bukas na lang. Pasara na rin naman sila.” Naglakad na kami pabalik sa Perfecto. Hindi na siya nagsalita the whole walk back, hindi ko na ito pinansin at ayaw ko siya ma-conscious or anything.

 

Gusto niyang ihatid ako sa lab pero ako na yung nag-offer na maghatid sa kaniya sa paradahan nila. She even said sorry sa akin, which I dismissed agad-agad. Naiintindihan ko naman siya, been there, done that. There have been so many times na may nakita akong tao na ayaw ko makasalimuha and I willingly avoided them.

 

“Ingat ka pauwi,” dahan-dahan akong naglakad patalikod pero nakaharap pa rin ako sa kaniya. Hindi naman mahaba pila kaya makakasakay siya agad.

 

She gave me a small smile, “Salamat. Goodluck sayo, wag ka sana matulad sa akin.” Nagawa niya pang gawing biro yung nangyari, so typical of her.

 

We gave each other one final wave of goodbye at bumalik na ulit ako sa campus. Bawat hakbang ko, mas lumalalim yung kabang nararamdaman ko. i got enough confidence to message her.

 

Nag-send ako ng short text, telling her na maghihintay na ako sa kaniya sa lab. Although dadaan pa ako sa 7th floor para mag-report, sinabihan rin kasi ako ni Rei na pumunta muna dun. Alam ko ring may class pa si Karina kaya tatambay na lang ako for the meantime.

 

Pag dating ko dun, sinalubong ako ni Ryujin. I looked around to see kung meron yung bata pero puro writers at editors nandito. “Meron na tayo bagong assignments,” tinuro niya yung bulletin board sa harap. Nakapaskil lahat ng announcement namin dun.

 

Magkatabi kami naglakad patungo sa stage. I carefully read the lists of names, squinting my eyes trying to find my name. Ayun! Ha?! Sa reporting ako napunta… May pangalan rin ako sa admin section. Napapakamot na ako sa ulo. Paano nalang ako dun?

 

“Tayo ata meant to be, Winter. Tignan mo, magkasama tayo sa admin!” Hindi ko ma-appreciate yung sinabi ng kaibigan ko dahil pinoproblema ko na ang mga magiging duties ko sa bagong departments ko.

 

At least may kakilala na ako sa isa, tinignan ko ulit yung listahan ng mga DJs at hosts, puro galing sa technical at creatives team. Hindi man lang nasama si Eunchae. Puro hindi familiar yung mga pangalan. Iilan lang kasi natira sa technical department, gawa ng puro seniors nandun at need na nga nila simulan internship nila.

 

Tinanong ko si Ryujin kung may mga bagong members na ba kami, “Meron na. Nandito sila kanina, andaming taga CEAT.” Nagpakwento ako sa kaniya. Pinaalala niya rin sa akin ang peer evaluation namin sa team bago matapos ang semester, sa akin in-assign. Weird naman na ako ang magha-handle dun, makikita ko mga hinanakit namin sa isa't isa, ganon. 

 

Hahanapin ko pa sana sa listahan yung pangalan ni Karina pero tinawag na ako ni ate Yves para sabay na kaming pumunta sa lab. Hindi ako naiilang sa kaniya kasi siya madalas nakakausap namin with regards sa programs sa station. She’s nice.

 

“Kaka-message sa akin ni Karina na mamayang 4:30 pa siya out sa last class niya. Help me test the equipment na lang muna.” Tumango lang ako sa sinabi niya. Ang bitter ko ata at medyo napasimangot ako sa pag-message ni Karina sa kaniya, hindi kasi siya nag-reply sa akin. Deserve ko naman ma-balewala. 

 

Mabilis kami nakapag-set up ng mga gamit sa lab. Sobrang organized kasi lagi dito, silent rule na among students who use this room na dapat walang bahid ng gulo dito sa loob at all times. Sobrang ingat rin talaga naming lahat dito dahil napakamahal ng mga equipment. Sira mo, bayad mo.

 

Pinapunta niya ako sa desk para i-test ang lighting at kung ano-ano pa. My phone rang in the middle of screening kaya I excused myself. Si Ryujin na naman, naisip ko. Lumabas ako para sagutin ito, “Hello.”

 

“Balik ka dito, andito si SD, pinapatawag ka,” kalmado ang boses niya kaya hindi ako masyadong kinakabahan.

 

Nagpaalam ako kay ate Yves at agad na tumaas. Turns out may pinapaalis siya sa script na pinasa ko. I quickly got to doing what she told me to do. Hiniram ko yung laptop ni Rei, siya lang meron ngayon dito eh.

 

Alas kwatro y media nang matapos ko ito. I saved it sa flash drive kong never nawala sa bag ko. Bahala na si ate Yves magayos nito mamaya, wala akong ideya paano gumagana ang mga teleprompter.

 

Buti na lang I still work great under pressure, tsaka akala ko ipapa-revise niya lahat ng sinulat ko. Baka naiyak na ako sa harapan niya kung ganun. Bago bumalik sa baba, may binigay si Rei sa akin na mga reports she assigned me to organize for tomorrow.

 

Ilang puno kaya ang pinutol para sa mga hawak kong papel ngayon? I remember suggesting that we go completely paperless sa SLC to be more eco-friendly. Apart from the fact na digital era na ngayon, makakaiwas pa kami sa excess waste. Ewan ko if mangyayari yun.

 

As much as I wanted to rush, kinailangan kong magdahan-dahan dahil isang maling kibo ko, aabutin ako hanggang next year para pulutin itong lahat. Yung elevator dito sa building, ayun, sira pa rin.

 

Nawala na sa isip ko na makikita ko nga pala si Karina ngayon, basta-basta na lang akong pumasok sa lab. Muntik pa akong matapilok sa pagmamadali. Hindi ko pa siya napasin nung una.

 

 

 

 

 

 

 

Heejin and I bid each other goodbye as we were dismissed. The other three are in a different class code for this class. They were the class before us. I quickly headed to the floor below. I know she’s already been free by now, I’ve memorized her schedule.

 

My classes for today have been nothing short of great. Our research paper was greatly recognized by our teacher. He mentioned very few mistakes and changes we need to make, and the overall reaction we got from him was all positive.

 

We all congratulated ourselves, especially our leader, Lia, who really stepped up for our group. I’m genuine so happy na reliable ang mga group mates ko, unlike the previous people I’ve encountered na mga pabigat.

 

I made sure to send a message kay Yves kaya she knows na I’ll be a bit late. I don’t know about Winter though. She’s probably already there. Hopefully, she is. In all honesty, I’m quite excited to see her again. I can’t seem to help it. She’s seriously got me in a chokehold or something.

 

There was nobody outside the room. I’m feeling hesitant to enter. I breathed quite loudly before opening the door. I was greeted by Yves, she’s the head of production of SLC. Siya ang kasama namin sa filming today.

 

I said hello to her, “Hello, Karina! Ready ka na ba?” I’m still not in my proper attire so I excused myself to go change sa CR sa hallway. I scanned the room before leaving and I didn’t see any hint of her.

 

I’m starting to think na hindi niya kami sinipot. Nonetheless, I went and got dressed. I only changed my top since half-body shot lang ang gagawin namin. I also put on a bit of make-up to look presentable. I never thought I’d be doing news anchoring in my life but here I am. I’m actually considering this as a future career path for me now.

 

After about ten minutes, I returned. It was still only the two of us when I got back. I got settled sa pwesto ko and scanned through my script. The script that she wrote for me. I think she writes really well. Not being biased. If anything I shouldn’t even be complimenting her.

 

Yves is still busy setting up the camera, “Tayo ka nga saglit.” I did as she ordered. It’s actually my first time to be doing news reporting like this, I’ve only ever seen the others do it before. I think kaya ko naman, I practiced many times sa bahay kanina.

 

She fixed the lights a bit and finally settled sa control room. We were quiet for a while when she finally said something. It seems like she zoned out. She peeked from the booth, “Wait lang natin si Winter. Pinatawag kasi siya sa taas ni ma’am.”

 

As if the timing was like in the movies, she came barging through the door. Her arms are almost invisible with the amount of papers she’s carrying. Inalalayan siya ni Yves, helping her with the stacks and stacks she has on her hands.

 

I watched as they scrambled through the papers, both of them trying to put them down properly without making a mess. I was contemplating if I should help but Yves dismissed me when I tried to stand up.

 

They managed to get everything organized after a bit of chaos. I sensed the awkwardness in her immediately. She made eye contact with me and I almost didn’t hear her greet me. She also gave me a timid smile. I tried my best to stay sane.

 

I could see their mouths move after the other, then I saw Winter give Yves something. I couldn’t see it. They talked for a bit more, and both of them looked serious. I think Winter is tell Yves about sa dala niya.

 

I was paying attention to her every move. She was going through a folder, looks like may hinahanap siya. I got nervous when I noticed she started walking toward me, she just looks so innocent. She has a beanie on, it looks really cute on her.

 

“Pinapalitan sa akin ni ma’am yung script…” She handed me it. “Halos same lang naman, binawasan ko lang yung hard news.” I thanked her, we both smiled at each other.

 

She stayed standing in front of me until sumigaw si Yves ng, “Ready! Start na po ta