Seulgi's  POV

"Hyun.. Three weeks na tayo dito sa ospital.." Nakatitig ako sayo, binabantayan ang bawat paghinga mo.

"Uwi na tayo.. Please..?" Di ko na napigilang humagulgol.

3 weeks ka nang walang malay. Puro aparato na nakakabit sayo. Naawa na ko.. Di ko na alam ang gagawin ko. Sabi ng mga doktor di na raw kaya ng katawan mo.

P-pero.. Kaya mo pa.. D-diba? Hindi mo ko iiwan ng basta basta nalang.

"Hyun, please..."

Ayokong ako ang sumuko para sa'yo. At ayokong sumuko ka. 

Call me selfish.

"Please don't leave me.."

Kasi hindi ko kaya..

--------------------------------

Naalimpungatan ako, nilalamig kasi ako kahit mahina lang naman yung temperature ng a/c. Sa right side ako nakaharap, beside our mini table and the clock on it.

2:23 am.

Babangon na sana ako para magtungo sa C.R. but decided to turn to my left to hug you first.

Liwanag lang na galing sa buwan ang meron sa kwarto natin.

Mahimbing kang natutulog while facing me. Suot mo yung favorite mong manipis na plain white shirt.

Niyakap kita ng mahigpit at hinalikan sa noo. "I love you my one and only!" Pabulong kong sinabi sayo bago ako tuluyang bumangon.

Pumunta na ako ng C.R. at binuksan ang ilaw. Napangiti ako kahit nakapikit ako, kasi naiisip kita.

Pareho nating hindi sinuko ang isa't isa. Mag-dadalawang taon na tayo dito at wala tayong naging problema. Siguro nga masasabi mong mahal mo talaga yung tao kapag handa mong iwan ang sarili mong mundo, para sakanya. Yung handa kang talikuran lahat para sakanya. Sa case naman kasi natin, both of our families ay against sa relasyon na meron tayo. Pero kahit ganun, hindi pa rin naging madali para sa atin ang takasan sila.

So here we are, building our dreams together - away from them.

Makita at makasama lang kita araw-araw, wala na kong mahihiling pa.

I turned off the lights, and headed to our bed.

As I lay and sneak under our thick blanket, I felt na may mali.

Wala ka na sa tabi ko…

I'm blankly staring at the ceiling. And not moving.

A blur scene from last night popped in my head.

"I'll be home, Seul! Wag ka na mag-alala, please? And besides, it's my job."

"Tomorrow afternoon dapat nakabalik ka na, okay?"

"Yes babe... Tawagan kita if I need help."

"Hyun.. Pano ako makakatulog kung wala ka sa tabi ko?"

"Haha! Babe, this will be the first time na I am required to go to work kahit gabi and kailangan mo na rin masanay."

"Hay.. Lipat ka nalang kaya ng trabaho?"

".... Not an option.."

You just smiled.

"Just.. Call me. Okay?"

"Yes po! I love you Seul."

"I love you too, Hyun. So much!"

You kissed me softly.

At umalis ka na.

Dahan-dahan akong lumingon sa tabi ko.

Wala ka.

Bakit? Pano? Kanina lang niyakap pa kita diba? I even kissed you..

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko.

Naguguluhan ako. Kinakabahan. Humahapdi na rin yung mga mata ko, pakiramdam ko anytime may tutulong luha.

Mabilis ko ng kinuha yung cellphone ko sa drawer.

18 missed calls.

21 unread messages.

“hurry up!.”

“nandito kami sa ID Hospital.”

 “she needs you seul…”

Mabilis kong kinuha yung susi ng kotse at umalis.

Oh god.

I need to see you in 5 mins.