“There must be some atom of our life hidden here, lingering in this quiet somewhere.”
― Sonali Deraniyagala

•••

Hindi maiwasan ni Winter na wag mapatingin sa mga kamay ni Karina from time to time, still wondering why the latter isn't wearing the same rosary ring she still has on her right forefinger—a material signification of the promises made from eight years ago from the then fifteen year old Winter and sixteen year old Karina. She would be lying to herself in broad daylight if she claims that the sight of Karina's empty forefinger did not make her heart clench. 

She tried making shift of the reason why there's a pinch on her chest, Winter pretty much wanted it to be biologically explained. It could be the that her right ventricle contracted and blood is forced through her pulmonary semilunar valve into her pulmonary artery—scratch that! It is right, but knowing that it's just more than a biological perspective and explanation ay alam niyang she's now in for something she's actually fearing. 

Amygdala activated! Flight or Fight! 

Dahil nga siya si Winter Kim, flight ang nauna niyang solusyon. She'd rather avoid and pretend that it's nothing big rather than confronting her bestfriend about it. Baka naman nakalimutan lang? Well, hindi naman kasi niya napapansin ito sa tuwing naglalaro sila ng valorant, o kapag may movie nights sila ni Karina sa discord app. Recently lang ba niya itong hindi suot, o matagal na? Ipinilig nalang niya ang ulo niya at pilit na ngumiti sa kaharap niya. 

Mas elegante na si Karina kung kumilos ngayon, para lang siyang nag shu-shoot ng commerical advertisment para sa isang five star restaurant kahit pa sa Tropical Hut lang naman sila kumakain ngayon, grabe lang ang poise nito at ang sinop ng bawat galaw. Hindi tuloy maalis ni Winter ang paningin niya sa bestfriend niyang ngayon ay isa ng succesful na Interior Designer. 

Just looking at Karina made Winter's eyes water with tears na mabilis niyang pinunasan. What a place to be with her, sa Tropical Hut na palagi nilang kinakainan from childhood, at hanggang ngayon. Medyo naiinis nga lang siya at pinag titinginan ng tao si Karina, para kasi itong AI character mula sa mga online video games na biglang lumabas sa real world para basbasan ng kagandahan ang mga tao. 

"Win, why aren't you eating anything?" Nabalik siya sa reyalidad ng makita ang bahagyang magkasalubong na kilay ni Karina at ang nakahabang nguso nito. Pumalanghit nalang siya ng tawa, may cheese si Karina sa gilid ng labi from the ham and cheese sandwich. Hindi na siya nag dalawang isip pa, kinuha na agad niya ang tissue mula sa tissue stand and leaned in para mapunasan ang labi ni Karina. 

Maybe one thing didn't change kay Karina, makalat parin siya kumain ng favorite niyang ham and cheese sandwich.  

"Kumakain kaya ako." She retorted with a picturesque smile on her face, shrugging the very question on her head about the promise ring under the rug. "Really? It doesn't look like it with the way your sandwich is still intact and your salad..." Inikot nito ang mata niya, amused lang naman si Winter. Buti nalang wala siyang kakilala na malapit dahil malamang ay makikita kung gaano siya ka-folded para sa kababata niya. 

"Oo na, kakain na. Kumain ka nalang din diyan, hmmm?" Kumuha na siya ng salad sa sariling plate at sumubo na kahit hindi niya pa talaga feel kumain. "Where do you want to go after this?" Mabilis naman ang pagliwanag ng mga mata ni Karina sa tanong ni Winter, nag sip muna siya sa pineapple delmonte drink niya bago huminto, prompting her hands above the table. Napasadahan nanaman tuloy ng paningin ni Winter ang empty forefinger niya. 

"Do they still have Icrecream house around here...?" Hopeful na nakatingin ang balikbayan sakaniya, sandali namang napaisip si Winter, simula kasi ng lumipat siya para bumukod ay hindi na niya nabisita ang Icecream house na palagi nilang binibisita ni Karina, the last place and the very place where the promise was made. "It's sad if wala na, pero it's been eight long years, naiintindihan ko naman..." Umiling si Winter, ayaw na ayaw talaga niyang naririnig yung malungkot na tono ng boses ni Karina. 

"Hindi ako sure, pero pwede parin naman natin i-check pagkatapos nito." ang kaninang nag fade na ngiti ni Karina ay nanumbalik na ulit, lumiwanag na rin ang mukha niya. " She leaned her body forward at ginulo ang bangs ni Winter na nakapag pa busangot rito. "JM naman." Ungot nito at pabirong hinawi ang kamay ni Karina. 

Napahugot si Karina sa tinawag sakaniya ni Winter. She came home for a reason, hindi nga lang niya masabi kay Winter ang dahilan. She's not sure herself kung paano ba dapat sabihin kay Winter ang totoong pakay niya sa pagbabalik niya sa pilipinas—there's no choice, it's a break or break situation for her and she doesn't want to loose Winter in this lifetime, in every lifetime even. Paano mo nga naman poprotektahan ang bagay na sobra mong iniingatan kung inevitable na ang mga sunod na nangyari sa loob ng walong taon na hindi kayo magkasama? 

Both are widely aware of the existence of the big elephant lurking around them ngunit ni isa ay walang gustong mag acknowledge sa presensya nito. Not now, atleast. Pwede bang enjoyin muna nila ang panahon na nakasama ulit nila ang isa't isa after all these years? Walking distance lang mula sa kung nasaan sila papunta sa subdivision na kinalakihan nila pareho, at malapit lang rin doon ang Icecrem House na siya ring tambayan nila after class noong junior high sila. 

"Grabe, ang sakit ng tyan ko. Wait lang Yuji, mga five minutes tapos lakad na tayo papunta sa icecream house." Isinandal ni Winter ang likod sa sandalang ng upuan niya matapos nilang kumain ni Karina, napahawak narin siya sa tyan niya. Salad and sandwiches lang naman ang order nila pero feeling niya busog na busog siya. Siguro ay nasanay na ang katawan niya na isang beses lang kumakain ng full meal sa isang araw at kape na ang dumadaloy sa sistema niya imbes na dugo, talagang mabubusog agad ang pakiramdam niya.

"You're seriously full? You ate so little, hindi mo kaya naubos." Itinuro pa ni Karina ang salad na hindi naubos ni Winter using her lips, Winter just pouted in response. 

Karina stared at her with an evident beguile expression on her face, saka lang niya napag tanto kung gaano niya na-miss ang sariling bestfriend na kahit hindi niya kasama physically for eight years ay never siyang binigo at never pinaramdam sakaniya na nag drift apart na sila. But there's this warm blue feeling crippling inside her, burning her skin and wringing on her ears that it will come one day and get her. 

After the few minutes Winter requested, napag pasiyahan na nilang lumabas na at magsimula ng maglakad to check if the Icecream House is still operating in business sa area nila. The latter wishes yes, and the latter wishes no. May isa sakanilang nanghihingi ng sign at ang availability ng Icecream House ang itinaya niyang batayan para rito. 

Tahimik lang naman sila, side by side at paminsang natatawa sa jokes ng bawat isa gaya nalang ng palagi raw magkatabi ang mercury drug store at ang tropical hut, o ang da