"Ah..." she moaned again nang bumilis ang paggalaw nito sa loob niya at kinailangan niyang i-adjust ang sarili dahil biglaan ito. Humigpit ang kapit niya sa kanya. Kung kanina lang, nabibilang pa niya ang bawat paghinga nila, ngayon, daig pa nila ang hinahabol ng kabayo. She bit her lower lip. Hindi dahil sa sensenasyong nararamdaman niya kundi pinagsisisihan niya ang kasalanang  ginagawa na naman niya. Hindi niya akalaing mangyayari ito ulit.

Ilang minuto pa, ang buong kwarto ay napuno na ng mga daing as they reached their .  Kung tutuusin maswerte sila dahil, sino ba naman ang makakarinig sa kanila sa isang abandonadong bahay na nasa gitna pa ng isang gubat?

"Hana..." bumulong ito sa kanya, hinihingal. He slowed down a bit and pulled out from her pero nanatili siya sa ibabaw. Inangat nito ang katawan at tumingin sa kanya. Nakita niyang may gusto siyang sabihin pero nag-aalangan ito. Hinintay niyang magsalita ito. "Pwede bang...wag mo na akong tatawaging 'oppa' ?"

Nagulat siya at nanlaki ang mga mata. Tinitigan niya ito at pinipilit na i-absorb ang sinabi nito sa kanya. "Oppa--," nasabi niyang bigla at tinakpan niya ang kanyang bibig. Naalis ang tingin nito sa kanya at napayuko.

"H-hindi ko kaya," nagsalita ulit si Hana ng mahina, nagso-sorry. Her tears started to flow habang tinitignan ang kuya niya na nakayuko pa rin. Parehas silang napatahimik sandali. Naguguluhan.

"Yun lang naman ang hiling ko, Hana," ito naman ang nagsalita.

Pinagsisihan lalo ni Hana ang sinabi niya kanina. Pero naguguluhan pa rin siya. "Kung tatawagin kitang 'M-Minho'--"

 "Hindi ko pagsisihan na minahal kita dahil kung gagawin mo yun," putol nito sa kanya, "makakalimutan kong kapatid kita."

***

First time ko magsulat ng 'semi'-rated kaya pasensya na po kung it doesn't fit your taste..kekeke! I'll try to make it better next time. Anyway, thanks for reading! Kamsahamnida~~~