“Irene.”

Parang berso galing sa bibliya kung banggitin ni Seulgi ang pangalan ni Irene nang sabihin niya ito na may halong pag-iingat. 

Bakit nga ba siya nasa harap nito? Anong ginagawa niya?

Tumingin ito kay Yeri na may halong pagtataka.

“Ah, sinabi ko name mo kanina kasi gusto niya malaman kung sino bibili ng paintings niya,” palusot ni Yeri. 

Mukha namang convinced si Irene kaya diretso na itong umupo sa harap ni Seulgi pagkatapos tumango. Hinihintay niyang magsalita si Seulgi about business dahil ata na itong kumain.

“Anong order niyo?” wala sa sariling sabi ni Seulgi. Nakita niyang nagpipigil ng tawa si Yeri at halatang nagulat si Irene sa sinabi dahil ang akala niya ay diretso na sila sa business. “Baka kasi gutom kayo. I don’t want to starve my clients.” 

Sinungaling. Alam ni Seulgi na ayaw ni Irene na gutom siyang nakikipag-usap kapag business related ang pag-uusapan kaya mas prefer niya ang dinner or lunch meeting. There’s something about eating that gives her the power to execute her objectives perfectly kaya madali siyang napo-promote dati. 

Ngayon, si Seulgi na ang may objective. Si Seulgi na ang gagawa ng paraan para ma-close ang deal at i-pursuade si Irene na bilhin ang kaniyang paintings. 

“Uhm,” tumikhim si Irene. “Kain muna tayo. Let’s talk about it over lunch.”

Seulgi secretly congratulated herself. Yeri looked at her with a meaningful grin. 

“So,” panimula ni Irene. “Do you have your own style?”

Nagpunas ng bibig si Seulgi at nginuya ang kinakain bago sumagot. “Of course, Miss Bae. Tell me how you exactly want it, then I’ll do it for you in a heartbeat.” 

Binulong lang ni Seulgi ang huling parte ng sinabi niya kaya hindi naiwasang tanungin ito ni Irene. “Pardon?”

“That was nothing. I tend to mumble random things when I’m nervous. Sorry,” palusot ni Seulgi. 

Parang bumalik si Seulgi sa nakaraan kung kausapin niya si Irene. Pakiramdam niya ay bumalik ang lahat sa dati. Kalmado ang tibok ng kaniyang puso at natural ang kaniyang pagngiti na umabot sa kaniyang mata.

Si Yeri naman ay halos mamula ang mukha dahil sa pagpipigil ng tawa.

“May nakakatawa ba, Yeri?” tanong ni Irene. 

“Wala. You look good together,” sabi ni Yeri. 

“Excuse me?” 

“Joke lang!” 

“It’s not funny. This is why I don’t want you to tag along kapag lumalabas kami ni Lisa,” seryosong sabi ni Irene. 

Sa unang pagkakataon ay nawala ang ngiti sa labi ni Seulgi. 

At dinurog ni Irene ang puso ni Seulgi sa pangalawang pagkakataon. 

“Neither do I,” malamig na tugon ni Yeri bago uminom ng tubig na binigay ng waiter kanina. 

Walang nagsasalita sa kanila. Masyadong tahimik sa coffee shop na pinuntahan nila. Lahat at may kani-kaniyang ginagawa habang sila ay nakatingin sa kung saan at nag-iiwasan ng tingin. 

“Hello po,” basag ng waiter sa katahimikan. “O-order po ba kayo?” 

“Yes po.”

“Hindi po.”

Sabay na sabi ni Seulgi at Yeri. Pinandilatan naman ito ni Seulgi kaya wala nang nagawa si Yeri kung hindi ang umirap at sumandal sa upuan niya. 

Natapos na silang um-order at bumalik ulit sila sa katahimikan. Nawala na ang mabigat na atmosphere sa paligid pero nakasimangot pa rin si Yeri tapos nag-ce-cellphone naman si Irene.

Lumibot ang mga mata ni Seulgi sa loob at labas ng coffee shop hanggang sa kusa itong dumaan papunta sa gawi ni Irene na kanina pa pala nakatingin sa kaniya. Hindi pinahalata ni Se