Nakita ko ang lungkot sa iyong mga mata ng nagkatinginan tayong dalawa. Sa loob ng cafeteria na puno ng mga estudyante, ikaw lamang ang nakikita ko at wala ng iba. Tila ba, bumagal ang ikot ng mundo sa iilang segundo na ibinaling batin ang tingin sa isa't isa. Pasensya na sa mga kilos na pinapakita ko sayo, pasenya na sa pilit kong paglayo sayo, pasensya na sa di ko pagkibo sayo, pasensya na kung bakit wala ako sa tabi mo ngayon. Pasensya na ngunit kailangan kong gawin ito, para sa akin, para sa iyo, para sa pagkakaibigan nating dalawa. Pasensya na talaga unnie sa nararamdaman ko para sa iyo. Sana maintindihan mo kung bakit ko ginagawa ito, bigyan mo pa ako ng konting oras para tuluyan kumalma ang tibok ng puso ko sa tuwing nakikita ka. Gusto ko lamang huminga, ayaw ko ng masakal sa damdaming alam kong hindi naman masusuklian. Hirap na ako huminga sa tuwing tayo'y magkasama, aligaga, tuliro....gusto ko lamang bumalik sa normal ang ating pagsasama. Pero maibabalik pa nga ba natin sa dati ang lahat?

************

"Iniiwasan mo pa rin ba si Joohyun unnie?" Seryosong tanong sa akin ni Wendy, saglit siyang tumingin kung saan kayo nakaupo ni Yeri at tumingin pabalik sa akin. Kahit ang mga kaibigan natin ay apektado sa sitwasyon na kinalalagyan natin ngayon, dahil na rin ito sa desisyon kong dumistansya sa iyo.

"Oo" tahimik kong sagot habang pinaglalaruan ang pagkain na nasa harap ko. Wala akong gana kumain. Kahit anong gawin ko, lapitan ka man o layuan, ang sakit pa rin ng dibdib ko. Ang bigat sa pakiramdam.

"Sorry Wendy, nahahati oras niyo samin. Pati kayo kailangan mag adjust. Okay lang naman sa akin if kay Joohyun unnie kayo lahat sumama, kasalanan ko naman bakit kame nagkakaganito"

"Seulgi, wala kang kasalanan sa nararamdaman mo, you can't just force yourself to stop the feelings that you have for Joohyun unnie. But I think she deserves to know the reason behind your actions. Parehas lang kayo nasasaktan." Hinawakan ni Wendy ang kamay ko at pinisil ito. Sa grupo natin, si Wendy lamang ang nakakaalam ng sikreto ko, malaking tulong na may ibang tao ako g pwedeng pagsabihan ng nararamdaman ko kasi hindi ko alam kung anong gagawin kung tuluyan umapaw ang dadamin ko sa iyo.

"Thank you Wendy!"

"Since when? I know na you shared your secret with me last year, Seul. But you haven't told me when exactly you started having feelings for Joohyun unnie."

"Honestly Wendy, I don't know...5 years? Maybe longer. Hindi ko rin naman pinapansin kung gaano matagal. All I know is, I love her. Yun lang." Yun naman ang totoo, walang starting point kung kailan ako naging aware sa feelings ko, hindi ako gumising ng basta basta at narealize na in love pala ako sa iyo. Ang alam ko lang ay sa tuwing nakikita kita, napapangiti ako, napapatawa mo ako. Bumibilis ang tibok ng puso ko at hindi ko mapigilan ang sarili ko na hindi ka pagmasdan. Bawat ng kilos at galaw mo, napapatingin ako. Ang saya saya ko pag magkasama tayo. Pero ngayon....nasasaktan na lang ako kasi alam ko na hindi pwedeng maging tayo.

", that long?" Nginitian ko lamang si Wendy, wala rin naman akong masasabi sa kanya. Gusto ko na lang umiyak kasi wala na talaga akong ibang choice kung hindi magtapat. I've dragged this for far too long, it's time na tuldukan ko na tong pag-iiwas ko sayo.

Nakita ko na nililigpit mo ang gamit mo at tumayo sa kinauupuan mo. Hindi ko alam king bakit pero gusto kitang sundan. Kaya napatayo na rin ako bigla na kinagulat naman ng bahagya ni Wendy. Lumingon siya kung saan ako nakatingin at tinignan ako sabay tango ng ulo.

"Sige na."

Agad naman kitang sinundan sa library kung san madalas tayo tumatambay pag may free time tayong parehas. Umupo ako sa tabi mo at pinagmasdan ka habang natutulog. I want to remove the stray hair covering your face kaya lang natatakot ako na baka magising ka. Takot....lagi akong takot. Takot ako sa nararamdaman ko sa iyo at takot ako sa reaction mo pag nalaman mo na I have been in love with you for far too long. Kaya lang ang unfair para sa iyo kung hindi ko sasabihin, lalo na nagkakaroon na ng lamat ang ating pagkakaibigan dahil sa ginagawa ko.

Pero kahit takot ako, kahit nasasaktan ako, napapangiti mo pa rin ako sa tuwing nakikita kita. I want to capture this moment of you sleeping in the library - a first for Bae Joohyun.

When I looked at my screen, I saw that you sent me a message. Napangiti ako at nalungkot. I'm sorry for making you feel this way.

I looked at you once again and brushed the strands covering your face.

I'll now face my fears. 

"I miss you." Is all I could say. 

***********

I woke up feeling a presence beside me but when I looked around, ako lang ang tao sa part na ito ng library. I sighed, I was hoping na nasa tabi na kita Seulgi. Gusto kong umiyak kasi hindi ko alam kung anong gagawin para kausapin mo ako ulit. I don't even know why you're ignoring me. 

I looked at my phone to check the time and to my surprise, you sent me a message. Finally! Hindi ko alam kung bakit pero naluha ako ng makita ang name mo sa notification ko. I clicked the message and began to read it. 

"Hi Unnie, first of all I'm sorry. I'll explain everything later. Meet me at the rooftop after your class. I miss you too....a lot."

I can't stop smiling, makakausap na ulit kita Seulgi. My heart began to beat rapidly, I'm so excited na babalik na ulit tayo sa dati. I can't wait to hug you. Whatever your reason is, I will try to understand basta makita ka ulit na nakangiti, nakangiti dahil sa akin at para sa akin. 

"4 more hours" I said to myself. 

*****

"Unnie......I'm in love with you." 

Seulgi is in love with me? Suddenly I cannot breathe. I can hear her pero parang hindi ko ata siya maintindihan. Seulgi is in love with me? Did I hear things right? My dongsaeng is in love with me? 

Natulala ako, I don't know what to say. I stood there, frozen. 
Seulgi is in love with me. 

"That's why I have been ignoring you kasi pinipilit kong kalimutan yung nararamdaman ko sayo pero I didn't realize na I'm also hurting you while in the process of dealing with my feelings. Masyado akong nag focus sa sarili ko. I'm sorry unnie." 

"Seulgi...." I muster every ounce of courage that I have pero ang hirap. Takot akong sabihin ito sa iyo. Pasensya na kung hindi ko napansin na nararamdaman mo sa akin, pasensya na kasi hindi ko masusuklian ang nararamdaman mo sakin, pasensya na at nasasaktan na pala kita."

But you deserve to know the truth. That's all I can give you. I'm so sorry. 

"Seulgi, I'm sorry but I don't feel the same way. You know that I'm currently in a relationship." ang sakit, ang sakit huminga. I watchec you wipe away your tears with the sleeve of your jacket. I want to hug you and wipe your tears for you. So, I attempted to take a step forward but you took a step back and shook your head. 

" I know unnie, I just wanted to be honest with you." You smiled but it's obvious that you're hurting. Please don't do that Seulgi, mas tatanggapin ko kung magagalit ka sa akin. I'm the reason why you're feeling all this pain. But it suddenly struck me, are we still going to be okay after this? 

"Seulgi, we can still be friends, right? I can still be your unnie. Please tell me na mababalik pa sa dati itong friendship natin." Umiiyak na rin ako, please please wag ka ulit lumayo sa akin. 

You shook your head and offered me a sad smile. I didn't know that your smile could bring pain to my heart. 

"I don't know unnie."

We stood there looking at each othet. Not uttering a single word while not giving any mind to the tears falling from our faces. The wind blew through our hair, strands floating in the air, and everything felt so cold. 

Maibabalik pa nga ba natin sa dati ang lahat? 

A/N: wrote this on my phone in one sitting. So if there are any typos or grammatical errors, bala na kayo umintindi! Di ko rin maintindihan bakit nagsulat pa ako ng another chap. Hahaha