Paano ba ‘to sisimulan?

Dun ba sa panahon na biglang naging magulo ang lahat bago nagka pandemya noong estudyante ka pa lang?

Bigla nalang na-abala ng paperworks sa iba’t-ibang subject at nawalan ng oras sa pagsusulat.

Sa panahon na biglang nagkaroon ng will to live? Nakakatawa.

O sa panahon ng pandemya?

Panahong akala mo ay sobrang ikli lang at akala ay babalik din sa dati.

How you lived in the midst of the pandemic was not particularly awful. You have a comfortable life.

 It was the way the pandemic affected others around you.

Two years of the pandemic really the life out of you.

Ang ilang taon mo’ng pinaghirapan na maging komportableng makipag-halubilo sa mga tao ay nawala bigla.

Now, you can’t even have conversations with your superiors without gasping for air in between.

Can’t say words without sounding dumb because you had no one to converse for a long time since pandemic since everyone was busy making ends meet in order to survive.

Mga kaibigan na mas nakilala mo lalo.

Friends that you have severed ties with because of their principle and political stand.

Your political stand was not really something you took seriously before.

Before the pandemic.

Pero noong kasagsagan ng pandemya, kung saan laganap ang korapsyon sa iba’t-ibang lugar at walang koordinasyon ang mga sangay ng gobyerno,

Maraming pamilya ang nagugutom,

Naghihirap,

Humihingi ng saklolo,

Namamatay.

Hindi mo na natiis ang lahat at pinahayag sa kanila ang iyong nararamdaman at sinabing “kung sino man ang sumusuporta sa administrasyong ito, pasensya na at kailangan nating putulin ang ating ugnayan.”

Umani man ng negatibong reaksyon ang iyong ginawa.

“Masyado ka’ng apektado, nadyan ang gobyerno! Nasa tao yan kung paano nila gagawan ng paraan para mabuhay!”

“Kailan naging batayan ang politika sa ating pagkak