It's already late at night nang lumabas si Doyoung sa room nila ni Yuta para pumunta sa rooftop ng dorm building nila. 

Meron kasi syang naisip na kashungahan gawa ng pagiging hopeless romantic nya and he's also aware na nagmumukha lang syang tanga. There's no scientific explanation kung totoo ba tong kalokohang to oh ano pero wala eh, humahanap talaga sya ng signs. 

At first, wala syang planong umamin dahil nakampante si Doyoung na makasama lang si Taeyong ay ayos na. 

Pero nang makausap kasi nya si Taeil eh para bang may namuo sa puso nyang umamin nalang, pero hesitant pa din naman sya. 

Nakakasira talaga ng bait itong lintik na pag-ibig na to.

Doyoung looked at his watch at nang mapansin nyang 11:11 na, he closed his eyes and heaves a sigh saka tumingin sa langit na puno ng stars. 

Bahala na, wala namang masama sa ganito diba? Wala namang mawawala if maniniwala.

"Please, give me a sign kung magandang idea ba na umamin ako or habang buhay nalang na manahimik at itago ang nararamdaman ko para sa kanya." 

Oo na. Childish mang isipin pero kahit ano pang gawa-gawa ng mga tao yan, panghahawakan pa din yan ni Doyoung dahil kinalakihan na nya ang mga ganyan. Madalas itong banggitin ng mga kaklase nyang babae nung high school palang sila at nakumbinsi din naman si Doyoung dahil sa kwento nilang di nya alam kung totoo o gawa-gawa lang din nila para maniwala sya. 

Hindi naman sya umaasa talaga, pero still deep inside his heart, gusto nyang sumubok.

If ever na malalaman ng mga kaibigan nya na naniniwala sya sa ganito baka tawanan lang sya. Lalo na yan si Yuta na lagi nang tinanong kung bakit biglang nawawala kuno sya sa gabi? Ang oa.

"If you will gonna ask me how much I like him, gustong-gusto ko si Taeyong, sobra." He added while bitting his lower lip. 

Meanwhile, behind those walls na nasa tabi lang ni Doyoung, there's Taeil. 

Hindi ito ang first time na marinig nya si Doyoung na ganito. 

He finds it cute naman na kahit masungit minsan eh may tinatago syang ganitong side. 

Taeil likes him, at syempre masakit marinig na yung taong gusto mo eh walang ibang hiniling kundi ang mapansin din sya ng taong gusto nya, ni Taeyong. 

Kasi naman, kung hindi nya ito narinig na kumanta nung birthday ni Taeyong noon eh hindi naman sya mahuhulog ng ganito kay Doyoung eh. 

Simpleng crush lang dapat yun, mga puppy love lang ba. Pero since magkaibigan nga sila at lagi naman nyang nakakasama, may mga bagay na about kay Doyoung na nadiscover pa ni Taeil na hindi din naman nya inaasahang magugustuhan nya din, at naging dahilan pa kung bakit nahulog na sya ng tuluyan. 

Wala syang ibang magawa kundi ang tanggapin yun.

Wala ngang planong umamin si Doyoung pero panay din naman ang wish nya every 11:11 pm na sana eh makita naman sya ni Taeyong, na maramdaman naman nito na may gusto sya sa kanya.

Ano ngang mangyayari sa kanya nun? Hindi sapat yung pinaparamdam lang. 

Hindi naman mahuhulaan ni Taeyong na may gusto na pala si Doyoung sa kanya eh, dapat talaga sinasabi dahil nakakasira ng ulo kapag pinapag-isip mo pa yung tao. 

As if din naman na maiisip yun ni Taeyong diba?

"Please? Can you give me signs?" 

---

"Anong meron? Nakita kong magkasama si Jaehyun at yung masungit pero poging nerd na lagi mong kinikwento sakin kanina ah. Yung worker sa Snoopy's."

"Talaga? Hiningi daw ni Jaehyun yung number nun. Madaming nakakita, tinapon nga yung cellphone ni Jaehyun pabalik eh." 

"Grabe naman, nagsama pa talaga yung dalawang yun? Parehong pogi, kamusta naman yung puso ko?" 

"Eh diba sila ni Rosé?"

"Lah. Di ko na alam yan. Hindi ko naman nakikitang sweet si Jaehyun kay Rosé. Alam mo naman yun diba kapag magkaibigan lang talaga yung dalawang tao since friendzone ka naman lagi, so I know alam mo."

"Tangina mo bakit may pag-atakeng kasama? Wag kang magpapalibre sakin sa Snoopy's ha."

Natigilan si Taeil sa pagbabasa nya ng announcements sa bulletin board nila nang mapansin nya ang pamilyar na presensya sa tabi. Busy syang makinig ng chismisan about Jaehyun and Taeyong nga eh. At nang lingunin nya ito, nakita nyang nakasimangot si Doyoung. Nakatingin din sa bulletin board nila pero hindi naman nagbabasa at nilingon din sya pagkatapos. 

Hula nya, nagseselos to.

Doyoung bit his lower lip. 

Pambihirang buhay yan, grabe naman magbigay ng signs. Kinabukasan agad eh no, at si Jaehyun pa ang binigay. Bwakanangshet! Lakas naman makasampal ng katotohanan nito.

"Wala na. Di na ako aamin talaga." Bungad nito at ginulo ang buhok. "Keme lang pala yung inipon kong sama ng loob- este lakas ng loob nung isang araw."

"Ay? May plano ka palang umamin?"

Doyoung heaves a deep sigh. "Nagdalawang isip ako nung nakausap kita. Alam kong matagal na syang gustong lapitan ni Jaehyun at sumakto pang ganito ang nangyari sa kanya, syempre hindi na uurong yun ngayon." 

"Madalas pa din naman kayong magkikita, may chance ka pa. Hindi ka pa nga umaamin, susuko ka na? Ano daw yun?" Taeil encourage him at umiling iling pa.

Ang bilis sumuko kasi, wala pa nga eh.

Pagkaalis na pagkaalis ni Taeyong kanina, mabilis na kinonfront si Doyoung ng mga kaibigan nya. Tama sya, may idea nga ang mga ito