A/N: italics: thoughts and/or flashbacks

It’s been a very long evening and she didn’t even know where she was, how she got there or why she was there. Ang tanging alam lamang niya ay nakatulog siya habang nagaayos siya ng mga expenses ng café na pagmamay-ari niya but there she was, in the middle of a dimly lit room where she could barely even see anything.

Hindi niya alam kung nasaan siya at kung paano siya napunta roon pero hindi siya nakakaramdam ng ni katiting na takot. She actually felt comfortable and safe, except for the fact that she could feel someone was watching her, intently. Ramdam na ramdam niya na may pares ng mga matang masugid na nagmamasid sa kanya.

She stood up and tried to look for the person watching her, pero higit pa roon ang natagpuan niya.

“Light switch.”

She pressed the button and illumination suddenly filled the room. Her heart fluttered when she saw the man standing in the middle of the room. He was holding a bouquet of roses while smiling, showcasing his beautiful dimple. His cute, chinky eyes were focused on hers, as if she’s the only thing that he could see.

“Anong trip to?”

“I already told you, ipapakilala kita sa babaeng mahal ko diba?”

Mabilis na lumapit ang lalaki sa mesa di kalayuan sa kinatatayuan nito at tila ba may isinusulat ito.

“Yun lang naman pala, bakit kailangan mo pa akong kidnapin? Sasama naman ako ng matiwasay.” Walang emosyong wika niya sabay upo sa couch kung saan siya nakahiga nang magising siya ilang minuto lamang ang nakalipas. Pakiramdam kasi niya ay may humigop sa lahat ng kanyang lakas. Just knowing the fact that the person she loves has another girl in his heart made her feel weak and numb. Wala na siyang maramdaman na kahit ano, ni sakit, wala.

Gusto niyang magtatakbo palayo sa lugar na iyon pero tila ba’y wala siyang sapat na lakas para gawin iyon; so she just sat there, savoring the numbness that the pain she was feeling caused her.

“Leeteuk.”  She whispered the man’s name.

“Hmm?”

“Is she pretty?”

“Very.”

“Is she nice?”

“The nicest person I’ve ever known.”

“Do you really love her?”

“With all my heart.”

Muntik na siyang mapahikbi dahil sa naging sagot ng lalaki. Masokista nga ata talaga siya, gusto pa niyang sa bibig mismo ni Leeteuk niya marinig kung gaano nito kamahal ang babaeng pinili nito.

A tear fell from her eye as she watched him happily prepare for his proposal.

“Ivy.”

Mabilis niyang pinalis ang kanyang mga luha nang bigla siyang nilingon ng lalaki.

“Bakit?”

“Smile!” Pagkasabi niyon ay bigla na lamang mag nagflash na camera sa kanyang harap. He was using a Polaroid camera kaya naman agad na lumabas ang litaratong nakuha nito.

“Adik ka ba?” Asar na wika niya bago siya tumayo at pilit na inagaw sa lalaki ang litarto. Panigurao kasing kuhang kuha roon kung paano siya umiyak.

He cant see me crying.

Nagtaka siya nang hindi man lamang pumalag ang lalaki, bagkus ay pinanuod lamang siya nito, as he’s anticipating something. Tinaasan niya ito ng kilay pero nginitian lamang siya ng kaharap.

“Look at the photo.”

Ito na mismo ang humawak sa kanyang kamay at nagtihaya sa litrato. Shock flooded her system when she saw what was written on the Polaroid paper.

The girl who stole my heart.

Hindi niya alam kung dapat ba siyang maging masaya or kung dapat ba niyang paniwalaan ang nakikita.

“Ano to?” Halos pabulong nang tanong niya.

“I told you I’m gonna introduce you to the woman I love.”

“I know, but what’s this for?” Tinalikuran niya ang lalaki. Naramdaman na kasi niya ang muling pamumuo ng mga luha sa kanyang mga mata. Ayaw niyang makita siya nitong lumuluha, ayaw niyang makita siya ni Leeteuk na nasasaktan.

She was busy trying her hardest to keep herself from crying nang maramdaman niya ang biglang pagyakap sa kanya ng lalaki mula sa kanyang likuran.

“What you see is what you get, Ivy.”

“Wag mo akong pinagppraktisan Jungsu, baka maniwala ako niyan.” Pilit siyang kumawala sa pagkakayakap ng lalaki ngunit bigo siya dahil lalo lamang humigpit ang pagkakayakap nito sa kanya.

“Makinig ka muna sakin Ivy.” He sighed. “When I first saw you, iba na ang dating mo sakin but I just ignored all my feelings. I thought it was just another crush or admiration that I feel every time I meet someone I find interesting but I was completely wrong. Every moment that I spent with you was heaven. Every time I’m with you, I feel like my heart’s gonna burst. I was so happy that I didn’t even notice that I was already falling deeply in love with you.” Lumipat ang lalaki sa kanyang harapan pagkatapos ay pinunasan ang mga luhang hindi na niya nagawa pang pigilin. “I love you Ivy.”

Mahal ko na si Leeteuk.

 She was about to tell him how she feels, that she love him too before those words echoed in her head.

****

“Bakit parang high ngayon si Lei?” Tanong niya sa mga empleyado niya. Kadarating lamang kasi niya kasi noon at inabutan niyang parang nasa cloud nine ang co-owner niyang si Lei.

“In love kasi yan Ate Ivy.” Sagot ni Kardy, isa sa mga waitress doon.

“Weh? Di nga Lei? Marunong ka palang umibig?” Pabirong baling niya sa kaibigan.”

“Sobra ka Ate. May puso din naman ako and I can fall in love.” Halos pakantang sagot naman ng babae.

“In love ka ba talaga o nakadrugs ka lang?”

“In love! Malinaw pa yan sa sikat ng araw.”

“At sino naman ang malas na lalaki na nagkamali sa paggayuma sa’yo?”

Nginisian siya ng babae bago siya nito kinaladkad patungo sa kanyang opisina. Marahan pa itong naglakad palapit sa malaking poster na nakadikit sa pader ng kanyang opisina.

“The lucky guy is…” Naglanding ang daliri nito sa mukha ng matalik niyang kaibigan. “Park Jungsu.”

Napahalakhak siya sa inakto ng kanyang kaibigan. Matagal na kasi niyang alam na iniidolo at hinahangaan nito ang best friend niya kaya naman hindi na bago sa kanya ang mga pakulo nito.

“Sabi ko na nga ba nakadrugs ka lang. Matagal ko nang alam yan.”

“Hindi Ate Ivy, seryoso ito.” Lei’s expression turned from mischievous to serious, yet her eyes were still twinkling. “Mahal ko na si Leeteuk.”

 *****

“Sorry Leeteuk.” Binawi niya ang mga kamay mula sa pagkakahawak ng lalaki.

I cant afford to hurt Lei.

“I cant do this.” She wiped her tears and started walking…palabas ng kwartong iyon…palayo sa lalaking mahal niya.