Saturday.

 7:09 am.

Sinag ng araw ang gumising sakin.

Mga namumugtong mata.

Pagod nang umiyak, pero hindi kayang tumahan.

Yakap ko ang paborito mong unan.

At ngayong nagising uli ako na ako nalang mag-isa, ayoko na bumangon.

Sorry Hyun..

1 year ka nang wala, pero pakiramdam ko kasama pa rin kita.

Sapat ba na nararamdaman nalang kita?

Kasi gusto na ulit kitang makita..

Kung pwede ko lang ibalik ang oras, ibabalik ko.

Na sana kasama mo nalang ako nung na-aksidente ka para dalawa tayo.

O kaya sana ako nalang.

Mas makakayanan mo kasi na wala ako.

Sorry Hyun.. Pero di ko na talaga kaya.. Hindi ko na nakikita na may halaga pa ang lahat.

My life. My all. Nothing else makes sense. Para akong lantang dahon na nagpapatangay nalang sa hangin. Hindi na iniisip kung saan dadalhin.

Ikaw ang nagbigay sakin ng dahilan para maging maganda ang tingin ko sa buhay. Isang beses habang nagluluto ka ang sabi mo, “Alam mo ba kung bakit ginawa itong mundo natin?” Tumawa ako ng malakas habang inaayos yung lamesa at sinabi “Okay, okay… Bakit?” Hininto mo yung ginagawa mo at hinarap ako.

 “Para makita ng mga mata mo.”

On that day, I realized everything. Every little thing that was worth living for.

But not until you’re gone.
 

16:10

I guess this is the perfect time to finally see you again, my own definition of Saturn.