Nagising ako nang masilaw ako sa liwanag na dala ng araw. Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako kagabi, dala na rin siguro ng pagod mula sa byahe. Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at agad bumangon dahil konting araw lang naman ang meron ako, kaya kailangan ko talagang sulitin. Ayoko namang aksayahin kasi sobrang bilis ng takbo ng mundo ngayon.

Maliligo muna siguro ako bago bumaba sa kusina at magluto para tuloy-tuloy ang labas ko mamaya.

Pagkatapos kong maligo ay agad akong dumiretso sa kusina pero nagtaka ako nang may marinig akong ingay sa baba habang nasa hagdan pa lang ako.

Medyo kinakabahan ako kasi alam kong ako lang mag-isa dito sa bahay pero pwede rin na baka 'yung caretaker 'yung nasa kusina? Hindi ko na alam, bahala na.

Dahan-dahan akong lumapit sa kusina at may namataan akong babaeng nakatalikod at na tila bang busy sa pagluluto. Napataas ang aking kilay dahil pamilyar 'yung pigura pero hindi ko masyadong maaninag.

Nang akmang magsasalita na ako ay kasunod naman nang pagharap nung babae sa direksyon ko. Naramdaman niya ata 'yung titg ko sa may likod niya.

"Gising ka na pala. I'm sorry if I went here without any heads-up but, I thought na ipagluto ka ng umagan as a welcome gift na rin siguro?" Nginitian niya ako at bumaling ulit sa niluluto niya. Hindi na ako nakasagot pa at nanatili lang sa posisyon ko habang nakatitig lang sa likuran niya. Napansin niya ata 'yun at bumaling ulit sa akin na may kasamang ngiti.

"Take a seat, Irene. Malapit na matapos 'to." Without uttering any word, sinundan ko naman 'yung sinabi niya at umupo sa isa sa mga stool.

Pinanood ko lang siya na magluto at hindi ko sumagi sa isip ko na she can cook, hindi halata sa itsura.

Napa-angat naman ako sa kinauupuan ko when I saw her bringing two plates habang papunta sa direksyon ko. Kung tama ang mga nakita ko, parang scrambled egg ata tsaka hotdog.

"As I was saying, naisipan ko na ipagluto ka ng breakfast as a welcome gift kasi I feel like I didn't welcome you enough yesterday." Seulgi carefully settled the plates down sa table, and went back to her previous spot to take another set of food.

"You didn't have to, Seulgi- I can call you 'Seulgi', right?" I asked with a careful tone and saw her nodding her head.

"Oo naman, let's drop the formalities na. Mukha naman tayong magkasing-edad." Nakangiti niyang sagot habang isa-isa inilapag 'yung mga pinggan na puno ng pagkain. Pero nabigla ako nang bigla niyang ilagay 'yung clean plate sa harap ko and iniabot sa akin 'yung kutsara at tinidor.

"I hope you like it, kahit simple lang itong mga niluto ko." Nahihiya niyang sambit habang kinakamot 'yung batok niya at hindi makatingin sa akin nh diretso. I smiled at the sight in front of me.

"It's already enough for me, Seulgi. In fact, hindi mo naman kailangan na ipagluto ako, pero thank you dahil nag-effort ka pa." I sincerely expressed and when she lifted her head up to meet my eyes, I gave her a warm smile that made her to look away.

"I'll take my leave na para makakain ka ng maayos. Tapos na rin naman ako sa gagawin ko." But, of course, bago pa siya makaalis ay pinigilan ko siya.

"Kumain ka na ba, Seulgi?" Napatigil naman siya sa pagtanggal sa apron na suot niya at tinignan ko.

"I did 'nung tinikman ko 'yung mga niluto ko." Excuse niya pero sinamaan ko siya ng tingin at tumayo para ipagkuha siya ng sarili niyang pinggan.

"Eat with me." Utos ko with a stern voice and pointed sa upuan na nasa harap ko. "At least eat with me, tutal ikaw din naman ang nagluto. Havin