This will be the last morning na magigising akong nasa tabi kita. Ito na rin yung huling araw na masasabi kong akin ka, Winter.

I gently kissed her forehead.

She slightly moved papalapit sakin. “Hmm…” she murmured and then hugged me, her face on my chest.

I caressed her hair.

It’ll be so painful para sakin pero I am certain na if I let her go, she will be happier. Kaya sino ba naman ako para hindi ibigay yung happiness na yun sa kaniya?

“Anong oras na? Bakit parang ang aga mo nagising?” she asked while rubbing her eyes.

I will definitely miss that sleepy voice of hers.

“It’s only quarter to five. Sleep ka pa,” mahinang sagot ko.

“Okay…” she kissed my chin. “… I love you,” bulong niya.

Winter…

I tried my best to hold back my tears.

“I love—” I bit my lip. “— I love you so much.”

I do.

For more than two years I focused on loving you.

We had breakfast together pagkagising niya.

Yun naman ang morning routine namin. Before siya pumunta sa coffee shop pinagluluto ko siya at habang nagluluto ako siya naman ang magtitimpla ng kape for me.

Kapag maaga naman akong natapos sa work ko, sinusundo ko siya at tsaka ako magcocook ng dinner for us.

Ang simple lang ng buhay namin ‘di ba? We are both contented sa ganoong set up and I thought magpapatuloy yun. Akala ko lang pala.

Kakatapos ko lang magluto ng paboritong ulam ni Winter. For sure matutuwa siya pag-uwi niya since akala niya nag-order lang ako ng dinner online.

After I cleaned up the kitchen, I picked up my phone to check kung may message ba siya.

Wala pa.

Maybe sasamahan niya sila Ning na magsara ng coffee shop.

I left her a message na lang to ask if what time siya makakauwi.

Naupo muna ako sa sofa para magpahinga. Hindi naman ugali ni Winter na hindi mag-update lalo na kung she's not that busy kaya I'll just entertain myself at manunuod na lang muna ng random series sa Netflix habang naghihintay.

A few hours had passed since I messaged her at hindi pa rin ako nakakatanggap ng reply.

Masyado nang late, dapat nagsasara na sila ngayon.

Agad akong tumayo at kinuha ang jacket and susi ng kotse ko para puntahan siya sa coffee shop.

Nakita ko yung kotse ni Winter na naka-park pa rin.

Napatigil ako sa paglalakad the moment I saw na may kausap siya.

Kinilala ko kung sino.

Si Karina.

I can’t move. Pinagmamasdan ko lang sila from afar.

Ang daming tumatakbo sa isip ko.

After ba nilang magkita last time sa BGC nagkakausap na ulit sila?

Pero I am sure hindi itatago sakin ni Winter yun if ever man. Baka ngayon na lang ulit?

But why?

Nagulat ako nang niyakap ni Winter si Karina and then my girlfriend started to cry.

Bigla akong nanghina.

Sakin si Winter. Alam kong mahal niya ako at alam kong hindi niya ako magagawang iwan pero bakit ako nasasaktan ng ganito?

Ngayong alam ko na ang sagot alam ko na rin ang dapat kong gawin.

Tinago sakin ni Winter hanggang ngayon ang nangyari nung gabing yun. Maybe she chose to hide it from me because she knows na masasaktan ako pero hindi niya alam mas doble yung sakit na naramdaman ko nung mga panahong nagpepretend siyang walang nangyari at all. Nung mga panahong alam kong si Karina ang palaging tumatakbo sa isip niya.

It feels like hiniram ko lang si Winter kay Karina at kailangan ko na siyang ibalik sa kaniya kahit na dapat siguro ginawa ko na noon pa.

“Good morning, Yeji!” Winter greeted me when I arrived at her coffee shop.

Natandaan niya agad ako kahit na nung isang araw lang niya ako nameet.

I smiled at her. “Good morning,” bati ko habang naglalakad papunta sa counter.

“The usual?” she still asked kahit na ineenter na nya yung order ko.

She gave me no choice but to say yes. I handed her my credit card and wait for the receipt before I sat in my favorite spot.

Ako pa lang ang customer dito at feeling ako rin ang buena mano.

I observed her from my spot while she prepares my coffee.

Mabilis talaga siyang kumilos. Obvious na sanay na sanay na siya sa ginagawa niya.

Maybe she started this business alone until maging successful na and ma-afford na niyang maghire ng mga tauhan.

Yeah… for sure.

She served my order. “Hello ulit! Ito na yung order mo,” sabi niya.

Mas maganda siya sa malapitan.

Ugh ano ba ‘tong iniisip ko.

Hindi naman masama kung naaappreciate ko siya ‘di ba?

“Thank you,” I said as my lips smiled.

She sat in front of me.

Hm. That was unexpected.

I crossed my legs. “Yes?” tanong ko habang hawak-hawak ko yung coffee.

“Okay lang ba kung samahan kita? Wala pa namang customer,” she asked politely while removing her apron.

Bigla akong nataranta at namula.

“Uh… sure! Tama… I mean… sige lang! Go!” kung ano-anong sinasabi ko.

Masama ‘to.

Natawa siya. “Okay!” sabi niya.

She then asked me so many questions about my life. Sumasagot naman ako pero marami sa mga sagot ko ay vague.

I also asked her few simple and sometimes obvious things, ayoko namang lumabas na chismosa ako so hinahayaan ko na lang siyang magsalita because I know to myself na I won't judge her.

I noticed someone outside holding a bouquet of fresh flowers. She looked familiar, parang siya rin yung nakita ko last time.

Kanina pa siya nakatambay doon pero umalis din siya nang nakita niyang napansin ko siya.

Maybe her date stood her up? I don't know.

Anyway, it's not my business.

Nagfocus na lang ako sa conversation namin ni Win.

When Winter mentioned Karina bago maging kami, doon na nagmake sense ang lahat.

Karina still pursed her after they broke up pero Karina eventually gave up on her after a while. Maybe after niya makitang lagi kaming magkasama.

A part of me was thinking na I was so naive and selfish. Minsan iniisip ko what if hindi ako nakaramdam ng takot at minention ko kay Winter na hinintay siya ni Karina back then?

Malaki ang possibility na hindi magiging kami at hindi ako masasaktan nang ganito.

Naalimpungatan ako nang may kumatok sa pinto. I am not expecting anyone naman especially this late.

Antok na antok akong tumayo para silipin sa peekhole kung sino.

Laking gulat ko nang makita ko si Winter.

She knocked again. “Yej? Si Winter ‘to,” sabi niya.

I quickly changed my clothes and fixed myself. Chineck ko pa sa salamin kung may tuyong laway ba ako sa pisngi.

Binuksan ko yung pinto.

She caught me off guard when she suddenly hugged me.

Hanggang ngayon hindi pa rin ako sanay sa init ng katawan niya at hanggang ngayon hindi pa rin nagsisink in sakin na kami na.

Kahit ilang months na yung nakalipas nung magconfess kami sa isa’t isa, hindi pa rin ako makapaniwala.

Hindi siya umalis sa pagkakayakap sakin kahit na nagmove ako papasok para isara yung pinto.

“Why? What’s wrong?” I asked while caressing her back.

She embraced me even tighter.

“Nothing. I had a long day at namim