Bold Italized - spoken in Korean

---

Unusual.

'Yun agad ang unang pumasok sa isip mo pagkaland na pagkaland ng eroplanong sinasakyan mo.

Tahimik. Kalmado.

Hindi ka sanay sa ganitong eksena sa airport, sanay ka sa magulo, maingay, masikip.

'Ah, wala na nga pala ako sa Pilipinas.'

Hindi mo lubos maisip na nandito ka ulit, na babalik ka pa pala dito.

South Korea. This place used to be your home, where everything started, and sadly, where everything ended too.

"Kim Minjeong! Here! Kim Minjeong! Kim Minjeong! Hereee!"

Nagulat ka sa sigaw ng kaibigan mo sa may 'di kalayuan, gusto mong magtago sa hiya nang makita mong halos lahat ng taong nakapaligid sa'yo ay pinapanood kayo. May hawak-hawak pa siyang malaking board na nakasulat ang pangalan mo. Nagmamadali ka namang lumapit sa kanya,

"Hinaan mo nga! Nakakahiya ka! 'Di mo naman kailangan i-broadcast 'yung pangalan ko!"

"Sorry na! Baka kasi mawala kita, lagot ako sa lo--"

"Oo na! 'Wag ka na maingay, ibaba mo na nga 'yan." Sabi ko sa kanya sabay turo sa dun board na hawak-hawak niya.

"Effective naman ah, nakita mo ako kaagad!" Kontra niya pa habang tumatawa.

"Oo na nga! Kaya nga ibaba mo na!". Binaba rin naman niya agad ang hawak.

"Okay, madali naman ako kausap!" sabi niya. "Kumusta, byahe? Napagod ka?"

"Hindi naman, halos tulog lang ako buong flight, saan diretso natin pala Jae?"

Na Jaemin, my kababata, katulad ko, laking Pilipinas din 'tong kolokoy na 'to,